2007 was niet alleen het jaar waarin vijf grote derde delen (Shrek the Third, Spider-Man 3, Pirates of the Caribbean: At World's End, Ocean's Thirteen en The Bourne Ultimatum) wereldwijd meer dan drie miljard dollar opbrachten, maar ook het jaar waarin Martin Scorsese eindelijk een Oscar won, fotograaf Anton Corbijn een succesvol regiedebuut maakte en Ingmar Bergman (89 jaar), Michelangelo Antonioni (94), Carlo Ponti (94), Deborah Kerr (86) en Fons Rademakers (86) het leven lieten.
Gevestigde namen als David Fincher, Werner Herzog, Darren Aronofsky, Mel Gibson, Quentin Tarantino, David Lynch, Robert Rodriguez, David Cronenberg en Christopher Nolan presenteerden hun nieuwste films en deden dat over het algemeen met goed resultaat. Op herhaling gingen Bruce Willis die voor de vierde keer in de huid van John McClane kroop, Sylvester Stallone die Rocky Balboa voor de zesde keer leven inblies en Daniel Radcliffe die voor de vijfde keer als Harry Potter kwam opdraven.
Grootste fantasytitels waren Stardust en The Golden Compass, musical was er eigenlijk alleen maar in de vorm van Hairspray en geslaagde komedies bleken Hot Fuzz en Knocked Up. Animatie werd opnieuw gedomineerd door Pixar en horror kwam wederom uit de Saw-stal. Transformers en 300 namen de hersenloze actie voor hun rekening. De arthousehit van het jaar werd het Duitse Stasidrama Das Leben der Anderen en de Nederlandse miljoenenklapper was natuurlijk Alles is Liefde. Tot slot moet de doorbraak van de Roemeense cinema nog genoemd worden, al blijkt dat ook wel uit onze onderstaande jaarlijstjes en de uiteindelijke winnaar.
Remko Mewe (hoofdredactie)
1. The Diving Bell and the Butterfly
Een unieke en opvallend humoristische inkijk in het claustrofobische wereldje van een man die alleen nog maar zijn linkeroog kan bewegen. Godzijdank geen tranentrekker, maar een fraai en eerlijk portret van een markante patiënt die noch meelijwekkend noch sympathiek is. Ook vormtechnisch gezien interessant en uitzonderlijk, want grotendeels verteld via monologues intérieurs en gefilmd vanuit het perspectief van het slachtoffer zelf.
2. Blood Diamond
Hollywood en engagement, dat is meestal geen goede combinatie. Blood Diamond laat het onderwerp in kwestie echter in al zijn mensonterende gruwelijkheid zien. De compromisloze en op locatie geschoten beelden suggereren althans een waarheidsgetrouwe weergave van de bloedige diamanthandel. Daarmee is Blood Diamond niet alleen een schokkende avonturenfilm, maar ook de moedigste Hollywoodfilm in jaren.
3. 4 Maanden, 3 Weken & 2 Dagen
Roemeens abortusdrama voldoet aan de verwachtingen en slaat in als een bom. Lange, zenuwslopende shots houden de kijker constant met de neus op de feiten gedrukt. Het is schrijnend om te zien hoe het strenge Roemeense abortusbeleid noodzaakt tot een onzekere vlucht in de illegaliteit. Minstens zo tergend is de passieve, leugenachtige houding van de zwangere Gabriela die geen greintje meewerkt en de behulpzaamheid van haar vriendin volledig uitbuit.
4. Atonement
De opvolger van Brokeback Mountain als hét liefdesdrama van het jaar. Wat doet het pijn als Keira Knightley haar geliefde kwijtraakt door de ondoordachte stommiteit van haar zusje. En wat wil je als kijker graag dat het goed komt. Grote thema's vormen het hart van dit complexe verhaal dat zich net zo nauwgezet ontvouwt als in het boek en bijna net zo tragisch is. Let ook op het indrukwekkende, vijf en een halve minuut durende tracking shot op het strand van Duinkerken.
5. Sunshine
Nooit kwam een film zo dicht in de buurt van de sfeer die sciencefictionboegbeelden 2001: A Space Odyssey en Solaris tot zulke unieke ervaringen maakte. Ondanks de onmiskenbare invloeden staat de film volledig op zichzelf dankzij de trippy muziek van Underworld, de felle beelden van de zon en de psychologische strijd tussen de crewleden. Het levert zeer intense celluloidmomenten op. Het onzinnige verhaal en het chaotische einde doen niks af aan de belevenis.
6. Zodiac
De jacht op een seriemoordenaar is veel interessanter dan de ontknoping zo leert David Fincher ons. Ruim tweeënhalf uur maakt hij de kijker deelgenoot van een obsessieve zoektocht die geen climax kent. Kleine bewijzen, vage aanknopingspunten en veel praat- en denkwerk, daarmee wordt de boog op wonderlijke wijze gespannen gehouden. Een knappe registratie van gedegen research en zeer minutieus in beeld gebracht.
7. The Prestige
Film is magie en het is lang geleden dat dat gevoel zo direct werd overgebracht. Regisseur Christopher Nolan maakt verwarrend veel gebruik van misleiding en trakteert de kijker op een magische show van jewelste.
8. Once
Een straatmuzikant ontmoet een muzikale zielsverwant en deelt met haar zijn gevoelens via liedjes. Noem me soft, maar de liedjes gaan werkelijk door merg en been en worden met onvervalste emoties gezongen. Een film in al zijn eenvoud en daardoor zeer fragiel, maar o zo puur en ontroerend.
