Filmtotaal Recensie
Regie: Pablo Berger | Cast: Macarena García (Carmen/Blancanieves), Maribel Verdú (Encarna), Daniel Giménez Cacho (Antonio Villalta), e.a. | Speelduur: 104 minuten | Jaar: 2012
Begin negentiende eeuw verscheen voor het eerst de Duitse volksvertelling Sneeuwwitje in boekvorm. Opgetekend door de gebroeders Grimm groeide het verhaal over een meisje met een sneeuwwitte huid, gitzwarte haren en een boosaardige stiefmoeder met een voorkeur voor rotte appels uit tot één van de bekendste sprookjes. Het verhaal onderging in de loop der jaren minieme veranderingen en kreeg als eerste avondvullende animatiefilm halverwege de jaren dertig van de vorige eeuw door de visie van Walt Disney geheel nieuw elan en nog meer aanpassingen. Disneys Snow White and the Seven Dwarfs vormde haast de definitieve versie waar vele latere verfilmingen mee vergeleken of aan afgemeten zouden worden.
Al in het tijdperk van de zwijgende film, 1916 om precies te zijn, verscheen er een verfilming van een toneelbewerking van het wereldberoemde sprookje. Het vormde bovendien de basis voor Disneys versie. Met het hernieuwde succes van de sprookjesverfilmingen was het helemaal niet zo'n slecht plan om Sneeuwwitje maar weer eens van stal te halen. In de zwijgende Spaans-Franse coproductie Blancanieves van Pabo Berger vallen weer heel wat nieuwe invalshoeken te bespeuren. De zeven dwergen zijn bijvoorbeeld vervangen door zes kleine rondtrekkende artiesten, van wie er één in vrouwenkleding gehuld gaat. De boze stiefmoeder Encarna is een verwend kreng dat helemaal geen spiegel nodig heeft om te weten te komen dat de verbannen Carmen nog in leven is en misschien wel de mooiste in het land is. Daar gebruikt Encarna de media en de bladen voor. Het hele verhaal speelt zich bovendien af in en om het Sevilla van de jaren twintig en Carmen, door de dwergen Blancanieves gedoopt, is een stierenvechtster die in de voetsporen van haar vader treedt.
