Een tv-film (van Mike Nichols) maar dat zou je, afgezien van de eenvoudige setting (en vooruit, de foute belichting), niet zeggen. De intelligente manier waarop een gewichtig thema als leven/dood wordt behandeld zou je eerder verwachten in de betere art-housefilms. Een fenomenale Emma Thompson helpt ook. Zij speelt een docent letterkunde die leven en dood enkel kent als begrippen zoals die worden behandeld in de poëzie waar zij van houdt. Wanneer er kanker bij haar wordt geconstateerd wordt het allemaal een stuk minder abstract. We volgen haar bij haar behandelingen. Omdat ze een nieuw soort behandeling ondergaat verwordt ze tot een object voor ambitieuze artsen. Als tegenwicht fungeert een vriendelijke verpleegster.
Het klinkt wat klef, maar zo komt het in de film niet over. De patiënte denkt na over haar ervaringen met haar ziekte en haar leven en vertelt de kijker daar middels directe onderonsjes over. Af en toe lopen vroegere herinneringen en realiteit door elkaar heen. Dit zorgt voor surrealistisch aandoende beelden van de hoofdpersoon die in ziekenhuiskledij voor een volle collegezaal les staat te geven terwijl er een verpleegster met rolstoel binnenkomt om haar te halen voor een behandeling.
De rustiek van het verhaal wordt versterkt door de montage. Of beter gezegd: het gebrek daaraan. Minutenlange shots zijn eerder regel dan uitzondering. Het indrukwekkende spel van Emma Thompson (met kaal hoofd) komt nog beter tot zijn recht. Het had overal fout kunnen gaan, maar dat doet het niet; wat overblijft is een indrukwekkende film.
[rating 4]
AngelEyes
Een tv-film (van Mike Nichols) maar dat zou je, afgezien van de eenvoudige setting (en vooruit, de foute belichting), niet zeggen. De intelligente manier waarop een gewichtig thema als leven/dood wordt behandeld zou je eerder verwachten in de betere art-housefilms. Een fenomenale Emma Thompson helpt ook. Zij speelt een docent letterkunde die leven en dood enkel kent als begrippen zoals die worden behandeld in de poëzie waar zij van houdt. Wanneer er kanker bij haar wordt geconstateerd wordt het allemaal een stuk minder abstract. We volgen haar bij haar behandelingen. Omdat ze een nieuw soort behandeling ondergaat verwordt ze tot een object voor ambitieuze artsen. Als tegenwicht fungeert een vriendelijke verpleegster.
Het klinkt wat klef, maar zo komt het in de film niet over. De patiënte denkt na over haar ervaringen met haar ziekte en haar leven en vertelt de kijker daar middels directe onderonsjes over. Af en toe lopen vroegere herinneringen en realiteit door elkaar heen. Dit zorgt voor surrealistisch aandoende beelden van de hoofdpersoon die in ziekenhuiskledij voor een volle collegezaal les staat te geven terwijl er een verpleegster met rolstoel binnenkomt om haar te halen voor een behandeling.
De rustiek van het verhaal wordt versterkt door de montage. Of beter gezegd: het gebrek daaraan. Minutenlange shots zijn eerder regel dan uitzondering. Het indrukwekkende spel van Emma Thompson (met kaal hoofd) komt nog beter tot zijn recht. Het had overal fout kunnen gaan, maar dat doet het niet; wat overblijft is een indrukwekkende film.
[rating 4]