Filmtotaal Recensie
Regie: Stéphanie Di Giusto | Cast: Soko (Marie-Louise Fuller), Gaspard Ulliel (Louis), Mélanie Thierry (Gabrielle), Lily-Rose Depp (Isadora Duncan), François Damiens (Marchand), e.a. | Speelduur: 108 minuten | Jaar: 2016
Eind negentiende eeuw was de 'Danse Serpentine' een overdonderend succes. De Amerikaans-Franse danseres Marie-Louise Fuller (die zichzelf omdoopte tot Loïe Fuller) ontving staande ovaties voor haar zelfbedachte dans in het wereldberoemde operagebouw Folies Bergère in Parijs. Ze gebruikte een paar bamboestokken en een groot wit gewaad, waardoor ze op het podium veranderde in een soort vlinderfiguur. 'Een droombloem aan het duister ontsproten', zo noemde niemand minder dan tijdgenoot en impressionistisch beeldhouwer Auguste Rodin de danseres. Hoewel ze in de theaterwereld een heuse revolutie op gang bracht, was de 'Danse Serpentine' voor Fuller zelf vooral een uitputtingsslag op haar lichaam. Het kwam regelmatig voor dat ze na een voorstelling van vermoeidheid in elkaar zakte in de coulissen.
Niet vreemd dus, dat de Franse scenarist-regisseur Stéphanie Di Giusto ervoor koos om haar debuutfilm op een dergelijke manier te openen. Te zien is hoe Loïe Fuller halfbewusteloos wordt weggedragen, terwijl een horde journalisten zich om haar heen verdringt. Kort daarna maakt de film een sprong naar het verleden: de danseres blijkt een Amerikaanse boerendochter die zich staande moet zien te houden in het gezelschap van dronken cowboys en rodeorijders. Om de haverklap slepen mannen haar aan een touw door de modder of moet ze een wilde stier in bedwang houden. Zulke beelden ogen mooi en onderstrepen meermaals de feministische boodschap van La Danseuse, maar inhoudelijk dragen ze niet bij aan de biografie van Loïe Fuller. Werkelijk niets wijst erop dat ze in de toekomst de bühne zal gaan bestormen. Ze besluit gewoon op een dag, vlak na de dood van haar vader, dat het tijd is om naar de grote stad te verhuizen.
