A capella zang is met drummen de oudste muziekvorm. Als het goed gedaan wordt, in welke stijl ook, kan het je kippenvel bezorgen. En het is ook leuk om te doen, omdat je heel precies samenwerkend iets maakt dat je alleen nooit kunt bereiken.
Helaas wordt muziek in de amusementsindustrie meer en meer gepresenteerd als een wedstrijd. Meestal wint degene met de grootste bek, niet de mooiste stem...
De Pitchperfect franchise doet hier vrolijk aan mee. In weerwil van wat mislukte grapjes over details heeft deze film totaal geen kritiek op het fenomeen zelf.
De "humor" bestaat voornamelijk uit beledigingen en gênante, maar niet grappige situaties. Allemaal niet zo erg, als de muziek geweldig is.
Maar dat is het niet. Het is allemaal van het meest risicomijdende commerciële soort. En waar bij het (net zo verschrikkelijke) songfestival nog live wordt gezongen, zit je hier te luisteren naar in de studio zorgvuldig gladgestreken opnames gemaakt met microfoontechniek, digitale effecten en autotune. Ook als de dames buiten staan te zingen. Dat is op zich niet verboden, maar het geluid past totaal niet bij de beelden. Ik had liever minder perfecte opnames gehoord die geloofwaardig klinken. Want ze kunnen het allemaal wel, blijkt uit opnames van de repetities.
Helaas resulteert al het harde werken van de cast niet in kippenvel, maar in kromme tenen. Ik vond het een straf om uit te zitten.
De eerste Pitch Perfect was, ondanks het enorm voor vrouwelijk bestemd tintje, een aangename muzikale film die het genre weer wat nieuw leven gaf na de eindeloze verzadigde step up films en na-apers. De film vond het nieuw water niet uit maar was wel amusement met een hart en enkele muzikale hoogtepunten.
De opvolger is met grote onderscheiding een succes te noemen. De film haalde in Amerika alleen al in het openingsweekend méér op dan zijn voorganger in de totale run. Elizabeth Banks, die voor het eerst écht de regiestoel op zich nam, mocht dus van een geslaagd (financieel) debuut spreken... Alleen de kwaliteit van de film zélf was niet zo geslaagd als zijn voorganger.
Dat de (muzikaal) talentvolle cast terugkwam was natuurlijk al een pluspunt. Alleen werden ze niet echt geholpen door het script. Waar de voorganger nog voor een relatief cliché maar solide uitgewerkt aan elkaar verweven verhaal zorgt maakt Pitch Perfect 2 de fout die vele komedies maken. De film onthoud wat werkte in deel 1 maar verbind het niet aan elkaar waardoor de film nu écht aanvoelt als een aaneenschakeling van de muzikale intermezzo's en de tussenstukken niet veel meer voorstellen. Daardoor verzadigen de muzikale stukken ook een beetje en zijn er minder hoogtepunten te bespeuren dan bij de voorganger. Nochtans had het uitgangspunt van de film wél potentieel. Het feit dat de meesten afstuderen en ze de 'Bella-groep' achter zich zullen moeten laten had véél beter en dieper uitgewerkt kunnen worden. Alleen word dit thema er te pas en onpas bijgehaald maar daardoor komt het nooit uit de verf. De film voelt gewoon in alles wat te geforceerd aan. Zo is de Battle in het midden wel zeer makkelijk uitgelegd en mist het de magie die de voorganger had bij het lege zwembad. Dat de komische nooit behouden is, wat Pitch Perfect gebruikt om zich wat af te scheiden van de menigte in het genre, is wel een pluspunt. Door voor de iets groffere en plattere humor te gaan neigt het soms wat naar een R-rated film (al is het dat zeker niet) en houd het wel fris en onderhoudend. De finale zelf, al mag ze wel zeer cliché zijn, zorgt dan wel voor het muzikale hoogtepunt met de beste mash up van allemaal.
