De boeddhistische monnik die uitkeek naar de komst van internet staat centraal in dit confronterende portret over vooruitgang.
In het kleine Bhutan, dat zo lang verstoken is gebleven van moderne verlokkingen, gaan de ontwikkelingen inmiddels in sneltreinvaart. Er gaan steeds meer tradities verloren door de moderne communicatiemiddelen.
Regie: Thomas Balmès | Scenario: Thomas Balmès | Cast: Peyangki, Ugyen e.a. | Speelduur: 100 minuten | Jaar: 2020
Je ziet niet zo vaak meer dingen die je nog nooit hebt gezien. Oud worden, maar vooral het internet eet zich gretig een weg door de opwinding van het iets voor de eerste keer zien. In één internetsessie kan je tegelijk voor het eerst walvissen zien, voor het eerst al je geld verliezen en voor het eerst een blauwtje lopen. Hoe anders was het tien jaar geleden voor de toen achtjarige Peyanki. Hoog tussen de besneeuwde bergtoppen van Bhutan waren hij en zijn medekloosterlingen afgesloten van de buitenwereld. En daarmee van een heel grote berg dingen die je voor het eerst ziet. Geen wegen, geen elektriciteit, geen internet. Puur en geïsoleerd op weg om de volgende lama te worden.
In Happiness leerden we deze Peyanki kennen omdat regisseur Thomas Balmès inzag dat daarboven in het stadje Laya, hoog weggeborgen in de weerbarstige Himalaya, een klooster lag dat op het punt stond zijn puurheid te verliezen. Wegen en elektriciteit, en daarmee televisie en internet, stonden op dat moment letterlijk voor de deur. Er werd teer gesmolten en de elektriciteitsmasten werden geheven. Het onschuldige en balsturige schoolkind Peyanki zag het voor zijn ogen gebeuren en reageerde met de wijsheid van de monnik die hij later wilde worden: "Ik wil als ik monnik ben betalen voor elektriciteit."
