Filmtotaal Recensie
Regie: Maïwenn | Cast: Emmanuelle Bercot (Marie-Antoinette 'Tony' Jézéquel), Vincent Cassel (Georgio Milevski), Louis Garrel (Solal) e.a. | Speelduur: 124 minuten | Jaar: 2015
Liefde is fijn, liefde doet pijn. Soms zelfs tegelijk. Maar in Mon Roi zeker ook na elkaar. In deze typische Franse praat- en schreeuwfilm worden we door regisseuse Maïwenn eerst heerlijk meegevoerd door de roes van de nieuwe liefde, en zijn we blind voor de tekortkomingen onder de oppervlakte. Je wordt haast zelf verliefd op de twee geliefden. Het enige probleem is dat vanaf het begin al duidelijk is dat alles verschrikkelijk mis zal gaan. Het verhaal van de liefde wordt namelijk volledig in flashbacks verteld, afgezet tegen de emotionele en fysieke revalidatie van de vrouw. Van dik hout zaagt Maïwenn daarmee flinke planken, maar de flashbacks hebben gelukkig genoeg kracht om deze houterigheid te boven te komen.
Die vrouw is Tony, of voluit Marie-Antoinette Jézéquel. Ze begint de film met een skiongeluk en is daar de rest fysiek en mentaal van aan het herstellen; in haar eentje en duidelijk zonder Georgio, de grote liefde van haar leven. In de flashbacks wordt hun liefdesgeschiedenis uit de doeken gedaan, van de spontane eerste ontmoeting tot schreeuwpartijen lang na hun scheiding. Aan het eind kun je je goed voorstellen dat Tony die jarenlange relatie moet verwerken en daar van moet bijkomen. Het is jammer dat Maïwenn dit dan zo letterlijk verbeeldt en binnen die onhandige metafoor ook nog eens dokters met tegeltjeswijsheden opvoert.