9. Control
Een weinig idoliserende biopic over de opmerkelijke leadzanger van Joy Division. Anton Corbijn vangt hem in prachtig sobere zwart-witbeelden en houdt het mysterie Ian Curtis intact. De schaarse liveoptredens zijn kleine hoogtepunten en tonen de intensheid van zijn muziek. Het innerlijke drama voltrekt zich onafwendbaar en zonder grote gebaren. Een trieste geschiedenis, maar dat is wat het leven soms biedt.
10. Planet Terror
De film waar afgelopen jaar misschien wel het meeste plezier aan te beleven viel. Als je van ranzige horrorkomedies houdt tenminste. Sinds zijn debuut El Mariachi is Robert Rodriguez niet meer zo creatief bezig geweest. Als een ongeleid projectiel gooit hij alle remmen los. Een B-film op A-niveau.
Ronald Simons
1. Still Life
Met Still Life (2006) won Zhang Ke Jia in 2007 volkomen terecht de Gouden Leeuw van Venetië. Met deze in statische en zeer poëtische beelden gevangen film portretteert Zhang Ke Jia de Drieklovendam in de Chinese Blauwe Rivier, de grootste dam ter wereld. Als het enorme project volgend jaar gereed is, zal het waterpeil tot 175 meter stijgen, waarvoor dik een miljoen Chinezen gedwongen moesten verhuizen. Still Life vangt de bouwlust, persoonlijke ellende en adminstratieve papierwinkel nauwgezet in een sobere, trefzekere stijl.
2. 4 Maanden, 3 Weken & 2 Dagen
Roemenië, 1987: schrale tijden vol armoede, lelijke kleding, communisme, illegale sigaretten, Ceausescu en een gebrek aan voorbehoedsmiddelen. De studente Otilia helpt haar vriendin Gabita met een illegale abortus op een hotelkamer. Een ogenschijnlijk kleine ingreep wordt een aangrijpend drama waar de twee het nooit meer over willen hebben. Een indringend en ontroerend meesterwerk.
3. Das Leben der Anderen
Dé verrassing van het jaar. Dit droomdebuut van de toen 33-jarige Florian Henckel von Donnersmarck geeft op een zorgvuldig opgebouwde wijze inzicht in de situatie van 1984 in Oost-Berlijn, waarvandaan de Stasi de ogen en oren van de DDR vormde en vijanden van het socialisme opspoorde en monddood maakte. Met dank aan de sterke rol van Ulrich Mühe won de film het afgelopen jaar de Publieksprijs op het filmfestival van Rotterdam en pakte zelfs de Oscar voor Beste Buitenlandse Speelfilm.
4. Adam's Apples
Na een première op het Amsterdam Fantastic Film Festival heeft Adam's Apples toch nog even in de Nederlandse zalen gedraaid en dat was meer dan terecht. De Deense schrijver en regisseur Anders Thomas Jensen geldt al jaren als het grootste talent van Denemarken. Spitse dialogen, absurdisme en durf kenmerken al zijn films.
5. The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford
Een origineel, deels fictief verslag van de laatste maanden uit het leven van de beruchte Jesse James. Casey Affleck speelt de sterren van de hemel als een lulletje rozenwater dat het heft uiteindelijk toch in eigen handen neemt. Roger Deakins filmde, Nick Cave deed de muziek. Lang, traag en wonderschoon. Een western zoals je niet eerder zag. Grote kanshebber voor de Oscars.
6. 12:08 East of Bucharest
Het Roemeense 12:08 East of Bucharest is een met weinig middelen, onafhankelijk geproduceerd debuut dat een hilarisch portret schetst van zomaar wat mensen in een Roemeens dorp aan de vooravond van Kerstmis. Won in Cannes de Gouden Camera voor beste debuut van het jaar.
7. Jimmy Rosenberg - De Vader, de Zoon en het Talent
Uitzonderlijk getalenteerd, maar buitengewoon snel en rigoureus afgegleden. Gitaarvirtuoos Jimmy Rosenberg speelde al vanaf zijn negende op allerlei podia over de hele wereld als dé beloofde opvolger van Sintizigeunergitarist Django Reinhardt, maar raakte alles kwijt door zijn nog altijd aanhoudende drugsverslaving. Jeroen Berkvens maakte een liefdevol en schrijnend portret van een vergooid talent en won ermee het Gouden Kalf voor de beste documentaire.
8. I Don't Want to Sleep Alone
In I Don't Want to Sleep Alone draait alles om vrijheid van leven, vrijheid van dromen, vrijheid van bewegen en vrijheid van seks. Tsai Ming-Liang legt in zijn negende speelfilm wederom bijzonder weinig uit, maar schildert met bijzonder lange shots en met minimale dialoog een portret van de belemmeringen die de grote stad van Kuala Lumpur oplegt, waarin verschillende bewoners verstrikt raken. Traag, maar hypnotiserend en met het mooiste eindshot van 2007.
9. The Fountain
De film die het publiek in 2007 sterker polariseerde dan welke film dan ook. Verguisd door velen, omarmd door de rest. Ik was na vijf minuten al om en heb intens genoten van een weliswaar erg ambitieus, maar vooral enorm gedurfd project van Darren Aronofsky. Ontroerend, ontroerend, ontroerend.
10. Atonement
Ook een van de grote kanshebbers tijdens de aankomende Oscaruitreiking. Script, acteurs, muziek en cameravoering zijn uitmuntend. Originele verfilming van Ian McEwans roman waarin vooral Keira Knightley en de jonge Saoirse Ronan stralen. Tevens de film met het langste shot van het jaar als het strand van Duinkerken wordt getoond in al zijn grauw- en levendigheid.
