Filmtotaal Recensie
Regie: Dustin Hoffman | Cast: Maggie Smith (Jean Horton), Bill Connolly (Wilf Bond), Michael Gambon (Cedric Levingston), Tom Courtenay (Reginald Paget), Pauline Collins (Cissy Robson), e.a. | Speelduur: 98 minuten | Jaar: 2012
De Britse acteurspopulatie wordt mooi en bovenal natuurlijk oud. De doorgaans nuchtere instelling van de acteurs en actrices houdt ze ver van de botox en facelifts. Grootheden als Emma Thompson, Rachel Weisz en Kate Winslet hebben zelfs het verbond gesloten nooit aan zichzelf te laten sleutelen. In Hollywood ben je doorgaans afgeschreven als je Sarah hebt gezien en geen verjongingskuur hebt ondergaan, tenzij je Meryl Streep heet. De Britse dames hebben er lak aan. Helen Mirren, Maggie Smith en Judie Dench zitten niet bepaald verlegen om werk. Ze zijn in de herfst van hun leven nog prachtig en bonken nog steeds van het talent. Voor hun mannelijke collegas geldt eigenlijk hetzelfde. Net als bij wijn rijpen ze met de jaren. Britse iconen in je film stoppen is nooit een slecht plan, vooral niet als je Dustin Hoffman heet en op je vijfenzeventigste nog even je regiedebuut maakt.
In de openingsscène zetten de bejaarde bewoners van Beecham House met elkaar het bekende Libiamo uit Verdis opera La Traviata in. De camera zweeft door het tehuis, waar het door de vele egos en hun artistieke wedijveren nooit een saaie boel is. Elk jaar houden de oud-musici die het bejaardentehuis bevolken een benefietconcert ter ere van de geboortedag van Verdi. Dit jaar hang er wel heel veel vanaf, omdat Beecham House wordt bedreigd met sluiting. De komst van operadiva Jean Horton zou wel eens enorm kunnen helpen om de benodigde ponden binnen te harken. Jean houdt zich liever afzijdig van de rest en is niet van plan om het fameuze zangkwartet van weleer met haar voormalige collegas te doen herleven. Bovendien heeft Jean ook nog wat uit te vechten met haar ex Reginald, die sinds een kort huwelijk decennia geleden moet leven met een gebroken hart.
