The Lady Vanishes (1938)

Spies! Playing the game of love - and sudden death!

Reviews (2)

MovieMazzter

Avatar

Hoge waarderingen voor deze film zoals wel vaker met Hitchcock films. Soms ga ik erin mee, soms valt het eerlijk gezegd ook tegen. Uiteraard moet je de ouderdom wel in rekening nemen. Ik had van deze film gehoord maar hem nog nooit gezien dus de gelegenheid aangegrepen. De film start vrij irritant in mijn ogen met nogal wat gebrabbel in een neptaal in een fictief land. Het tijdsbeeld destijds was kennelijk ook dat niet-Engelsen zich nogal druk en komisch moeten gedragen (in de ogen van Engelsen dan). Soms hoor je wat Duits en flarden Italiaan, maar dit had voor mij niet gehoeven. Net op tijd verplaatst het gezelschap zich naar de trein alwaar het mysterie zich kan ontvouwen. Anders was ik afgehaakt. Het middenstuk is het beste van de film (bestond de vrouw wel of niet ?). Nadat het mysterie is opgelost verliest de film aan kracht en het slotstuk is voorspelbaar maar zal het bioscooppubliek een fijn gevoel gegeven hebben. De acteurs zijn mij onbekend eerlijk gezegd. Dit was 1 van de laatste films van Hitchcock voordat hij naar Hollywood vertrok en deze film heeft daar kennelijk aan bijgedragen. De waarderingen vind ik wat aan de hoge kant, maar goed de ouderdom in acht genomen geef ik toch een 7/10. Het is zeker niet Hitchcock beste film.

Mr. Hulot

Avatar

The Lady Vanishes was de laatste film die Hitchcock in Groot-Brittannië maakte voordat hij (mede door deze film) doorbrak in Hollywood, en het was een grote hit in 1938. Van de beroemde Hitchcock-suspense is in deze film geen sprake, en dat was ook niet de bedoeling. Op de poster wordt de film aangeprezen met: Comedy! Chills! Chuckles! On a mystery express! Tachtig jaar later is het moeilijk voor te stellen dat mensen in groten getale naar de bioscoop gingen om dit te gaan zien: de film is traag, uiteraard in zwart-wit, en vertelt een onnozel verhaaltje dat zich geheel afspeelt in en rondom een trein. Het camera- en acteerwerk doen knullig en verouderd aan, om van de humor maar te zwijgen. Humor veroudert net zo snel als mode. Aan de geamuseerde gezichten van de cast kun je zien dat sommige dingen leuk bedoeld waren, maar op hun billen vallende acteurs en dieren die hun kop om een hoekje steken vinden wij niet meer dolkomisch. Het is daarentegen interessant om te zien wat in 1938 een vlotte, moderne outfit was, en dat die een smaakvollere versie is van de verschrikkelijke mode uit de jaren 80.

Eenmaal kijkend met een wat meer historische blik valt er nog veel meer te genieten. De trein zelf bijvoorbeeld. Het is een stoomtrein zoals wij die alleen uit musea kennen, maar dan niet opgepoetst, volledig historisch verantwoord ingericht en in functie. Ook wat er op de perrons gebeurt is verbazend: er is een ware menigte aan personeel aanwezig om alles te openen, sluiten, inladen, uitladen, en coördineren. Ook in de trein zijn ze overal, inclusief een restaurant in vol ornaat met obers en koks, die het keukenafval zonder blikken of blozen uit het treinraampje kieperen. Flauwvallen behoorde voor dames nog tot het standaardrepertoire, en ook in levensgevaar gingen zij altijd vóór, zij het dat ze met lichte drang vooruit geduwd werden. Oudere mensen werden nog voor vol aangezien, evenals de psychologie van Freud en Jung.

De film ademt een gezellige, onbezorgde sfeer, waarin spionagecomplotten nog het meest lijken op een potje Cluedo met het hele gezin. Aan het eind van de film is er nog een verbijsterende schietpartij, die eraan herinnert dat deze mensen niet wisten dat ze allemaal over een jaar midden in een vreselijke wereldoorlog zouden zitten. Terwijl de mensen hun pistolen afschieten, die niet hoeven te worden herladen en grote witte rookwolken uitbraken, steken ze nog gezellig een pijpje op en hebben hele gesprekken over bijzaken. Wordt er iemand geraakt, dan neemt die even de tijd om een verbijsterd gezicht te trekken, steekt pas daarna de handen dramatisch in de lucht, om vervolgens in een zelf gespeelde slow motion ter aarde te zijgen. Vijf jaar later zou zo’n scène er heel anders hebben uitgezien, met een cast die allemaal 5 oorlogsjaren achter de rug hadden.
The Lady Vanishes was ooit een amusante, hippe blockbuster, maar hoewel Lockwood en Redgrave beslist een leuk filmstel zijn, is hij 80 jaar later om heel andere redenen amusant: het zijn de gewone, vanzelfsprekende dingen in de film die voor ons nu exotisch en boeiend zijn.