Kaj van Zoelen
1. Ratatouille
"Wat moet een criticus zeggen, als hij zoiets heerlijks krijgt voorgeschoteld? Zoiets inventiefs en traditioneel tegelijk, dat simpel doch elegant en verfijnd is? Soms volstaat het eenvoudigste antwoord. Dank u wel." - A.O. Scott
2. Exiled
Een formidabele actiefilm vol stilistische hoogstandjes, die hedendaagse westerse concurrenten ver achter zich laat, terwijl het tegelijkertijd een western in Hongkong is, met de bijbehorende thematiek. De definitie van cool in 2007.
3. Inland Empire
Dé filmervaring van 2007, vol onvergetelijke beelden en scènes die het hele jaar lang op het netvlies bleven branden. Een drie uur durende nachtmerrie waar geen touw aan vast te knopen is, maar die wel boeiend is van begin tot eind.
4. 4 Maanden, 3 Weken & 2 Dagen
Een haast perfecte combinatie van vorm en inhoud die te terecht de hoofdprijs in Cannes kreeg. Een aangrijpende en bloedstollende film die na afloop niet zomaar af te schudden is. Mingiu verstaat de taal van cinema voortreffelijk.
5. Atonement
Het beste liefdesdrama van het jaar en tegelijkertijd een intelligente film over hoe één kleine handeling de rest van meerdere levens kan beïnvloeden en hoe boetedoening niet mogelijk is door de realiteit te vervangen door fictie. Een treffende verfilming van het boek van Ian McEwan.
6. Zodiac
Geweldig hoe Fincher van een verhaal waar van tevoren al van bekend is dat het geen resolutie heeft toch zo een spannende film kan maken. Rijk aan details en boeiende personages. En die ook nog eens beter wordt op herhaling.
7. Eastern Promises
David Cronenberg laat zien hoe een regisseur een mank script kan omtoveren tot een ijzersterke film, zonder de mankementen uit het script te halen. Viggo Mortensen helpt hem daarbij een handje met fenomenaal acteerwerk.
8. Rescue Dawn
Christian Bale laat zien waarom regisseur Werner Herzog hem "de beste acteur van zijn generatie" noemt. Herzogs meest conventionele film in jaren, die daardoor echter niet minder fascinerend of opwindend is.
9. The Assassination Of Jesse James By The Coward Robert Ford
Had misschien de beste film van het jaar kunnen zijn, maar helaas worden de pretenties van de maker niet helemaal waargemaakt. Ondanks de gebreken toch een zeer interessante film, met de mooiste beelden en muziek van het jaar.
10. Once
Ontroerende kleine film waarin op lieve manier de waarde van liefde, verwantschap en muziek (als communicatiemiddel) worden verkend.
Thijs Witty
1. Red Road
De beste film van 2007 kiezen lijkt moeilijk, maar ik was er snel uit: Red Road wist mij te verrassen, beangstigen, overweldigen en ontroeren. En dan in het kwadraat. In deze Schotse film zie ik een klein meesterwerk en hoe vaak kom je die nou tegen in een jaar?
2. The Diving Bell and the Butterfly
Nou, twee keer dus. The Diving Bell is radicaal vernieuwend in zijn visie, zowel letterlijk als figuurlijk: de eerste tien minuten worden getoond vanuit het gezichtspunt van een man in katatonische toestand. Een hartverscheurend afscheid van een klootzak, zo kan deze film getypeerd worden. Eveneens is het een viering van alles wat een leven, ondanks ellende, aan moois te bieden heeft.
3. Das Leben der Anderen
De Berlijnse muur pre 1989. Aan de andere kant. Woonden daar mensen met hart en ziel? Ja natuurlijk! Das Leben der Anderen houdt een sympathieke Stasi-agent wel heel erg de hand boven het hoofd, maar desondanks is het een van de weinige films dit jaar die van degelijkheid een deugd maakt. Op geslaagde wijze is een Groot Onderwerp aangesneden.
4. Mon fils a Moi
Vorig jaar hadden we La Tourneuse de Pages, dit jaar toont Mon Fils a Moi Franse vrouwen op hun koudst. Mon Fils a Moi is een veelbelovend debuut en een angstaanjagende horrorfilm: Nathalie Baye speelt de 'mother from hell' met verve en houdt te allen tijden controle waardoor de scènes tussen haar en haar zoontje bijna ondraaglijk spannend zijn.
5. 4 Maanden, 3 Weken & 2 Dagen
Voor de toptienlijstjes 2007 is dit de meest politiek correcte keuze, maar ook een raadzame. Want wie weet trekt deze prachtige Roemeense film dan alsnog een groter publiek. Dat wordt dan wel slikken: foetussen in badhanddoeken en vier uitgemergelde studentes op acht vierkante meter zijn misschien wel erg ver van je bed.
6. Still Life
Still Life rondt mijn internationaal verantwoorde eerste deel af. Centraal staat de Drieklovendam in China die al decennialang zowel in de planning als in de bouw staat en naar verwachting in 2009 af zal zijn. Still Life schijnt een licht op de 'onzichtbare plek' van de Yangtzevallei, die door de groeidrang en aanhoudende invloeden van vergane communistische idealen vergeten lijkt te zijn.
7. Little Children
Misschien dat deze film niet echt beklijft als een topper, maar ik zag unheimische beelden zoals alleen David Lynch die kan maken. Topacteurs waar je ook kijkt, een (naar)geestig en zeer spannend verhaal en een zeldzaam enge voorstad als decor. Ik ben in katzwijm!
