Elsa en Can lijken alles te hebben. Maar in het deel van Istanboel waar ze wonen, verandert liefde in verdenkingen, levert succes enkel materieel bezit en blijft de waarheid verborgen.
Regie: Asli Özge | Cast: Defne Halman (Ela), Hakan Çimenser (Can), Gizem Akman (Nil), Onur Dikmen (Tan) e.a. | Speelduur: 102 minuten | Jaar: 2013
Zal Turkije ooit bij de Europese Unie horen? Het is een vraag die we voorlopig nog niet kunnen beantwoorden. Er zijn allerlei politieke en culturele redenen die een snelle ontknoping uitsluiten. Op cultureel gebied vindt het land op sommige vlakken aansluiting bij Europa. Lifelong (Hayatboyu in het Turks) is daar een voorbeeld van. De tweede film van regisseuse/schrijfster Asli Özge past precies binnen een recente trend in Europese cinema, waarbij een grote rol is weggelegd voor bekoelde, moeizame relaties die worden gereflecteerd door moderne architectuur en kunst. Onderkoeld gefilmd in klinische, symmetrische composities, waarbij simpele symboliek en stiltes moeten doorgaan voor diepgang.
Die stijl is ook terug te vinden in Lifelong. Ela is een beeldend kunstenares, wier installaties uiteraard een abstracte weergave zijn van haar gevoelens. Die ze in haar persoonlijke leven niet uit, met vele pregnant bedoelde stiltes als gevolg. Ela is getrouwd met Can. Het echtpaar van middelbare leeftijd communiceert al lang niet echt meer. Beiden hebben moeite met het ouder worden. Bij Ela blijft dit bij kritische blikken in de spiegel, terwijl Can verjonging zoekt in een buitenechtelijke relatie. Ela komt hier achter dankzij methodisch onderzoek en laat deze opgedane kennis terloops vallen in een gesprek over koetjes en kalfjes.
