Filmtotaal Recensie
Regie: Patrice Leconte | Cast: Christian Clavier (Michel), Carole Bouquet (Nathalie), Valérie Bonneton (Elsa), Rossy de Palma (Maria), Sébastien Castro (Sébastien), e.a. | Speelduur: 79 minuten | Jaar: 2014
Het gaat een geweldige middag vol nostalgie worden voor de welgestelde Parijse tandarts Michel. Op een rommelmarkt weet hij voor een koopje een zeer zeldzame jazzplaat op de kop te tikken. Het was het album waarmee zijn vader Michel de liefde voor muziek bijbracht. Hij heeft nog een uur voordat zijn beste vriend, de immer platzakke Pierre, op de stoep staat om weer eens om geld te komen bedelen. Precies genoeg tijd om die mooie plaat van (de fictieve) Neil Youart op te zetten. Maar dan moet Michel wel eerst zijn wachtende geheime maîtresse, zijn vrouw Natalie, de Poolse buurman, de schoonmaakster, de luidruchtige Poolse werklui die uitgerekend op zaterdag aan het werk moeten, zijn nietsnut van een zoon, ach eigenlijk iedereen in zijn omgeving, uit zien te schakelen. Een uurtje welverdiende rust mondt voor de tandarts uit in een neurotische klucht van tachtig minuten.
Dat is dan ook gelijk de samenvatting van het Franse Une Heure de Tranquillité (Een Uur Rust). Het wekt weinig verbazing dat het hier een toneelverfilming betreft, aangezien Patrice Lecontes verfilming zich vrijwel helemaal in het riante appartement van Michel afspeelt. Zoals bij kluchten gebruikelijk volgen de verwikkelingen elkaar in hoog tempo op. Deuren gaan open, liften arriveren (of staan juist stil), lekkages, hele Filippijnse gezinnen en een stortvloed aan misverstanden, onthullingen en ontboezemingen moeten alles aan de gang houden. Je gaat er haast onze Carice van quoten: Houdt het dan nooit op?. Michel wordt door zijn zoon, die door hem wordt gekenmerkt als een andersglobalist, in de finale uitgemaakt voor egoïst. Het is een conclusie die de kijker al vrij snel getrokken heeft, want naarmate de plotverwikkelingen zich hoger en hoger opstapelen, ga je steeds meer een hekel aan de hoofdpersoon krijgen.
