ELLE
Laat je niet afschrikken door de Franse taal: dit is een geslaagde film. Dat hij (zij) zich niet in een hokje laat proppen, pleit eerder vóór dan tegen ELLE. Wie allergisch is voor arthouse hoeft ook niet bang te zijn: er valt genoeg te beleven, en het is prima te volgen. Hollywood maakt in hoog tempo films die zijn als kant-en-klaarmaaltijden: wat er op staat zit er wel in, maar het plaatje op de buitenkant is mooier dan de inhoud en de smaak is vlak en fantasieloos. Daardoor opgevoed gaan we films beoordelen op wat we er van verwachten in plaats van wat ze zijn. Verhoeven speelt doelbewust met het onderuithalen van onze verwachtingen en slaagt.
De FT recensie stelt dat de verschillende elementen elkaar in de weg zitten, maar dat is een argument van iemand die alleen maar meer van het zelfde wil. Omdat humor, spanning en ernst met elkaar contrasteren, werken ze allemaal juist beter.
Dat sommigen moeite lijken te hebben met ELLE ligt daar ook niet aan. De film is uitstekend gemaakt. Op alle fronten is hij degelijk en vakkundig, en de cast is geweldig. Het ligt aan de inhoud, niet aan de vorm. De personages in ELLE gaan allemaal vroeg of laat moreel flink over de schreef, maar worden geen van alle weggezet als verachtelijke schurken. De echte schurk (Michelle’s vader) speelt niet in de film mee, maar is wel constant aanwezig in afwezigheid (hij zit in de gevangenis). Verhoeven laat knap zien, dat de filmbegrippen “goed” en “slecht” te simpel zijn voor de echte wereld: zijn personages kennen alleen beter of slechter gedrag.
De kracht van ELLE zit hem vooral daarin: veel te vaak dringen films ons op hoe we moeten denken over de personages en hun acties – Verhoeven dwingt ons om zelf een keuze te maken. Dat zal per persoon heel anders uitpakken, maar voor iedereen zit er wel iets in dat hij van zichzelf herkent en afkeurt. Die ongemakkelijkheid is wat mensen afschrikt.
Toch is ELLE ook als entertainment geslaagd, en ondanks alle wandaden geen sombere film. Dat komt doordat tegenover elke misstap op onverwachte momenten vergeving en begrip worden geplaatst – de boodschap lijkt: schaam je niet te erg, want we doen allemaal foute dingen en vaak valt het uiteindelijk allemaal erg mee.
Mr. Hulot
Laat je niet afschrikken door de Franse taal: dit is een geslaagde film. Dat hij (zij) zich niet in een hokje laat proppen, pleit eerder vóór dan tegen ELLE. Wie allergisch is voor arthouse hoeft ook niet bang te zijn: er valt genoeg te beleven, en het is prima te volgen. Hollywood maakt in hoog tempo films die zijn als kant-en-klaarmaaltijden: wat er op staat zit er wel in, maar het plaatje op de buitenkant is mooier dan de inhoud en de smaak is vlak en fantasieloos. Daardoor opgevoed gaan we films beoordelen op wat we er van verwachten in plaats van wat ze zijn. Verhoeven speelt doelbewust met het onderuithalen van onze verwachtingen en slaagt.
De FT recensie stelt dat de verschillende elementen elkaar in de weg zitten, maar dat is een argument van iemand die alleen maar meer van het zelfde wil. Omdat humor, spanning en ernst met elkaar contrasteren, werken ze allemaal juist beter.
Dat sommigen moeite lijken te hebben met ELLE ligt daar ook niet aan. De film is uitstekend gemaakt. Op alle fronten is hij degelijk en vakkundig, en de cast is geweldig. Het ligt aan de inhoud, niet aan de vorm. De personages in ELLE gaan allemaal vroeg of laat moreel flink over de schreef, maar worden geen van alle weggezet als verachtelijke schurken. De echte schurk (Michelle’s vader) speelt niet in de film mee, maar is wel constant aanwezig in afwezigheid (hij zit in de gevangenis). Verhoeven laat knap zien, dat de filmbegrippen “goed” en “slecht” te simpel zijn voor de echte wereld: zijn personages kennen alleen beter of slechter gedrag.
De kracht van ELLE zit hem vooral daarin: veel te vaak dringen films ons op hoe we moeten denken over de personages en hun acties – Verhoeven dwingt ons om zelf een keuze te maken. Dat zal per persoon heel anders uitpakken, maar voor iedereen zit er wel iets in dat hij van zichzelf herkent en afkeurt. Die ongemakkelijkheid is wat mensen afschrikt.
Toch is ELLE ook als entertainment geslaagd, en ondanks alle wandaden geen sombere film. Dat komt doordat tegenover elke misstap op onverwachte momenten vergeving en begrip worden geplaatst – de boodschap lijkt: schaam je niet te erg, want we doen allemaal foute dingen en vaak valt het uiteindelijk allemaal erg mee.