Pitch Perfect 2 haalt het niveau van de voorganger te vaak niet. Door een los en geforceerd script en minder hoogtepunten in de muzikale stukken zorgen vooral de komische nooit, de nog steeds muzikaal talentvolle cast en uiteindelijk de finale toch voor een aardig vermakelijk filmpje waar weliswaar veel meer had uit kunnen gehaald worden
Mr. Hulot
Helaas wordt muziek in de amusementsindustrie meer en meer gepresenteerd als een wedstrijd. Meestal wint degene met de grootste bek, niet de mooiste stem...
De Pitchperfect franchise doet hier vrolijk aan mee. In weerwil van wat mislukte grapjes over details heeft deze film totaal geen kritiek op het fenomeen zelf.
De "humor" bestaat voornamelijk uit beledigingen en gênante, maar niet grappige situaties. Allemaal niet zo erg, als de muziek geweldig is.
Maar dat is het niet. Het is allemaal van het meest risicomijdende commerciële soort. En waar bij het (net zo verschrikkelijke) songfestival nog live wordt gezongen, zit je hier te luisteren naar in de studio zorgvuldig gladgestreken opnames gemaakt met microfoontechniek, digitale effecten en autotune. Ook als de dames buiten staan te zingen. Dat is op zich niet verboden, maar het geluid past totaal niet bij de beelden. Ik had liever minder perfecte opnames gehoord die geloofwaardig klinken. Want ze kunnen het allemaal wel, blijkt uit opnames van de repetities.
Helaas resulteert al het harde werken van de cast niet in kippenvel, maar in kromme tenen. Ik vond het een straf om uit te zitten.
Glennekeeeee
De opvolger is met grote onderscheiding een succes te noemen. De film haalde in Amerika alleen al in het openingsweekend méér op dan zijn voorganger in de totale run. Elizabeth Banks, die voor het eerst écht de regiestoel op zich nam, mocht dus van een geslaagd (financieel) debuut spreken... Alleen de kwaliteit van de film zélf was niet zo geslaagd als zijn voorganger.
Dat de (muzikaal) talentvolle cast terugkwam was natuurlijk al een pluspunt. Alleen werden ze niet echt geholpen door het script. Waar de voorganger nog voor een relatief cliché maar solide uitgewerkt aan elkaar verweven verhaal zorgt maakt Pitch Perfect 2 de fout die vele komedies maken. De film onthoud wat werkte in deel 1 maar verbind het niet aan elkaar waardoor de film nu écht aanvoelt als een aaneenschakeling van de muzikale intermezzo's en de tussenstukken niet veel meer voorstellen. Daardoor verzadigen de muzikale stukken ook een beetje en zijn er minder hoogtepunten te bespeuren dan bij de voorganger. Nochtans had het uitgangspunt van de film wél potentieel. Het feit dat de meesten afstuderen en ze de 'Bella-groep' achter zich zullen moeten laten had véél beter en dieper uitgewerkt kunnen worden. Alleen word dit thema er te pas en onpas bijgehaald maar daardoor komt het nooit uit de verf. De film voelt gewoon in alles wat te geforceerd aan. Zo is de Battle in het midden wel zeer makkelijk uitgelegd en mist het de magie die de voorganger had bij het lege zwembad. Dat de komische nooit behouden is, wat Pitch Perfect gebruikt om zich wat af te scheiden van de menigte in het genre, is wel een pluspunt. Door voor de iets groffere en plattere humor te gaan neigt het soms wat naar een R-rated film (al is het dat zeker niet) en houd het wel fris en onderhoudend. De finale zelf, al mag ze wel zeer cliché zijn, zorgt dan wel voor het muzikale hoogtepunt met de beste mash up van allemaal.
Pitch Perfect 2 haalt het niveau van de voorganger te vaak niet. Door een los en geforceerd script en minder hoogtepunten in de muzikale stukken zorgen vooral de komische nooit, de nog steeds muzikaal talentvolle cast en uiteindelijk de finale toch voor een aardig vermakelijk filmpje waar weliswaar veel meer had uit kunnen gehaald worden
6/10