Interview (2003), van Theo van Gogh; tekst van Hans Teeuwen en Theodoor Holman, met Katja Schuurman, Ellen ten Damme, Pierre Bokma en Theo Maassen; drama, imdb 6,7
Een cynische, chagerijnige politiek journalist van middelbare leeftijd (Bokma) moet tegen zijn zin Katja Schuurman, die zichzelf speelt, interviewen. Hij heeft het gesprek nslecht voorbereid en weet niet wat te vragen en eigenlijk heeft hij er ook helemaal geen zin in. Katja ziet er lekker uit, maar hersens heeft ze niet (denkt hij).
Katja lokt hem uit de tent.
De twee trekken elkaar aan en stoten elkaar af. Katja laat zien hoe goed ze kan acteren... en dat is veel beter dan Pierre zich had voorgesteld.
Ze schreeuwen tegen elkaar, ze doen lief, ze doen ontboezemingen, ze huilen (nou, ja, zij huilt), ze flemen, ze chanteren.
Daartussendoor wordt Katja voortdurend gebeld door haar vriendje en vriendinnetje (Ten Damme).
Het verhaal loopt heel anders af dan ik had gedacht. Heel knap en toch geen deus ex machina.
De film doet in de verte denken aan Whos afraid of Virginia Woolf en Tape. Ergens middenin het verbale geweld (o, was ik maar zo verbaal begiftigd), vraag je je wel af waar het in hemelsnaam heen moet gaan. Maar de acteerprestaties van beiden (ja, Katja kan het echt; van Pierre wisten we dat al) zijn echt geweldig.
De dialogen zijn door Holman geschreven en die zijn heel erg goed.
De vaart zit er niet altijd in dat kan ook haast niet anders bij een film die louter dialoog is maar dat is geen bezwaar. Low budget, natuurlijk. Theo van Gogh is geen aardige man, maar films maken kan hij wel.
Claar
Interview (2003), van Theo van Gogh; tekst van Hans Teeuwen en Theodoor Holman, met Katja Schuurman, Ellen ten Damme, Pierre Bokma en Theo Maassen; drama, imdb 6,7
Een cynische, chagerijnige politiek journalist van middelbare leeftijd (Bokma) moet tegen zijn zin Katja Schuurman, die zichzelf speelt, interviewen. Hij heeft het gesprek nslecht voorbereid en weet niet wat te vragen en eigenlijk heeft hij er ook helemaal geen zin in. Katja ziet er lekker uit, maar hersens heeft ze niet (denkt hij).
Katja lokt hem uit de tent.
De twee trekken elkaar aan en stoten elkaar af. Katja laat zien hoe goed ze kan acteren... en dat is veel beter dan Pierre zich had voorgesteld.
Ze schreeuwen tegen elkaar, ze doen lief, ze doen ontboezemingen, ze huilen (nou, ja, zij huilt), ze flemen, ze chanteren.
Daartussendoor wordt Katja voortdurend gebeld door haar vriendje en vriendinnetje (Ten Damme).
Het verhaal loopt heel anders af dan ik had gedacht. Heel knap en toch geen deus ex machina.
De film doet in de verte denken aan Whos afraid of Virginia Woolf en Tape. Ergens middenin het verbale geweld (o, was ik maar zo verbaal begiftigd), vraag je je wel af waar het in hemelsnaam heen moet gaan. Maar de acteerprestaties van beiden (ja, Katja kan het echt; van Pierre wisten we dat al) zijn echt geweldig.
De dialogen zijn door Holman geschreven en die zijn heel erg goed.
De vaart zit er niet altijd in dat kan ook haast niet anders bij een film die louter dialoog is maar dat is geen bezwaar. Low budget, natuurlijk. Theo van Gogh is geen aardige man, maar films maken kan hij wel.