8. The Fountain
Darren Aranofski maakte alle beloftes waar met dit existentialistische scifi-liefdessprookje. Hij gaat door waar andere films stoppen, magische beelden die onbegrijpelijk zijn maar ook onweerstaanbaar. Aronofsky vermaakte met The Fountain zijn publiek als motten die naar de vlam vliegen. Deze film honderd keer liever dan Pan's Labyrinth of mag ik dat niet zeggen?
9. Alles is Liefde
Het moet gezegd worden, het was een geslaagd jaar voor de Nederlandse film. Ik heb er behoorlijk wat van gezien en op Moordwijven na ben ik onder de indruk. Toegegeven, publiekslieveling Alles is Liefde dankt zijn succes ten dele aan een gelikte marketing, maar hij blijft een onweerstaanbare feelgoodmovie van eigen bodem.
10. A Prairie Home Companion
Als hekkensluiter voor de grap maar een uiterst discutabele film. Altmans laatste film is namelijk niet zo heel boeiend qua inhoud en spel, maar de bijna helderziende toon van zijn verhaal over countryzangers op hun retour ademt levenskennis en nostalgie. Een ideaal afscheid van een invloedrijke en overigens uiterst charmante filmmaker. Amen. Op naar 2008!
Hedwig van Driel
1. The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford
Ik was in mijn recensie van Jesse James misschien een beetje negatief, maar dat kwam vooral uit frustratie: deze film had een meesterwerk kunnen zijn, maar was het niet. Maar hij kwam heel erg dicht in de buurt. En wat misschien nog belangrijker is: het is een film vol pure schoonheid. In de beelden van de fantastische cinematograaf Roger Deakins. In de muziek van Nick Cave en Warren Ellis. En in de mythische, melancholieke sfeer, het ritme, de stille momenten, en soms gewoon in een blik op een gezicht. Dit is niet een film die ik iedereen zal aanraden, maar een waarvan ik haast de geur kan ruiken of de textuur kan aanraken als ik eraan denk. Het is geen film die je goed kunt beschrijven, maar een die je moet ervaren. Een film die bij je blijft.
2. Death Proof
Wat is er puur aan Death Proof? Het is puur plezier. Het is puur plezier om Tarantino te zien doen wat hij als beste kan, zonder verdere pretenties. Plezier om te kijken naar Kurt Russell als Stuntman Mike, die zowel angstaanjagend als lachwekkend is. En na het kickass einde loop je grijnzend en vol energie de zaal weer uit.
3. Once
Mijn topdrie bestaat uit films die een gevoel puur wisten over te brengen. In het geval van Once is dat: pure romantiek. Zonder frutsels, zonder roze hartjes, zelfs zonder een zoen. Maar wie heeft er gezoen nodig als je twee mensen verliefd kan zien worden via een prachtig stuk muziek? Once verliest zichzelf gelukkig geen ogenblik in leeg sentiment, maar is een warme, lieve film zonder pretenties, die je hart weet te veroveren.
4. Eastern Promises
Cronenberg heeft in Viggo Mortensen zijn muze gevonden, en we mogen er blij om zijn. Eastern Promises is niet zo koel en precies als A History of Violence, maar een stuk dieper dan je op het eerste gezicht zou denken. Geen wonder dat het over families gaat waar nog wel eens wat verborgen blijft en onder het oppervlakte blijft borrelen. Mortensen is zelden zo goed geweest en zijn Nicolai is een figuur vol tegenstellingen, naar wie ik uren zou kunnen kijken. De film eindigt met een simpel shot waarin hij in de verte kijkt, en over zijn gedachtes zou je boeken kunnen volschrijven.
5. Ratatouille
Een film over een rat die chef-kok wil worden. Kan dat? Ja, en het werkt nog wonderbaarlijk goed ook. De film weet zelfs nog iets te zeggen over kunst, kunstenaars, ambitie en nog veel meer. Remy is een rat naar mijn hart en koken mag hij voor mij altijd. Brad Bird mag ondertussen echt wel dé auteur van de Amerikaanse animatie worden genoemd.
6. Zodiac
Zodiac is een vrij koude film. Niet een die inspireert tot lyrische gevoelens. Maar van scène tot scène, frame tot frame, is het formele perfectie. Het is een film over patronen zoeken, codes ontcijferen, puzzels oplossen. En je komt er pas achter hoezeer je wel niet meegaat in de obsessie van de personages als je aan het einde van de film met lege handen achterblijft. En je kunt nooit meer zonder rillingen naar 'Hurdy Gurdy Man' luisteren.
7. The Bourne Ultimatum
Ik weet het, meestal worden de standaard actiefilms niet op toptienlijstjes aangetroffen. Maar dit is geen standaard actiefilm. Het is de ultieme actiefilm. Je zit anderhalf uur op het puntje van je stoel, gierend van de adrenaline. Zit er iets achter? Natuurlijk niet! Maar het valt te betwijfelen of het genre nog te verbeteren valt.
8. Control
De biopic is ondertussen een genre zonder verrassingen. Control is ook niet echt verschillend en Anton Corbijn doet niet echt iets radicaals, maar hij weet wel aan een aantal clichés te ontkomen. Hij heeft daardoor een film gemaakt die nergens plichtmatig voelt, maar die door korte momenten en kleine observaties indruk maakt. Ian Curtis is in deze film geen mythisch figuur, geen rock-'n-rolllegende, maar gewoon een jongen. Een lieve jongen, maar een die helaas de controle verliest. Aan het einde snap je niet echt wat er is gebeurd, of waarom. Maar je hebt wel een film lang genoten van de prachtige zwart-witbeelden.
