Les vacances de Monsieur Hulot (1953)
It's laugh-vacation time as Jacques Tati romps through the most gloriously mad lark ever to tickle the ribs of young and old alike!
It's laugh-vacation time as Jacques Tati romps through the most gloriously mad lark ever to tickle the ribs of young and old alike!
Mr. Hulot
Tati heeft voor WOII in het variététheater gewerkt, en dat is in deze vroege film goed te zien: in zijn rol van mr. Hulot trekt hij alle registers van de fysieke slapstick open. Net als illustere voorgangers als Buster Keaton en Charles Chaplin heeft hij een onmiskenbare motoriek en timing. Mede door het zwart-witbeeld en de ondergeschikte rol die taal in de film speelt, geeft Tati in deze film duidelijk aan schatplichtig te zijn aan de grote stomme films van het interbellum. Maar juist door de manier waarop Tati met het geluid in deze film omgaat, geeft hij een voorproefje van de modernistische meesterwerken die hij later zou afleveren. Daardoor is deze film een soort missing link tussen de filmkunst van vóór en na de tweede wereldoorlog.
Van modernisme is in deze film intussen weinig sprake. Het exterieur van het dorpje en het interieur van Hotel Sur Plage laten duidelijk zien dat in het dagelijks leven van de vroege jaren 50 heel veel kleding, meubels, auto’s en andere gebruiksvoorwerpen nog van vóór de oorlog stamden. Omdat de film vooral over alledaagse dingen gaat, is hij daarmee een prachtig tijdsdocument geworden. Voor de kijker van nu is het minder een “lachfilm” dan een aangenaam pretentieloze reis naar een tijd, waarin gebeld worden nog een hele gebeurtenis was, het kaartspel nog in zijn glorietijd, mensen militaristische gymnastiek beoefenden op het strand, en men uitgebreid de tijd nam om elkaar te begroeten en afscheid te nemen. Daardoor valt er voor ons eerder meer dan minder te zien dan voor de kijker van toen, en zijn sommige onopvallende shots (de begrafenis, het gekostumeerde bal, en het prachtige kleine jongetje dat met twee enorme ijsjes in zijn handjes een deur open moet maken) opeens hoogtepunten. Kostuums en kapsels zijn wat moeilijker te duiden: ik vroeg me geregeld af welke uitdossingen in die tijd al grappig bedoeld waren, en welke nu lachwekkend, maar toen heel gewoon. Andere dingen blijken juist tijdloos: ook nu wordt op treinstations nog onverstaanbaar verkeerde informatie omgeroepen, meisjes met mooie benen hebben nog altijd het zelfde effect op mannen, en ook de paarden van nu worden zenuwachtig van gezwaai met een zweepje.
Op een helderziende haaienscène na, die alle toekomstige delen van Jaws alvast volledig overbodig maakt, staat de film op een wonderlijke manier helemaal op zichzelf, en dat heeft hij gemeen met latere, toch wel betere films van Tati. Mocht dit alles u nog niet overtuigd hebben, kijk dan toch maar even, en spoel gerust door, want verhaal en plot zijn op een prettige manier afwezig. De film is zeker het kijken waard, al was het alleen omdat in deze film de gevaarlijk voorover hellende gestalte van mijnheer Hulot volop in beeld komt (in latere films speelt hij een wat bescheidener rol), en natuurlijk vanwege de onsterfelijke klapdeur in het restaurant van het Hotel. Meer zeg ik er niet over.
MovieInsider
Heel toevallig gisteravond nog een keertje zitten kijken. Ben een groot liefhebber van Tati (vooral Mon Oncle is meesterlijk) en heb eindelijk het merendeel van zijn werk kunnen bekijken (lastig te krijgen!).
Les Vacances is een pareltje. Natuurlijk gedateerd, maar het is nog steeds fraai om te zien hoe Tati de mens observeert zonder hem af te kraken. Ik vergelijk het altijd met het op een terrasje zitten en je kunnen vermaken aan alle voorbijgangers die de revue passeren: ieder met zijn eigenaardigheden. Ik word altijd op de meest verrassende momenten aan zijn films herinnert. Opvallend genoeg bij hele 'alledaagse' taferelen.
Soms gaat Tati wel wat ver in zijn beeldgrapjes...op sommige momenten wist ik niet goed wat hij wilde laten zien, maar daar zijn meerdere kijkervaringen ongetwijfeld geschikt voor. Een flinke tv is aan te raden. Hoogtepunten: de manier waarop Hulot serveert met tennissen (begin weer te lachen) en een flauw, maar geniaal uitgevoerde grap met een labiel bootje!
Laat me weten wat jullie er van vonden.