Filmtotaal Recensie
Regie: Michel Franco| Cast: Tim Roth (David), Sarah Sutherland (Nadia), Robin Bartlett (Martha), Michael Christofer (John), Nailea Norvind (Laura), e.a. | Speelduur: 93 minuten | Jaar: 2015
De maatschappij richt zich steeds meer op het individu en het resultaat van een zich terugtrekkende overheid is dat er ook steeds meer verantwoordelijkheden bij het individu komen te liggen. Zo krijgen velen er naast hun baan en sociale leven een zorgtaak bij, omdat een familielid bejaard of chronisch ziek is. Die individualisering is misschien nog wel sterker aanwezig in de Verenigde Staten, al probeert Obama Care het tij wat te keren. Voor David, verpleger in de terminale zorg, is er geen sprake van een privéleven, althans we krijgen er aanvankelijk bitter weinig van te zien. De verpleger identificeert zich zodanig met zijn patiënten dat hij naar de buitenwereld toe hun levens lijkt te willen overnemen. Als hij een architect verzorgt doet David zich in een boekhandel voor als architect bijvoorbeeld. Wellicht vindt de verpleegkundige het wel prettig om zich niet met zijn persoonlijke sores bezig te houden en helemaal te kunnen opgaan in de zorg voor een ander. De enige momenten die David voor zichzelf heeft zijn de hardlooprondjes die hij maakt. Maar ook hij kan zich niet blijven verschuilen achter zijn werk.
In het abstract aandoende Chronic, een Frans-Mexicaanse coproductie naar regie van Michel Franco, kruipt geoutilleerd acteur Tim Roth in de huid van David. Hij laat ons kennismaken met een rustieke, naar de buitenwereld toe behulpzame man die zich maar lastig in zijn ziel laat kijken. David kent de keerzijde van het leven en heeft geen negen-tot-vijfmentaliteit. Hij stuurt met een gerust hart een invaller naar huis, omdat hij liever de hele nacht bij zijn patiënt blijft. Maar de verpleegkundige klampt zich zo vast aan zijn werk dat hij zichzelf dreigt te vergeten. Daarbij komen meteen ook vraagtekens op bij de motieven van David. Het is dan ook niet ongebruikelijk dat de verpleger in precaire situaties terechtkomt en zelfs van een patiënt afgehaald wordt. Franco laat ons voortdurend schipperen tussen twee mogelijkheden. Is David een buitengewoon toegewijd verpleegkundige die de laatste momenten van kostbare levens zo aangenaam mogelijk wil maken en daarom meer emotioneel betrokken raakt bij zijn patiënten? Of is er sprake van een afhankelijkheidsrelatie die twee kanten opgaat en probeert David de leegte in zichzelf te vervangen door zich onmisbaar en onvervangbaar te maken? Het is een interessante mentale en ethische tweestrijd, maar Franco laat je wel heel hard werken om te achterhalen hoe het nu eigenlijk zit. De regisseur putte uit eigen ervaringen van een zieke moeder en kwam zo tot het scenario.
