Filmtotaal Recensie
Regie: Frans Weisz | Cast: Géza Weisz (Boelie), Reinout Scholten van Aschat (Mees), Romy Louise Lauwers (Panda), Anniek Pheifer (Etta), Teun Kuilboer (Ernst-Jan), e.a.| Speelduur: 94 minuten | Jaar: 2018
Auteur Remco Campert is een dusdanig geprezen taalcreatieveling dat enkele door hem geïntroduceerde woorden een plekje hebben gekregen in de grote Van Dale, te weten 'eetlezen' ('lezen tijdens het eten') en 'gangstermeisje' ('jonge vrouw die veelvuldig in kringen van criminelen verkeert en zich al dan niet ook zelf schuldig maakt aan strafbare feiten'). Misschien wel zijn bekendste creatie ontbreekt echter: 'vurrukkulluk'. Een alternatieve schrijfwijze voor 'verrukkelijk' en bedoeld als een soort vergrotende trap daarvan. Bij het Groot Dictee der Nederlandse Taal van 2013 stond het woord zelfs centraal in een zin ("de campertiaanse schrijfwijze van het adjectief verrukkelijk - het megafonetische neologisme vurrukkulluk") en kreeg door de jury een zodanige symboolwaarde toegeschreven dat het precies moest worden geschreven zoals in Camperts boektitel Het Leven Is Vurrukkulluk. Eigenlijk best gek dus dat de verfilming hiervan die titel volledig behoudt, maar vrijwel niets doet om die opvallende schrijfwijze te contextualiseren.
Er wordt geopend met iets wat we niet vaak meer zien: zwart-witbeelden van Amsterdam. Als het even kan wordt de hoofdstad tegenwoordig zo helder en kleurrijk mogelijk in beeld gebracht, als het sprookjesdecor dat veel toeristen erin zien. Doordat deze kleurloze beelden vergezeld gaan van een jazzriedeltje, roepen ze een associatie op met de cinema van de vroege jaren zestig: de periode waarin het boek uitkwam. Dit lijkt in dienst te staan van een raamvertelling, waarin een oud personage (gespeeld door Remco Campert zelf) terugdenkt aan zijn jeugd, maar voor effectiviteit loopt de daaropvolgende kleurovergang te onhandig. De eerste tien minuten zijn volledig zwart-wit (zowel de beelden van heden als verleden) en na het verschijnen van de titel gaan we blijvend verder in kleur. Daarmee laat de film een mooie kans liggen om voor de verandering eens het grauwe heden in zwart-wit te tonen en het geromantiseerde verleden in kleur.
