Filmtotaal Recensie

Regie: Esther Cambell | Cast: Zamira Fuller (Rose), Sophie Burton (Ramona), James Stuckey (Ewan), Beth Orton (Moira), Muhammet Uzuner (Dee), e.a. Speelduur: 89 minuten | Jaar: 2015

De moeder van Rose is fysiek al bijna net zo afwezig als cognitief. Voor een drama dat draait om de vraag hoe een gezin omgaat met de vroegtijdige dementie van een moeder, laat het lijdend voorwerp van het Britse Light Years maar weinig haar hoofd zien. Moira’s kinderen en echtgenoot Dee storten zich op andere, veelal wereldse zaken. Alles voor de afleiding. Alle personages in het speelfilmdebuut van Esther Campbell zijn dolende. Ze zoeken naar een uitleg, een uitweg en naar de zin van genadeloze ziekte die hun gezin als een sluipmoordenaar langzaam uiteenrijt.

De regisseur hanteert een lastig te vatten narratief dat zich voltrekt met horten en stoten, geïsoleerde scènes en bewust gekozen onsamenhangende flarden. Dit is niet een verhaal van A tot Z en ook niet met een kop en een staart. De filmmaakster heeft hiermee willen aansluiten bij de titel van haar gezinsdrama dat verwijst naar de gezinsleden die in emotioneel opzicht lichtjaren van elkaar verwijderd zijn. Grote gemene deler is de gebrekkige communicatie die wordt ingegeven door onmacht. De missie van de achtjarige Rose is nog wel het meest concreet: zij wil enkel een bezoek brengen aan haar verwarde moeder. Maar de rest van haar gezin is veel te druk met andere zaken om haar te brengen. Vader begraaft zich volledig in zijn werk en sluit zich op in een loods. Rose' broertje Ewan duikt weg in zijn huis bezorgd om de vraag of hem hetzelfde lot als zijn moeder zal treffen en haar oudste zus Ramona is bezig met jongens. Ze zit gedachteloos voor zich uit te fantaseren op een golfbaan in de hoop dat de jongen van haar dromen ooit voorbijkomt.

Lees verder