Filmtotaal Recensie
Regie: Hirokazu Kore-eda | Cast: Masaharu Fukuyama (Ryota), Machiko Ono (Midori), Yoko Maki (Yukari), Lily Franky (Yudai), e.a. | Speelduur: 120 minuten | Jaar: 2013
Van de Aziatische cinema belandt teleurstellend weinig in de westerse bioscopen. Liefhebbers kunnen gelukkig hun hart ophalen bij het Internationaal Film Festival Rotterdam. De Japanse cineasten zijn hier doorgaans goed vertegenwoordigd. Een graag geziene filmmaker is Hirokazu Kore-eda, die voor de fijnproever van de Japanse film nauwelijks introductie behoeft. Kore-eda maakte in 2004 wat wellicht wel mag doorgaan als het meest schrijnende drama van de recente Japanse filmgeschiedenis. Nobody Knows is het relaas van vier kinderen in een buitenwijk van Tokio die compleet aan hun lot worden overgelaten als hun moeder de benen neemt.
Kore-edas werk is uiteenlopend van toon. Vaak emotioneel diepgravend, maar soms met bovennatuurlijke (After Life) en zelfs absurdistische kantjes (Air Doll). Dikwijls speelt het gezin een grote rol, getuige het reeds genoemde Nobody Knows en zijn recente familie-epos Still Walking. Voor zijn nieuwste drama gaat dit zeker op. We maken in Like Father, Like Son kennis met de hardwerkende middenklasser Ryota die zijn zesjarige zoon Keita orde en discipline probeert bij te brengen. Een dag niet gestudeerd achter de piano betekent in Ryotas optiek een hoogstnoodzakelijke inhaalslag van enkele dagen. Keita kijkt op tegen zijn vader en ondergaat de druk die hem wordt opgelegd lijdzaam. Zijn moeder Midori is boven haar stand getrouwd en staat ondanks zijn wat merkwaardige opvoedingspraktijken pal achter haar man. Een telefoontje van het ziekenhuis gooit het leven van het jonge gezinnetje compleet overhoop.
