Filmtotaal Recensie
Regie: Stéphane Lafleur | Cast: Julianne Côté (Nicole), Pierre-Luc Lafontaine (Amant), Mark Barakat (Normand), Catherine St-Laurent (Véronique), Marc-André Grondin (Rémi), e.a. | Speelduur: 93 min | Jaar: 2014
Tu Dors Nicole is een vreemde film, vol bizarre scènes, waar geen touw aan vast te knopen valt. Toch lukt het regisseur Stéphane Lafleur om van het saaie verhaal een aardige coming-of-agefilm te maken. We volgen Nicole, een twintiger die tijdens haar zomervakantie het huis van haar ouders voor zichzelf heeft. Vriendin Véronique brengt hier veel tijd met Nicole door, maar wanneer Nicoles oudere broer met een aantal vrienden onuitgenodigd op de stoep staat, verandert dit. Hoewel Lafleur hiermee vooral de focus wil leggen op de relatie tussen Nicole en haar vriendin, staat toch voornamelijk de ontwikkeling van Nicole zelf centraal.
Nicole is al twintig, maar de levensfase waarin ze zit lijkt akelig veel op de puberteit. Vol apathie (de hele film lang toont Nicole geen greintje emotie) vraagt Nicole zich af hoe ze haar dagen gaat invullen. Ze kunnen álles doen! "Maar wat wil je dan?" vraagt Véronique. "Ja, geen idee", antwoordt Nicole. Het paar verveelt zich dood. Juist de wereld aan mogelijkheden die ze hebben, verlamt ze. En als ze een keer iets doen, hebben ze geen idee waar ze mee bezig zijn: tijdens minigolf kennen ze de regels niet. Dat maakt echter niet uit: voor het winnen doen ze het niet. Nicoles reactie op haar triomf, of eigenlijk het gebrek daaraan, is dan ook veelzeggend. "Vroeger was het leuker." Het kenmerkt de lethargie die elke puber wel eens gevoeld moet hebben. Uren vol verveling gaan voorbij, totdat Nicole er genoeg van heeft en de knoop doorhakt. Een dagje zwembad of een bezoekje aan de bioscoop is echter niet goed genoeg: ze boeken een ticket naar IJsland. "En wat gaan we daar doen dan?" Nicole weet het wel: "Niks."
