Filmtotaal Recensie

Regie: Morten Tyldum | Cast: Jennifer Lawrence (Aurora Lane), Chris Pratt (Jim Preston), Michael Sheen (Arthur), Laurence Fishburne (Gus Mansuco), e.a. | Speelduur: 116 minuten | Jaar: 2016

Na haast een decennia aan rondzwerven op het internet en een notatie op de 'Black List' voor ongeproduceerde filmscripts, vliegt Jon Spaihts' debuutscript Passengers plotseling de bioscoop in. De bombastische trailers leggen niet al te veel nadruk op de sciencefiction of de honderdtwintigjarige reis die het ruimteschip Avalon maakt met duizenden slapende passagiers aan boord. De marketingcampagne richt alle pijlen op Chris Pratt en Jennifer Lawrence in een romantisch ruimteavontuur. De chemie tussen de twee menselijke boxofficekanonnen springt er misschien uit in de interviews, maar in Passengers wordt het koppel tegengehouden door een genremix die alle hokjes probeert af te vinken.

Mochten de trailers niet verduidelijken of Passengers nu prikkelende scifi is of een exotische romkom, wees gerust, de film zelf wikt en weegt ook. Sterker nog, het verhaal is het best spoilerloos te omschrijven als een mengelmoes van Gravity, Titanic en Cast Away. Met misschien nog een tintje Wall-E. De eerste akte van Passengers is veruit het indrukwekkendst en zet een intrigerende setting neer. We worden mooi op sleeptouw meegenomen wanneer Jim en Aurora negentig jaar te vroeg wakker worden, waarbij het een plezier is om het eenzame ruimteschip te verkennen. De verhaalopbouw en het script zijn hierbij vrij natuurlijk, zonder onnodige uitleg of geforceerde dialogen. Voornamelijk Chris Pratt krijgt hier de kans om zich in te leven in zijn rol en hij wordt prachtig ondersteund door de charismatische robotbarman gespeeld door Michael Sheen. De opening biedt bovendien prachtige special effects, een droomachtig ruimteschip en stelt boeiende vragen over eenzaamheid, met een wat duister toontje. Helaas vertroebelt deze fraaie focus na de eerste plottwist.

Lees verder