Hun 500 Miles kennen de meeste mensen wel, maar zo bekend is de Schotse band The Proclaimers niet, wat misschien wat verklaart waarom bij ons de verfilming van de musical Sunshine On Leith weinig tot geen aandacht kreeg. Net als Mamma Mia! is dit zo'n musical die gebouwd is rond de nummers van de groep in plaats van omgekeerd - het soort verhaal waarin een personage toevallig Jean noemt zodat we 'Oh Jean' kunnen krijgen, je kent het wel.
Maar goed, de makers lijken zich daar duidelijk van bewust en dit is vooral een film die ondanks z'n simpele basisplot (die eigenlijk gewoon bestaat uit problemen in drie relaties) vooral gaat voor een feelgoodfilm met aardige muziek. En daar wonderwel in slaagt: de songs van The Proclaimers zijn allemaal leuk geschreven en bieden fijne momenten, met als groot pluspunt dat in plaats van de "close-up"-techniek van Les Misérables deze prent wel uitstekend de muzieknummers op fijne manieren weet in beeld te brengen. Voeg daar nog een goede cast (met Peter Mullan als bekendste naam en zeker vermelding voor het Schotse accent van MacKay die dat moest leren) aan toe en je hebt een heerlijke feelgoodprent die zorgt dat je tegen het slotnummer met een brede glimlach zit te kijken.
benjamin
Maar goed, de makers lijken zich daar duidelijk van bewust en dit is vooral een film die ondanks z'n simpele basisplot (die eigenlijk gewoon bestaat uit problemen in drie relaties) vooral gaat voor een feelgoodfilm met aardige muziek. En daar wonderwel in slaagt: de songs van The Proclaimers zijn allemaal leuk geschreven en bieden fijne momenten, met als groot pluspunt dat in plaats van de "close-up"-techniek van Les Misérables deze prent wel uitstekend de muzieknummers op fijne manieren weet in beeld te brengen. Voeg daar nog een goede cast (met Peter Mullan als bekendste naam en zeker vermelding voor het Schotse accent van MacKay die dat moest leren) aan toe en je hebt een heerlijke feelgoodprent die zorgt dat je tegen het slotnummer met een brede glimlach zit te kijken.