9. Pan's Labyrinth
Soms moet je een film twee keer zien om te kunnen beoordelen of hij goed is. Misschien Pan's Labyrinth ook. Maar een tweede keer kan ik dit aangrijpende, afgrijselijke, wonderbaarlijke sprookje niet aan denk ik. Wat zeker is, is dat het een film is waar je niet aan ontkomt. Een film zonder genade, maar vol fantasie en gevaar en liefde, die je vastpakt en niet meer laat gaan. Een film waar je wankelend uitkomt.
10. Das Leben der Anderen
Wat valt hier nog meer over te zeggen? Das Leben Der Anderen klopt als een klok, en alleen al voor de hoofdrol van Ulrich Mühe een must-see.
Sara Madou
1. Control
Anton Corbijn en Sam Riley zijn betoverend in hun debuut op het witte doek. Een intrigerend beeld van een nog intrigerender muzikant. Je kruipt in de huid van de zanger van Joy Division en de zwart-witbeelden passen perfect bij de trieste stemming. Bovendien was er nog nooit een film met zo'n magnifieke soundtrack, door Sam Riley en zijn collega's wonderbaarlijk goed gelijkend live gespeeld.
2. Little Children
Een portret van de troosteloosheid die soms schuil kan gaan achter de normaalst ogende huwelijken. Geweldige acteerprestaties van onder andere Kate Winslet en Patrick Wilson, een narratieve voice-over die hier eens niet irriteert (integendeel) en de ene op het netvlies brandende scène na de andere. Het einde stemt aan de ene kant triest, maar stemt aan de andere kant ook vrolijk omdat romantische verhalen kennelijk ook origineel kunnen eindigen.
3. Atonement
Boekverfilmingen zijn altijd moeilijk, maar deze filmversie van Ian Mc Ewans Boetekleed stelt nergens teleur. Keira Knightley bewijst dat ze meer kan dan piraatje spelen en James McAvoy zet zichzelf definitief op de kaart. Originele toevoegingen, zoals het gebruik van de typmachine in de soundtrack, zorgen ervoor dat zelfs de lezers van het boek zich nog kunnen laten verrassen op weg naar het schokkende einde.
4. Pan's Labyrinth
Veel gegruwel, martelpraktijken en sprookjesachtige engerds. In dat alles weet de tienjarige Ophelia zich prima staande te houden. Een oog was nog nooit zo eng als in de hand van het bleke monster en ook hier is het bewonderenswaardig hoe het geheel tot een einde wordt gebracht. Zeer originele en dappere film.
5. Inland Empire
Net zoals alle andere films van David Lynch moet ook deze herhaaldelijk worden gekeken om enigszins begrijpelijk te worden. Maar Inland Empire zuigt je wel een intrigerend verhaal binnen dat je niet snel meer vergeet, al was het maar omdat je nog steeds loopt te denken hoe het nu precies zat.
6. Grindhouse
Het is écht een schande dat we dit concept niet in zijn originele vorm hebben kunnen zien in Nederland. Heerlijk om twee filmfreaks als Tarantino en Rodriguez helemaal los te zien gaan met oude genres. Zelden zo genoten. En ik ben 100% voor echte films van die trailers!
7. Zodiac
Het ware verhaal achter de Zodiac-killer is nooit helemaal duidelijk geworden, en of het verhaal dat David Fincher vertelt het juiste is, weet dan ook niemand. Maar dat maakt niet uit; want hij maakt een ontzettend spannende film, terwijl je eigenlijk niet veel meer ziet dan 'talking heads' en een puzzelende Jake Gyllenhaal
8. Hot Fuzz
Na tv-serie Spaced en de film Shaun of the Dead was ik een enorme fan van het Pegg/Frost/Wright-team. Ook met Hot Fuzz hebben ze weer een genre (actiefilm) weten om te turnen naar iets compleet anders, iets hilarisch. Bizar weliswaar, maar met een postmoderne twist en een wederom geweldige Pegg (wanneer krijgen komedies nou Oscarnominaties?)
9. Ratatouille
Het is nog steeds wachten op de eerste écht slechte film van Pixar. Cars bijvoorbeeld veel wel een beetje tegen, maar slecht was-ie niet. En met Ratatouille keren ze weer terug naar Finding Nemo-achtige hoogtes. Een knappe prestatie om ervoor te zorgen dat publiek een hele colonne ratten in een restaurantskeuken prima accepteert en er nog om kan lachen ook.
10. Knocked Up
Nieuwe sterren aan het komediefront, Judd Apatow/Seth Rogen en de hunnen, beloven nog een aantal interessante producties te gaan maken de komende jaren. Superbad was óók erg grappig, maar met Knocked Up bewezen ze al eerder definitief dat ze niet meer van de komediekaart te trappen zijn. Eindelijk weer eens een film met een lekker hoge grappendichtheid.
Einduitslag
Gevestigde namen als David Fincher, Werner Herzog, Darren Aronofsky, Mel Gibson, Quentin Tarantino, David Lynch, Robert Rodriguez, David Cronenberg en Christopher Nolan presenteerden hun nieuwste films en deden dat over het algemeen met goed resultaat. Op herhaling gingen Bruce Willis die voor de vierde keer in de huid van John McClane kroop, Sylvester Stallone die Rocky Balboa voor de zesde keer leven inblies en Daniel Radcliffe die voor de vijfde keer als Harry Potter kwam opdraven.
