Filmtotaal Recensie
Regie: Hans Peter Moland | Cast: Nicolaj Lie Kaas (Carl Mørck), Fares Fares (Assad), Pål Sverre Hagen (Johannes), e.a. | Speelduur: 112 minuten | Jaar: 2016
Met de weinig sexy Nederlandse titel De Noodkreet in de Fles is de derde verfilming van de populaire Deense thrillerreeks rondom de speciale politie-unit Afdeling Q een feit. De nagelbijtende bestsellerreeks van auteur Jussi Adler-Olsen kent inmiddels zes delen en is in ons land ook aardig populair en verdreef zelfs Stieg Larssons Millennium-trilogie. Eerder verfilmde delen van Olsens reeks hadden titels als De Vrouw in de Kooi (bij ons uitgebracht als The Keeper of Lost Causes) en De Fazantenmoordenaars, waarin de schrijver het speurwerk van de politie-eenheid rondom hopeloos onopgeloste zaken combineert met persoonlijk drama van de betrokken partijen. Het is een discipline waarin de Scandinaviërs meesters zijn getuige televisiewerken als The Killing en The Bridge. In dit derde deel draait alles om het geloof en de ontvoering van een stel kinderen. Nog meer dan bij de twee jaar geleden verschenen voorganger gaat het hier om een invuloefening zonder al te veel verrassende wendingen die nog het best tot haar recht gekomen was in een huiskamer met de benen op tafel.
Het begin allemaal met, je raadt het al, de noodkreet in de fles die aanspoelt op een strand in het Deense Jutland. Het stuk glas bevat een nauwelijks leesbaar briefje dat acht jaar nadat het opgesteld en verstuurd is op het bureau van Afdeling Q-inspecteurs Carl Mørck en Assad belandt. Er wordt wat gegist en een heuse wetenschapper op losgelaten, maar het leidt enkel tot de conclusie dat er kinderen vastgehouden zijn. De locatie blijft een mysterie en een ontsnapte tiener moet op basis van omgevingsgeluiden meer duidelijkheid verschaffen. Tientallen kilometers verderop worden twee Deense kinderen afkomstig uit een gezin van Jehovagetuigen ontvoerd en opgesloten door een doorgedraaide prediker. De politiemannen ontdekken overeenkomsten tussen de twee zaken en besluiten op onderzoek uit te gaan. Ze stuiten op een religieuze gemeenschap die zo gesloten is als een oester en veel te verbergen heeft. Bijster veel spanning brengt dit overigens niet met zich mee, omdat de kijker vrijwel doorlopend meer informatie krijgt voorgeschoteld dan de rechercheurs die de verdwenen kids heelhuids moeten zien terug te vinden.
