Filmtotaal Recensie
Regie: Ferenc Török | Cast: Péter Rudolf (Szentes István), Bence Tasnádi (Szentes Árpád), Tamás Szabó Kimmel (Jancsi), Dóra Sztarenki (Kisrózsi), Ági Szirtes (Kustár Andrásné), e.a.| Speelduur: 91 minuten | Jaar: 2017
Tijdens een recente reis door Israël bevond ik mij op de dag waarop landelijk de Holocaust werd herdacht in een hostel in Jeruzalem, waar een medewerkster haar grootmoeder had uitgenodigd om te komen vertellen over haar ervaringen als Joods meisje tijdens de Duitse bezetting. Deze drieënnegentigjarige vrouw bleek afkomstig uit Nederland en dus klonk een groot deel van haar verhaal mij bekend in de oren, maar ze wist te verrassen met haar epiloog. Nadat ze als enige van haar familie levend was teruggekeerd naar haar oude woonplaats, werd al gauw duidelijk dat de meeste Nederlanders niet bepaald zaten te wachten op het handjevol Joden dat de oorlog had overleefd. De oude vrouw gaf hiervoor geen specifieke verklaring, maar zinspeelde op een nog altijd sluimerend antisemitisme, mogelijk aangelengd met een diep onderdrukt schuldgevoel. Niet vreemd dus dat ze enkele jaren later naar de nieuw gestichte staat Israël zou emigreren.
In Homecoming (1945) wordt een vergelijkbare gespannen situatie verkend in een Hongaars dorpje, dat in augustus 1945 oogt alsof de oorlog alweer lang achter de rug is. Er rijden weliswaar nog drie Russische soldaten rond in een jeep en op de radio is wat nieuws te horen over de voortdurende strijd tegen Japan, maar de lokale bevolking heeft duidelijk geen behoefte stil te staan bij de afgelopen vijf jaar: het heden telt en er dient aan een toekomst te worden gewerkt. Het recente verleden blijkt echter niet geheel dood en begraven wanneer op een dag twee Joodse mannen per trein arriveren. Niemand weet wie ze zijn en wat ze komen doen, maar er is ook niemand die ze daarnaar durft te vragen.