Grootste fantasytitels waren Stardust en The Golden Compass, musical was er eigenlijk alleen maar in de vorm van Hairspray en geslaagde komedies bleken Hot Fuzz en Knocked Up. Animatie werd opnieuw gedomineerd door Pixar en horror kwam wederom uit de Saw-stal. Transformers en 300 namen de hersenloze actie voor hun rekening. De arthousehit van het jaar werd het Duitse Stasidrama Das Leben der Anderen en de Nederlandse miljoenenklapper was natuurlijk Alles is Liefde. Tot slot moet de doorbraak van de Roemeense cinema nog genoemd worden, al blijkt dat ook wel uit onze onderstaande jaarlijstjes en de uiteindelijke winnaar.
Remko Mewe (hoofdredactie)
1. The Diving Bell and the Butterfly
Een unieke en opvallend humoristische inkijk in het claustrofobische wereldje van een man die alleen nog maar zijn linkeroog kan bewegen. Godzijdank geen tranentrekker, maar een fraai en eerlijk portret van een markante patiënt die noch meelijwekkend noch sympathiek is. Ook vormtechnisch gezien interessant en uitzonderlijk, want grotendeels verteld via monologues intérieurs en gefilmd vanuit het perspectief van het slachtoffer zelf.
2. Blood Diamond
Hollywood en engagement, dat is meestal geen goede combinatie. Blood Diamond laat het onderwerp in kwestie echter in al zijn mensonterende gruwelijkheid zien. De compromisloze en op locatie geschoten beelden suggereren althans een waarheidsgetrouwe weergave van de bloedige diamanthandel. Daarmee is Blood Diamond niet alleen een schokkende avonturenfilm, maar ook de moedigste Hollywoodfilm in jaren.
3. 4 Maanden, 3 Weken & 2 Dagen
Roemeens abortusdrama voldoet aan de verwachtingen en slaat in als een bom. Lange, zenuwslopende shots houden de kijker constant met de neus op de feiten gedrukt. Het is schrijnend om te zien hoe het strenge Roemeense abortusbeleid noodzaakt tot een onzekere vlucht in de illegaliteit. Minstens zo tergend is de passieve, leugenachtige houding van de zwangere Gabriela die geen greintje meewerkt en de behulpzaamheid van haar vriendin volledig uitbuit.
4. Atonement
De opvolger van Brokeback Mountain als hét liefdesdrama van het jaar. Wat doet het pijn als Keira Knightley haar geliefde kwijtraakt door de ondoordachte stommiteit van haar zusje. En wat wil je als kijker graag dat het goed komt. Grote thema's vormen het hart van dit complexe verhaal dat zich net zo nauwgezet ontvouwt als in het boek en bijna net zo tragisch is. Let ook op het indrukwekkende, vijf en een halve minuut durende tracking shot op het strand van Duinkerken.
5. Sunshine
Nooit kwam een film zo dicht in de buurt van de sfeer die sciencefictionboegbeelden 2001: A Space Odyssey en Solaris tot zulke unieke ervaringen maakte. Ondanks de onmiskenbare invloeden staat de film volledig op zichzelf dankzij de trippy muziek van Underworld, de felle beelden van de zon en de psychologische strijd tussen de crewleden. Het levert zeer intense celluloidmomenten op. Het onzinnige verhaal en het chaotische einde doen niks af aan de belevenis.
6. Zodiac
De jacht op een seriemoordenaar is veel interessanter dan de ontknoping zo leert David Fincher ons. Ruim tweeënhalf uur maakt hij de kijker deelgenoot van een obsessieve zoektocht die geen climax kent. Kleine bewijzen, vage aanknopingspunten en veel praat- en denkwerk, daarmee wordt de boog op wonderlijke wijze gespannen gehouden. Een knappe registratie van gedegen research en zeer minutieus in beeld gebracht.
7. The Prestige
Film is magie en het is lang geleden dat dat gevoel zo direct werd overgebracht. Regisseur Christopher Nolan maakt verwarrend veel gebruik van misleiding en trakteert de kijker op een magische show van jewelste.
8. Once
Een straatmuzikant ontmoet een muzikale zielsverwant en deelt met haar zijn gevoelens via liedjes. Noem me soft, maar de liedjes gaan werkelijk door merg en been en worden met onvervalste emoties gezongen. Een film in al zijn eenvoud en daardoor zeer fragiel, maar o zo puur en ontroerend.
9. Control
Een weinig idoliserende biopic over de opmerkelijke leadzanger van Joy Division. Anton Corbijn vangt hem in prachtig sobere zwart-witbeelden en houdt het mysterie Ian Curtis intact. De schaarse liveoptredens zijn kleine hoogtepunten en tonen de intensheid van zijn muziek. Het innerlijke drama voltrekt zich onafwendbaar en zonder grote gebaren. Een trieste geschiedenis, maar dat is wat het leven soms biedt.
10. Planet Terror
De film waar afgelopen jaar misschien wel het meeste plezier aan te beleven viel. Als je van ranzige horrorkomedies houdt tenminste. Sinds zijn debuut El Mariachi is Robert Rodriguez niet meer zo creatief bezig geweest. Als een ongeleid projectiel gooit hij alle remmen los. Een B-film op A-niveau.
Ronald Simons
1. Still Life
Met Still Life (2006) won Zhang Ke Jia in 2007 volkomen terecht de Gouden Leeuw van Venetië. Met deze in statische en zeer poëtische beelden gevangen film portretteert Zhang Ke Jia de Drieklovendam in de Chinese Blauwe Rivier, de grootste dam ter wereld. Als het enorme project volgend jaar gereed is, zal het waterpeil tot 175 meter stijgen, waarvoor dik een miljoen Chinezen gedwongen moesten verhuizen. Still Life vangt de bouwlust, persoonlijke ellende en adminstratieve papierwinkel nauwgezet in een sobere, trefzekere stijl.
