6,8 details

  • 90 Min
  • Documentaire
  • Muziek
  • Verenigde Staten
90 Min Verenigde Staten

Bijna twintig jaar na de bekende speelfilm is er nu dé documentaire over The Doors, de illustere rockband uit de 60s. Aan de hand van historisch, zelden tot nooit vertoond materiaal werpt de film een nieuwe blik op de revolutionaire impact van hun muziek. De begeleidende teksten zijn ingesproken door grote Doors-fan Johnny Depp. Hello I Love You.., Light My Fire.., People Are Strange.., Love Me Two Times.., Riders On The Storm.., Break On Through.., Roadhouse Blues.., Touch Me.., L.A. Woman… de lijst hits is eindeloos. De creatieve energie van vier briljante muzikanten – drummer John Densmore, gitarist Robby Kreiger, toetsenist Ray Manzarek en zanger/frontman Jim Morrison – maakten The Doors tot één van de meest iconische en invloedrijke bands ooit. Deze documentaire is de eerste die hun complete verhaal vertelt. Een unieke mix van vroeg materiaal uit de begindagen in ’65 tot aan de dood van Morrison in 1971. We volgen hen van de ontmoeting van Manzarek en Morrison in LA tot de podia van uitverkochte muziekarena’s. Met daartussen alle hoogte- en dieptepunten van de band en Jim Morrison in het bijzonder. De meisjes, de drank, de onzekerheid en de ruzies. Achteraf is het een wonder dat ze tussen onvergetelijke live optredens in staat waren zes studioalbums in slechts vijf jaar te produceren en de muziekwereld voor altijd te veranderen.

Regie
Tom DiCillo
Cast
Johnny Depp, Jim Morrison, John Densmore, Robby Krieger, Ray Manzarek, Jim Ladd.
Release
17.01.2009
Release NL
20.05.2010
Release DVD
07.09.2010

Filmtotaal Recensie

Regie: Tom Dicillo | Cast: Jim Morrison, Ray Manzarek, Robbie Krieger, John Densmore, Johnny Depp (voice-over), e.a. | Speelduur: 87 minuten | Jaar: 2009

Het is de vraag voor wie regisseur Tom DiCillo deze nieuwe documentaire over The Doors, en dan met name Jim Morrison (hoe kan het ook anders), maakte. De hardcore fans zullen het opgegraven beeldmateriaal dat nog niet eerder werd vertoond, graag willen zien, maar zullen verder niks nieuws te weten komen over de band of de bandleider. Johnny Depp gooit er via een banale voice-over het ene na het andere cliché over de jaren zestig uit en uiteindelijk komt de film niet verder dan een halfslachtige mythologisering van Jim Morrison waarvan de betrouwbaarheid verdacht is.

Zo wordt er op een gegeven moment vastgesteld dat Morrison de eerste keer dat hij moest optreden met The Doors zo bang was voor zijn publiek dat hij het niet durfde aan te kijken en het hele concert met zijn rug naar de mensen stond. Even verderop in de film wordt nonchalant beweerd dat Morrison geboren was voor de roem en het podium. Als de filmmakers over zoiets simpels al niet eens consequent kunnen zijn, roept dit de vraag op hoe betrouwbaar de rest van hun verhaal over The Doors is. Sommige livebeelden worden zo gemonteerd dat het niet te zien is of de beelden ook echt bij de liedjes horen. Zo lijken we te kijken naar beelden van het beruchte concert in Miami waar Morrison werd gearresteerd, maar krijgen we niets te zien van de daadwerkelijke arrestatie. Nooit krijgen we een lied in zijn geheel te zien of te horen.

videotrailers & clips