Juan en zijn jonge stedelijke familie leven op het platteland in Mexico. Daar genieten ze van en lijden ze onder een wereld die het leven op een andere manier opvat. Juan vraagt zich af of deze werelden complementair zijn of dat ze onbewust met elkaar in conflict liggen om elkaar te elimineren.
Regie: Carlos Reygadas | Cast: Adolfo Jiménez Castro (Juan), Nathalia Acevedo (Natalia), Willebaldo Torres (El Siete), e.a. | Speelduur: 115 minuten | Jaar: 2012
In 2007 maakte de Mexicaanse filmmaker Carlos Reygadas het beeldschone Stellet Licht, een verstild drama binnen de gesloten Mennonietengemeenschap. Het was een gevoelsfilm, die nauwelijks in woorden viel uit te drukken. Aangrijpend en invoelbaar aan de ene kant, mystiek en bovennatuurlijk aan de andere kant. Contemplatieve cinema, wordt het ook wel eens genoemd. Stiltes, abstracte scènes, weinig uitleg; het stoot de een af, terwijl de ander zich er juist sterk door aangetrokken voelt. Met Post Tenebras Lux trekt Reygadas de teugels nog wat strakker aan.
De cineast geeft in zijn nieuwste film behoorlijk wat stof tot nadenken. Kijken we het ene moment nog naar een sfeervolle scène van een kleutertje dat in een weiland tussen de koeien rent, even later zijn we in een donker huis waarin een rood lichtgevend silhouet van een duivel (of is het iets anders?) rondsluipt. Het zijn schijnbaar onsamenhangende sequenties die uiteindelijk een groter plaatje moeten invullen. Post Tenebras Lux is daarom al eerder vergeleken met Terrence Malicks The Tree of Life. Niet geheel terecht overigens, want Reygadas werkt (nog) abstracter, wat zijn film dus ook minder toegankelijk maakt.