2. 4 Maanden, 3 Weken & 2 Dagen
Roemenië, 1987: schrale tijden vol armoede, lelijke kleding, communisme, illegale sigaretten, Ceausescu en een gebrek aan voorbehoedsmiddelen. De studente Otilia helpt haar vriendin Gabita met een illegale abortus op een hotelkamer. Een ogenschijnlijk kleine ingreep wordt een aangrijpend drama waar de twee het nooit meer over willen hebben. Een indringend en ontroerend meesterwerk.
3. Das Leben der Anderen
Dé verrassing van het jaar. Dit droomdebuut van de toen 33-jarige Florian Henckel von Donnersmarck geeft op een zorgvuldig opgebouwde wijze inzicht in de situatie van 1984 in Oost-Berlijn, waarvandaan de Stasi de ogen en oren van de DDR vormde en vijanden van het socialisme opspoorde en monddood maakte. Met dank aan de sterke rol van Ulrich Mühe won de film het afgelopen jaar de Publieksprijs op het filmfestival van Rotterdam en pakte zelfs de Oscar voor Beste Buitenlandse Speelfilm.
4. Adam's Apples
Na een première op het Amsterdam Fantastic Film Festival heeft Adam's Apples toch nog even in de Nederlandse zalen gedraaid en dat was meer dan terecht. De Deense schrijver en regisseur Anders Thomas Jensen geldt al jaren als het grootste talent van Denemarken. Spitse dialogen, absurdisme en durf kenmerken al zijn films.
5. The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford
Een origineel, deels fictief verslag van de laatste maanden uit het leven van de beruchte Jesse James. Casey Affleck speelt de sterren van de hemel als een lulletje rozenwater dat het heft uiteindelijk toch in eigen handen neemt. Roger Deakins filmde, Nick Cave deed de muziek. Lang, traag en wonderschoon. Een western zoals je niet eerder zag. Grote kanshebber voor de Oscars.
6. 12:08 East of Bucharest
Het Roemeense 12:08 East of Bucharest is een met weinig middelen, onafhankelijk geproduceerd debuut dat een hilarisch portret schetst van zomaar wat mensen in een Roemeens dorp aan de vooravond van Kerstmis. Won in Cannes de Gouden Camera voor beste debuut van het jaar.
7. Jimmy Rosenberg - De Vader, de Zoon en het Talent
Uitzonderlijk getalenteerd, maar buitengewoon snel en rigoureus afgegleden. Gitaarvirtuoos Jimmy Rosenberg speelde al vanaf zijn negende op allerlei podia over de hele wereld als dé beloofde opvolger van Sintizigeunergitarist Django Reinhardt, maar raakte alles kwijt door zijn nog altijd aanhoudende drugsverslaving. Jeroen Berkvens maakte een liefdevol en schrijnend portret van een vergooid talent en won ermee het Gouden Kalf voor de beste documentaire.
8. I Don't Want to Sleep Alone
In I Don't Want to Sleep Alone draait alles om vrijheid van leven, vrijheid van dromen, vrijheid van bewegen en vrijheid van seks. Tsai Ming-Liang legt in zijn negende speelfilm wederom bijzonder weinig uit, maar schildert met bijzonder lange shots en met minimale dialoog een portret van de belemmeringen die de grote stad van Kuala Lumpur oplegt, waarin verschillende bewoners verstrikt raken. Traag, maar hypnotiserend en met het mooiste eindshot van 2007.
9. The Fountain
De film die het publiek in 2007 sterker polariseerde dan welke film dan ook. Verguisd door velen, omarmd door de rest. Ik was na vijf minuten al om en heb intens genoten van een weliswaar erg ambitieus, maar vooral enorm gedurfd project van Darren Aronofsky. Ontroerend, ontroerend, ontroerend.
10. Atonement
Ook een van de grote kanshebbers tijdens de aankomende Oscaruitreiking. Script, acteurs, muziek en cameravoering zijn uitmuntend. Originele verfilming van Ian McEwans roman waarin vooral Keira Knightley en de jonge Saoirse Ronan stralen. Tevens de film met het langste shot van het jaar als het strand van Duinkerken wordt getoond in al zijn grauw- en levendigheid.
Kaj van Zoelen
1. Ratatouille
"Wat moet een criticus zeggen, als hij zoiets heerlijks krijgt voorgeschoteld? Zoiets inventiefs en traditioneel tegelijk, dat simpel doch elegant en verfijnd is? Soms volstaat het eenvoudigste antwoord. Dank u wel." - A.O. Scott
2. Exiled
Een formidabele actiefilm vol stilistische hoogstandjes, die hedendaagse westerse concurrenten ver achter zich laat, terwijl het tegelijkertijd een western in Hongkong is, met de bijbehorende thematiek. De definitie van cool in 2007.
3. Inland Empire
Dé filmervaring van 2007, vol onvergetelijke beelden en scènes die het hele jaar lang op het netvlies bleven branden. Een drie uur durende nachtmerrie waar geen touw aan vast te knopen is, maar die wel boeiend is van begin tot eind.
4. 4 Maanden, 3 Weken & 2 Dagen
Een haast perfecte combinatie van vorm en inhoud die te terecht de hoofdprijs in Cannes kreeg. Een aangrijpende en bloedstollende film die na afloop niet zomaar af te schudden is. Mingiu verstaat de taal van cinema voortreffelijk.
