Filmtotaal Recensie
Regie: Jean-Marc Vallée | Cast: Kevin Parent (Antoine), Vanessa Paradis (Jacqueline), Hélène Florent (Carole), Marin Gerrier (Laurent), Evelyne Brochu (Rose), e.a. | Speelduur: 120 minuten | Jaar: 2011
De Franstalige Canadese cinema, die zich hoofdzakelijk rondom Québec concentreert, geniet wereldwijd een steeds grotere bekendheid en aanzien. Vooral de nieuwe generatie Canadese filmmakers zoals Denis Villeneuve en Xavier Dolan doen het erg goed bij ons in Europa. Een andere vertegenwoordiger, regisseur Jean-Marc Vallée, maakte een verpletterende indruk met het coming-of-ageverhaal C.R.A.Z.Y. waarin we de jonge Zac (de z uit de titel) in de jaren zestig en zeventig volgen te midden van zijn vier broers en zijn conservatieve vader. In Vallées lichtkomische gezinsdrama was een belangrijke rol weggelegd voor de muziek uit de verbeelde tijd. Dit is wederom het geval in zijn nieuwste, Café de Flore, waarin we uitgedaagd worden de samenhang tussen twee totaal verschillende verhaallijnen te ontdekken.
De titel verwijst namelijk naar een muziekstuk van Matthew Herbert dat tot de favoriete muziek van Antoine, een succesvolle dj uit Montreal, behoort. Het is in vele vormen en uitvoeringen op de soundtrack van Vallées gecompliceerde drama vertegenwoordigd. Antoine reist voor zijn werk de hele planeet over en is gescheiden van zijn eerste vrouw. Zijn twee bloedjes van dochters willen zijn nieuwe vriendin Rose maar moeilijk accepteren. Antoines ouders staan niet achter de nieuwe partnerkeuze van hun zoon en zijn ex Carole heeft grote moeite om hun breuk te accepteren. Hier tegenover staat het verhaal van Jacqueline, een alleenstaande moeder in het Parijs van de jaren zestig. Haar jonge zoon Laurent lijdt aan het downsyndroom en is helemaal hotel de botel als hij met leeftijdsgenootje Véro in aanraking komt. Het jochie is niet meer bij zijn nieuwste vriendinnetje weg te slaan, maar zijn moeder is minder blij met het contact. Het moederschap valt Jacqueline zwaar en drijft haar tot wanhoop.
