Filmtotaal Recensie
Regie: Lisa Langseth | Cast: Alicia Vikander (Erika), David Dencik (Rikard), Anna Bjelkerud (Pernilla), Mira Eklund (Ann-Sofi), Henrik Norlén (Peter), e.a.| Speelduur: 97 minuten | Jaar: 2013
Er is een interessante dualiteit aan hotels. Ze zijn er namelijk op ingericht de mensen die er verblijven het gevoel te geven alsof ze er thuis zijn, maar dat gebeurt door alles zo vlak mogelijk te houden. Dat betekent geen bijzondere meubels of aparte kunst aan de muur, maar vooral een zeer grote mate van privacy. Verblijvend in een stad waar je niemand kent, hoef je als hotelgast enkel te spreken met de receptionist (bij het in- en uitchecken) en voor de rest ben je een geheel anoniem individu. Zodra je als onbeschreven blad de hotelkamer hebt verlaten, wordt deze opgeruimd en schoongemaakt alsof er nooit iemand is geweest. Het is deze tendens waar het gepast getitelde Hotell (in het Zweeds komt er een extra l bij) op inspeelt.
Bevallingen worden in films doorgaans getoond als situaties die weliswaar fysiek intens en emotioneel geladen zijn, maar altijd van korte duur en volledig de moeite waard; de pijn is direct vergeten zodra het kindje te zien is. De extreem zware, langdurige en uitputtende gevallen zien we niet zo vaak. Hotell doet dat wel, met een scène die haast de indruk wekt dat de aanstaande moeder een verkrachting ondergaat. Dit is een geboorte die niet aangenaam verloopt, maar de nasleep is misschien nog wel erger: het pasgeboren kind vertoont tekenen van verstikking, waardoor het mogelijk hersenletsel heeft opgelopen. De baby moet daarom voor observatie en herstel in het ziekenhuis blijven en de verse moeder mag met een postpartumdepressie naar huis. Nee, geen postnatale depressie. Die term impliceert namelijk dat niet de moeder maar de baby depressief is.
