Filmtotaal Recensie
Regie: Naomi Kawase | Scenario: Naomi Kawase, Izumi Takahashi | Cast: Aju Makita (Hikari Katakura), Hiromi Nagasaku (Satoko Kurihara), Arata Iura (Kiyokazu Kurihara), Reo Sato (Asato Kurihara), Miyoko Asada (Shizue Asami), e.a. | Speelduur: 140 minuten | Jaar: 2020
In het Japanse True Mothers gaat met enige regelmaat de telefoon, maar praktisch nooit voor triviale zaken. Althans, niet in de ervaring van degene die opneemt. Een telefonische kennisgeving dat haar zoontje een ander kind uit een klimtoestel heeft geduwd, biedt voor moeder Satoko een schokkende confrontatie met de mogelijkheid dat haar kind wellicht niet het engeltje is waarvoor zij hem houdt. Niet veel later belt de 'tegenpartij' (de ouders van het andere kind) om te spreken over schadevergoeding. De welgestelde ouders van de boosdoener zouden dat immers prima moeten kunnen dragen, zo is de gedachte. Dat het kleine kind ontkent waarvan hij wordt beticht, wordt voor het gemak maar even als onderdeel van zijn niet-deugende aard beschouwd.
Dit lijkt een aanzet voor een typisch 'dat zou mijn kind nooit doen'-scenario, dat voor een film van bijna tweeënhalf uur een ietwat mager gegeven is. Uiteindelijk blijkt dit slechts een simpele binnenkomer voor een inkijkje in het gezinsleven van Satoka en haar man. De film springt de nodige jaren terug in de tijd om te laten zien dat het ouderschap hen niet zomaar is komen aanwaaien. Pogingen om zwanger te worden lopen op niets uit en het koppel lijkt zich erbij neer te moeten leggen met zijn tweeën te zullen blijven. Uiteindelijk dient de oplossing zich aan wanneer ze toevallig een reclamespot voor een adoptiebureau zien, waarvan ze na het nodige wikken en wegen besluiten gebruik te willen maken. Het verlossende bericht dat ze alsnog ouders worden, komt telefonisch.
