All Inclusive is een nieuwe komedie geregisseerd door Aniëlle Webster, regisseur van So What Is Love en Huisvrouwen bestaan niet.
Jacco (Tibor Lukács) en Sylvie (Jennifer Hoffman) gaan samen met hun kinderen op en all inclusive vakantie in Bonaire. Voordat ze vertrekken, laat Sylvie Jacco weten dat ze hun relatie even op ‘pauze’ wil zetten. Jacco, die midden in een midlifecrisis zit, heeft het zo zwaar tijdens de vakantie. Zo probeert de relatie met zijn vrouw en zijn kinderen te verbeteren, om ervoor te zorgen dat ze na hun tijd op Bonaire gewoon als gezin verder kunnen gaan.
Voor deze film werkt regisseur Aniëlle Webster samen met twee schrijvers, die eerdere door haar geregisseerd film hebben geschreven. Ondanks de eerdere ervaring met elkaar zijn ze toch met een rommelig filmscript geëindigd. Het verhaal kan zo al snel apart en onrealistisch overkomen met personages die vreemde beslissingen maken. Het idee om de relatie, bijvoorbeeld op een pauze te zetten voor je samen op vakantie gaat, komt wat onpraktisch over. Zo zeggen ze apart verder te willen tijdens hun vakantie, maar slapen vervolgens nog wel in hetzelfde bed. Door het ongewone verhaal en beslissingen blijft de film soms ook moeilijk te kunnen volgen en geef je ook niet echt om de meeste personages.
De film mist verder ook oog voor detail door bijvoorbeeld de vreemde beslissingen van de personages, waardoor niet alles meer op logische manieren gebeurt. Ze hebben de uiteindelijke film ook niet goed gecontroleerd, want er zit een fout in een bewerking tussen twee scenes. Hierin staat een personage op om iets te halen, maar zit na een snelle beeldwijziging vervolgens weer met het gehaalde object in handen op dezelfde plaats.
De komedie is vaak ook voorspelbaar of onrealistisch, waardoor er nog weinig om de film zelf te lachen valt. De personages zelf zijn vaak ook degene die het meeste lachen, terwijl het publieke stil blijft zitten. Met het idee voor de film had het ook passender kunnen zijn geweest als ze wat meer van het drama genre hadden gebruikt. De film had dan wat beter en iets realistischer over kunnen zijn gekomen. Verder is de bijna twee uur lange speeltijd ook wat onnodig. Een gemiddelde komedie heeft eerder een passende speeltijd van ongeveer een anderhalf uur. Deze onnodige, lange speeltijd komt ook door de onnodige grote filmcast, waarvan sommige niet eens echt nodig waren voorin de uiteindelijke film.
Dankzij het mindere script komen de meeste acteurs verder ook niet zo sterk of geloofwaardig over. Hierdoor geef je als kijker ook niet echt om de meeste personages en hun problemen. Sommige van de castleden lijken de film ook meer als een excuus te gebruiken om zelf zo met een rede naar Bonaire te kunnen gaan. Als er wat mindere acteurs en zo onnodige personages in de film hadden gezeten, zouden ze een duidelijkere film kunnen hebben gehad.
Mr.Movies
Jacco (Tibor Lukács) en Sylvie (Jennifer Hoffman) gaan samen met hun kinderen op en all inclusive vakantie in Bonaire. Voordat ze vertrekken, laat Sylvie Jacco weten dat ze hun relatie even op ‘pauze’ wil zetten. Jacco, die midden in een midlifecrisis zit, heeft het zo zwaar tijdens de vakantie. Zo probeert de relatie met zijn vrouw en zijn kinderen te verbeteren, om ervoor te zorgen dat ze na hun tijd op Bonaire gewoon als gezin verder kunnen gaan.
Voor deze film werkt regisseur Aniëlle Webster samen met twee schrijvers, die eerdere door haar geregisseerd film hebben geschreven. Ondanks de eerdere ervaring met elkaar zijn ze toch met een rommelig filmscript geëindigd. Het verhaal kan zo al snel apart en onrealistisch overkomen met personages die vreemde beslissingen maken. Het idee om de relatie, bijvoorbeeld op een pauze te zetten voor je samen op vakantie gaat, komt wat onpraktisch over. Zo zeggen ze apart verder te willen tijdens hun vakantie, maar slapen vervolgens nog wel in hetzelfde bed. Door het ongewone verhaal en beslissingen blijft de film soms ook moeilijk te kunnen volgen en geef je ook niet echt om de meeste personages.
De film mist verder ook oog voor detail door bijvoorbeeld de vreemde beslissingen van de personages, waardoor niet alles meer op logische manieren gebeurt. Ze hebben de uiteindelijke film ook niet goed gecontroleerd, want er zit een fout in een bewerking tussen twee scenes. Hierin staat een personage op om iets te halen, maar zit na een snelle beeldwijziging vervolgens weer met het gehaalde object in handen op dezelfde plaats.
De komedie is vaak ook voorspelbaar of onrealistisch, waardoor er nog weinig om de film zelf te lachen valt. De personages zelf zijn vaak ook degene die het meeste lachen, terwijl het publieke stil blijft zitten. Met het idee voor de film had het ook passender kunnen zijn geweest als ze wat meer van het drama genre hadden gebruikt. De film had dan wat beter en iets realistischer over kunnen zijn gekomen. Verder is de bijna twee uur lange speeltijd ook wat onnodig. Een gemiddelde komedie heeft eerder een passende speeltijd van ongeveer een anderhalf uur. Deze onnodige, lange speeltijd komt ook door de onnodige grote filmcast, waarvan sommige niet eens echt nodig waren voorin de uiteindelijke film.
Dankzij het mindere script komen de meeste acteurs verder ook niet zo sterk of geloofwaardig over. Hierdoor geef je als kijker ook niet echt om de meeste personages en hun problemen. Sommige van de castleden lijken de film ook meer als een excuus te gebruiken om zelf zo met een rede naar Bonaire te kunnen gaan. Als er wat mindere acteurs en zo onnodige personages in de film hadden gezeten, zouden ze een duidelijkere film kunnen hebben gehad.