De gebeurtenissen waarop deze film gebaseerd zijn mogen dan indrukwekkend en gruwelijk zijn. Dat is de film zeker niet. De grootste boosdoener is het feit dat de film doodsaai is waardoor het einde flauw en eerlijk gezegd amateuristisch overkomt.
Opvallen zullen we al zeker niet in Hollywood met deze Belgische oscar inzending. Visueel valt er helemaal niks te beleven. Wel valt op dat de regisseur door middel van z'n camerawerk een voyeuristische sfeer opwekt. Vaak filmt de camera van achter een hoekje. Als kijker nemen we een soort schuchtere positie aan alsof we graag willen weten wat er binnen dat gezin gebeurt maar zelf niet willen opvallen. Nu, een positief punt kan je dit niet echt noemen. De sfeer wordt dusdanig afstandelijk waardoor je alles behalve kunt meevoelen met de personages.
Alsof deze karakterstudie nog niet saai genoeg was doet regisseur Lafosse daar nog een schepje bovenop door een al even doodsaaie soundtrack eronder te plakken die op den duur op de zenuwen gaat werken gewoon omwille van het feit dat de muziek constant hetzelfde is. Onbegrijpelijke keuze die klassieke muziek!
Je kan dan ook nog vragen beginnen stellen bij het feit dat ons hoofdpersonage er te knap uitziet. Als je kijkt naar de realiteit is de persoon waarover dit verhaal gaat een lelijke, grijze muis. Dit zou al een stuk geloofwaardiger zijn dan een griet met een leuk snoetje!
à Perdre la Raison is een doodsaaie zielloze film. Dat laatste kan misschien nog in verband gebracht worden met de gruwelijke realiteit. Alleen is deze realiteit op het einde van de film zo flauw en belachelijk slecht gebracht door Lafousse. Mocht dit verhaal niet echt gebeurt zijn zou je het einde eerder als vergezocht aanzien. Dat is niet het geval maar het gevoel is er zeer zeker wel.
De opbouw naar het einde valt nauwelijks een opbouw te noemen en uiteindelijk schiet er niet veel meer over om de doodsaaie film tot het einde door te komen.Als je het mij vraagt scheelde het niet veel of er waaide een balletje stro voorbij. Het was dan alleen maar hopen dat die strobal groot genoeg was zodat ie de film kon meezeulen door een droge woestijn.
De film bewijst, waarschijnlijk onbedoeld, wel één ding en dat is dat, (met alle respect), leven met een Marokkaan een hel blijkt te zijn. Na afloop zou je haast wensen dat de vrouw haar man van kant had gemaakt in plaats van de onschuld zelve. Maar als ik dan toch iets positiefs moet zeggen valt het Lafosse wel te prijzen dat hij met z'n film allesbehalve overkomt alsof hij de sensatie wil opzoeken en dat is al een prestatie op zich. 3/10
Banned
Opvallen zullen we al zeker niet in Hollywood met deze Belgische oscar inzending. Visueel valt er helemaal niks te beleven. Wel valt op dat de regisseur door middel van z'n camerawerk een voyeuristische sfeer opwekt. Vaak filmt de camera van achter een hoekje. Als kijker nemen we een soort schuchtere positie aan alsof we graag willen weten wat er binnen dat gezin gebeurt maar zelf niet willen opvallen. Nu, een positief punt kan je dit niet echt noemen. De sfeer wordt dusdanig afstandelijk waardoor je alles behalve kunt meevoelen met de personages.
Alsof deze karakterstudie nog niet saai genoeg was doet regisseur Lafosse daar nog een schepje bovenop door een al even doodsaaie soundtrack eronder te plakken die op den duur op de zenuwen gaat werken gewoon omwille van het feit dat de muziek constant hetzelfde is. Onbegrijpelijke keuze die klassieke muziek!
Je kan dan ook nog vragen beginnen stellen bij het feit dat ons hoofdpersonage er te knap uitziet. Als je kijkt naar de realiteit is de persoon waarover dit verhaal gaat een lelijke, grijze muis. Dit zou al een stuk geloofwaardiger zijn dan een griet met een leuk snoetje!
à Perdre la Raison is een doodsaaie zielloze film. Dat laatste kan misschien nog in verband gebracht worden met de gruwelijke realiteit. Alleen is deze realiteit op het einde van de film zo flauw en belachelijk slecht gebracht door Lafousse. Mocht dit verhaal niet echt gebeurt zijn zou je het einde eerder als vergezocht aanzien. Dat is niet het geval maar het gevoel is er zeer zeker wel.
De opbouw naar het einde valt nauwelijks een opbouw te noemen en uiteindelijk schiet er niet veel meer over om de doodsaaie film tot het einde door te komen.Als je het mij vraagt scheelde het niet veel of er waaide een balletje stro voorbij. Het was dan alleen maar hopen dat die strobal groot genoeg was zodat ie de film kon meezeulen door een droge woestijn.
De film bewijst, waarschijnlijk onbedoeld, wel één ding en dat is dat, (met alle respect), leven met een Marokkaan een hel blijkt te zijn. Na afloop zou je haast wensen dat de vrouw haar man van kant had gemaakt in plaats van de onschuld zelve. Maar als ik dan toch iets positiefs moet zeggen valt het Lafosse wel te prijzen dat hij met z'n film allesbehalve overkomt alsof hij de sensatie wil opzoeken en dat is al een prestatie op zich. 3/10