6,5 details

  • 90 Min
  • Komedie
  • België
  • Frankrijk
90 Min België

Michel wil stoppen met roken. Maar het gaat niet voorkomen dat hij zal overlijden – dat is allemaal de schuld van zijn moeder. Sinds hij haar in een bejaardentehuis plaatste, is zijn leven veranderd en heeft hij kanker gekregen. Het moet dus wel haar schuld zijn... Toch?

Regie
Xavier Seron
Cast
Sam Louwyck, Catherine Salée, Wim Willaert, Serge Riaboukine, Fabrice Adde, Myriam Boyer, Jackie Berroyer, Philippe Grand'Henry, Franck Bruneau, Muriel Bersy, Jean-Benoît Ugeux, Rausin Jean-Jacques, Fanny Touron, Nell Van Houtte, Tom Adjibi, Benjamin Le Souef.
Release
03.01.2016
Release NL
03.11.2016

Filmtotaal Recensie

Regie: Xavier Seron | Cast: Jean-Jacques Rausin (Michel), Myriam Boyer (Monique), Serge Riaboukine (Darek), Fanny Touron (Aurélie), e.a. | Speelduur: 90 minuten | Jaar: 2016

Het is een bekend fenomeen in de filmgeschiedenis: de man die niet op kan groeien en een jongetje lijkt te willen blijven. Het type dat eeuwig bij zijn moeder woont en zijn draai in de maatschappij maar niet kan vinden. Al decennialang is het een dankbaar onderwerp voor drama en komedie, dus probeer met dat gegeven nog maar eens origineel uit de hoek te komen. De Belgische debuterend regisseur Xavier Seron zoekt het in absurdistische toon en stijlvolle vormgeving. Het resultaat Je Me Tue à le Dire steekt ondanks, of vreemd genoeg vooral vanwege die onmiskenbaar eigenzinnige aanpak niet boven thematisch verwante films uit.

De Waalse Michel is zo'n typisch moederskind, een man van in de dertig die nog bij zijn overdadig liefkozende mama inwoont. Hij is blijven steken in een hopeloze bijbaan in een elektronicazaak en houdt zich meer bezig met strips en speelgoed dan met zijn vriendin, die het begrijpelijkerwijs niet bij hem uithoudt. Seron voegt er nog een element met komisch potentieel aan toe door zijn protagonist een onverbeterlijke hypochonder te maken, waardoor Michel voortdurend meent de ene na de andere kwaal te hebben opgelopen. Borstkanker is zijn grootste angst, want nadat die ziekte bij zijn moeder werd geconstateerd en even snel en mysterieus weer verdwenen leek, treft hij een verontrustend knobbeltje aan in eigen borst. Michel heeft toch al een merkwaardige fascinatie met borsten, naar verluidt doordat zijn moeder destijds te lang doorging met borstvoeding. Je Me Tue à le Dire is niet voor niets gevuld met verwijzingen naar borsten, van voedsel tot architectuur, als een koortsdroom van een prepuberaal joch dat maar niet over die puberteitsgrens heen stapt. Die beeldtaal wordt snel onleuk.

videotrailers & clips