Filmtotaal Recensie
Regie: Bernardo Bertolucci | Cast: Jacopo Olmo Antinori (Lorenzo), Tea Falco (Olivia), Sonia Bergamasco (Arianna), Tommaso Ragno (Ferdinando), Veronica Lazar (grootmoeder), e.a.| Speelduur: 97 minuten | Jaar: 2012
Het is een interessant stukje ironie dat de man die ooit als eerste westerse regisseur toestemming kreeg filmopnamen te maken in de Chinese Verboden Stad, op zijn oude dag een film maakt die zich voor tachtig procent afspeelt in de muffige kelder van een gebouw op een steenworp afstand van zijn eigen huis. Voor Bernardo Bertolucci (want om hem gaat het) heeft dat vooral praktische redenen: vanwege rugproblemen zit hij tegenwoordig in een rolstoel. Zijn eerste film sinds het negen jaar geleden uitgekomen The Dreamers was voor hem dan ook vooral een project om te bewijzen dat hij ondanks zijn handicap nog steeds in staat is films te maken. En eerlijk is eerlijk: Io e Te laat inderdaad zien dat hij dat nog steeds kan. Maar veel meer dan dat is het helaas niet.
De veertienjarige Lorenzo is geen makkelijke jongen. Hij heeft driftbuien, lijkt nauwelijks in staat een normaal gesprek te voeren en vermijdt elk contact met anderen. In dat laatste is hij zelfs zo gedreven dat hij een wintersportvakantie met zijn schoolgenoten graag aan zich voorbij laat gaan. Om zijn moeder niet bezorgder maken dan ze al is, laat hij zich door haar met al zijn bagage naar school wegbrengen, maar duikt vervolgens een kelder in om daar de week uit te zitten. Zijn isolement wordt echter al snel doorbroken wanneer hij onverwacht gezelschap krijgt van zijn oudere halfzus Olivia. Deze jongedame is in tal van opzichten Lorenzo's tegenpool, maar blijkt net als hij wel een helpende hand te kunnen gebruiken: ze is namelijk net gestopt met heroïne, wat leidt tot de nodige afkickverschijnselen.
