Het magnum opus van Jacques Tati en dat kan je merken. Tati streeft naar perfectie in alles, wat vaak ten koste gaat van de cohesie. Niettemin zitten er meesterlijke schetsen in die alle middelen aangrijpen. Terugkerende patronen, ritme en het spel met geluid. Bijvoorbeeld een scene waarin mensen in een wachtkamer zitten en je alleen het zuigende geluid hoort van de stoelzittingen, is meesterlijk.
Het werkt niet altijd, sommige scenes zijn vooral leuk als idee maar komen niet uit de verf.
Hoewel ietwat over de top en onevenwichtig kijk ik de film regelmatig terug en zie ik er toch de genialiteit van in.
filmotopia
Het werkt niet altijd, sommige scenes zijn vooral leuk als idee maar komen niet uit de verf.
Hoewel ietwat over de top en onevenwichtig kijk ik de film regelmatig terug en zie ik er toch de genialiteit van in.