Two childhood friends from an isolated Lao village struggle with their rapidly changing world unchained by the arrival of backpacker tourism.
Terwijl backpackers een klein dorpje in het afgelegen noorden van Laos bezoeken, op zoek naar een traditionele ervaring, ontdekken de dorpsbewoners juist de aantrekkingskracht van het westen.
Regie: Daan Veldhuizen | Speelduur: 93 minuten | Jaar: 2015
Twee Brabantse vriendinnen liggen onderuit in hun hangmatten in een klein dorpje in Laos. Zouden deze mensen stress hebben?, vraagt één van hen zich hardop af. Het antwoord is aanvankelijk ontkennend, maar wordt al vlot genuanceerd. Ja ik denk het wel, maar een ander soort stress. Die gaat dan met name over het verkrijgen van voedsel, want er zal niet meer dan eens per week aanvoer zijn van de producten die de lokale bevolking niet zelf weet te verbouwen of te produceren. Toeristen willen nog wel eens de vergissing maken om namens de 'locals' te gaan denken. Met hun gebrek aan moderne communicatiemiddelen zullen ze wel heel wat missen of zich dood vervelen. Het zegt vooral veel over de toeristen zelf. De Brabantse meisjes in kwestie kun je het moeilijk kwalijk nemen. We maken er ons allemaal schuldig aan in den vreemde. Maar geïsoleerd beschouwd is de discussie tussen de meiskes haast gênant en kinderlijk naïef. Het roept bovendien de vraag op wie documentairemaker Daan Veldhuizen nu portretteert: de op avontuur beluste toerist of de Laotianen die voorzichtig proeven van de voorspoed die commercie heet.
Niet voor niets heeft Veldhuizen zijn verslaglegging over de opkomst van het toerisme in het dorp Muang Ngoi in de binnenlanden van Laos de titel Banana Pancakes and the Children of Sticky Rice meegegeven. Niet als tongbreker, maar omdat het perfect de verschillen van inzicht tussen oost en west weergeeft. De toeristen willen ongerepte authenticiteit en gaan prat op het gebrek aan moderne voorzieningen in het dorp. Maar voor hun ontbijtbuffet willen ze wel pannenkoeken met banaan. Zo ver willen ze nu ook weer niet op zichzelf teruggeworpen worden. De plaatselijke bevolking wil juist vooruit en ontdekt de dvd, het mobieltje, de pc en ja, zelfs de elektriciteit. Het toerisme brengt hen voorspoed en ze gaan erg ver om het de toerist naar de zin te maken, zelfs het fingeren van de zo gewenste oorspronkelijkheid. Maar het volk blijft ook vasthouden aan hun traditie om kleefrijst te eten, een maaltijd die de verwende toerist doorgaans niet blieft.
