Er gaan veel verhalen over hoe het in de tijd van president Reagan bijna mis ging met de totale vernietigingsdreiging van de koude oorlog. Een ervan is dat Reagan zelf eens voor de grap op de rode knop gedrukt zou hebben, waarna de ramp slechts op het nippertje voorkomen kon worden. Het verhaal dat in deze film verteld wordt is er ook één.
Wat er precies gebeurd is in 1983 zullen we nooit weten, want het was allemaal topgeheim en er bestaan geen beelden van. Wie deze film gezien heeft zal niet twijfelen over de oprechtheid van Stanislav Petrov. En voor de strekking van de film doet het er niet zo veel toe wat er precies gebeurd is; zeker is, dat het had kunnen gebeuren en dat is al beangstigend genoeg. Delen van de gebeurtenissen zijn nagespeeld door acteurs, maar spelen geen prominente rol.
Voor mensen die niet in die tijd geleefd hebben is het misschien moeilijk voorstelbaar, maar het was echt zo: er stonden duizenden raketten opgesteld op aarde, klaar om onmiddellijk afgevuurd te worden, gecontroleerd door een stelletje malloten. Dat het niet misgegaan is, is bijna ongelooflijk, met dank aan Petrov en zijn collega's.
Deze film heeft niet zulke geweldige statistieken, in mijn ogen onterecht. Stanislaw en zijn jonge tolk zijn ontwapenend eerlijk en echt, en het verhaal is afwisselend treurig, grappig, verbijsterend en weemoedig. Het einde is ontroerender dan welk geregisseerd drama dan ook. Dat het geen meesterwerk in de cinematografie is, doet niet ter zake: wat deze film onvergetelijk maakt is de inhoud en de hoofdpersonen. Een must-see, maar niet om de amusementswaarde. Daarvoor zijn (te) veel andere oorlogsfilms gemaakt. Wel een indringende film over de tegenstrijdigheden in mensen en de mensheid.
Mr. Hulot
Wat er precies gebeurd is in 1983 zullen we nooit weten, want het was allemaal topgeheim en er bestaan geen beelden van. Wie deze film gezien heeft zal niet twijfelen over de oprechtheid van Stanislav Petrov. En voor de strekking van de film doet het er niet zo veel toe wat er precies gebeurd is; zeker is, dat het had kunnen gebeuren en dat is al beangstigend genoeg. Delen van de gebeurtenissen zijn nagespeeld door acteurs, maar spelen geen prominente rol.
Voor mensen die niet in die tijd geleefd hebben is het misschien moeilijk voorstelbaar, maar het was echt zo: er stonden duizenden raketten opgesteld op aarde, klaar om onmiddellijk afgevuurd te worden, gecontroleerd door een stelletje malloten. Dat het niet misgegaan is, is bijna ongelooflijk, met dank aan Petrov en zijn collega's.
Deze film heeft niet zulke geweldige statistieken, in mijn ogen onterecht. Stanislaw en zijn jonge tolk zijn ontwapenend eerlijk en echt, en het verhaal is afwisselend treurig, grappig, verbijsterend en weemoedig. Het einde is ontroerender dan welk geregisseerd drama dan ook. Dat het geen meesterwerk in de cinematografie is, doet niet ter zake: wat deze film onvergetelijk maakt is de inhoud en de hoofdpersonen. Een must-see, maar niet om de amusementswaarde. Daarvoor zijn (te) veel andere oorlogsfilms gemaakt. Wel een indringende film over de tegenstrijdigheden in mensen en de mensheid.