5. Atonement
Het beste liefdesdrama van het jaar en tegelijkertijd een intelligente film over hoe één kleine handeling de rest van meerdere levens kan beïnvloeden en hoe boetedoening niet mogelijk is door de realiteit te vervangen door fictie. Een treffende verfilming van het boek van Ian McEwan.
6. Zodiac
Geweldig hoe Fincher van een verhaal waar van tevoren al van bekend is dat het geen resolutie heeft toch zo een spannende film kan maken. Rijk aan details en boeiende personages. En die ook nog eens beter wordt op herhaling.
7. Eastern Promises
David Cronenberg laat zien hoe een regisseur een mank script kan omtoveren tot een ijzersterke film, zonder de mankementen uit het script te halen. Viggo Mortensen helpt hem daarbij een handje met fenomenaal acteerwerk.
8. Rescue Dawn
Christian Bale laat zien waarom regisseur Werner Herzog hem "de beste acteur van zijn generatie" noemt. Herzogs meest conventionele film in jaren, die daardoor echter niet minder fascinerend of opwindend is.
9. The Assassination Of Jesse James By The Coward Robert Ford
Had misschien de beste film van het jaar kunnen zijn, maar helaas worden de pretenties van de maker niet helemaal waargemaakt. Ondanks de gebreken toch een zeer interessante film, met de mooiste beelden en muziek van het jaar.
10. Once
Ontroerende kleine film waarin op lieve manier de waarde van liefde, verwantschap en muziek (als communicatiemiddel) worden verkend.
Thijs Witty
1. Red Road
De beste film van 2007 kiezen lijkt moeilijk, maar ik was er snel uit: Red Road wist mij te verrassen, beangstigen, overweldigen en ontroeren. En dan in het kwadraat. In deze Schotse film zie ik een klein meesterwerk en hoe vaak kom je die nou tegen in een jaar?
2. The Diving Bell and the Butterfly
Nou, twee keer dus. The Diving Bell is radicaal vernieuwend in zijn visie, zowel letterlijk als figuurlijk: de eerste tien minuten worden getoond vanuit het gezichtspunt van een man in katatonische toestand. Een hartverscheurend afscheid van een klootzak, zo kan deze film getypeerd worden. Eveneens is het een viering van alles wat een leven, ondanks ellende, aan moois te bieden heeft.
3. Das Leben der Anderen
De Berlijnse muur pre 1989. Aan de andere kant. Woonden daar mensen met hart en ziel? Ja natuurlijk! Das Leben der Anderen houdt een sympathieke Stasi-agent wel heel erg de hand boven het hoofd, maar desondanks is het een van de weinige films dit jaar die van degelijkheid een deugd maakt. Op geslaagde wijze is een Groot Onderwerp aangesneden.
4. Mon fils a Moi
Vorig jaar hadden we La Tourneuse de Pages, dit jaar toont Mon Fils a Moi Franse vrouwen op hun koudst. Mon Fils a Moi is een veelbelovend debuut en een angstaanjagende horrorfilm: Nathalie Baye speelt de 'mother from hell' met verve en houdt te allen tijden controle waardoor de scènes tussen haar en haar zoontje bijna ondraaglijk spannend zijn.
5. 4 Maanden, 3 Weken & 2 Dagen
Voor de toptienlijstjes 2007 is dit de meest politiek correcte keuze, maar ook een raadzame. Want wie weet trekt deze prachtige Roemeense film dan alsnog een groter publiek. Dat wordt dan wel slikken: foetussen in badhanddoeken en vier uitgemergelde studentes op acht vierkante meter zijn misschien wel erg ver van je bed.
6. Still Life
Still Life rondt mijn internationaal verantwoorde eerste deel af. Centraal staat de Drieklovendam in China die al decennialang zowel in de planning als in de bouw staat en naar verwachting in 2009 af zal zijn. Still Life schijnt een licht op de 'onzichtbare plek' van de Yangtzevallei, die door de groeidrang en aanhoudende invloeden van vergane communistische idealen vergeten lijkt te zijn.
7. Little Children
Misschien dat deze film niet echt beklijft als een topper, maar ik zag unheimische beelden zoals alleen David Lynch die kan maken. Topacteurs waar je ook kijkt, een (naar)geestig en zeer spannend verhaal en een zeldzaam enge voorstad als decor. Ik ben in katzwijm!
8. The Fountain
Darren Aranofski maakte alle beloftes waar met dit existentialistische scifi-liefdessprookje. Hij gaat door waar andere films stoppen, magische beelden die onbegrijpelijk zijn maar ook onweerstaanbaar. Aronofsky vermaakte met The Fountain zijn publiek als motten die naar de vlam vliegen. Deze film honderd keer liever dan Pan's Labyrinth of mag ik dat niet zeggen?
9. Alles is Liefde
Het moet gezegd worden, het was een geslaagd jaar voor de Nederlandse film. Ik heb er behoorlijk wat van gezien en op Moordwijven na ben ik onder de indruk. Toegegeven, publiekslieveling Alles is Liefde dankt zijn succes ten dele aan een gelikte marketing, maar hij blijft een onweerstaanbare feelgoodmovie van eigen bodem.
10. A Prairie Home Companion
Als hekkensluiter voor de grap maar een uiterst discutabele film. Altmans laatste film is namelijk niet zo heel boeiend qua inhoud en spel, maar de bijna helderziende toon van zijn verhaal over countryzangers op hun retour ademt levenskennis en nostalgie. Een ideaal afscheid van een invloedrijke en overigens uiterst charmante filmmaker. Amen. Op naar 2008!
Hedwig van Driel
1. The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford
Ik was in mijn recensie van Jesse James misschien een beetje negatief, maar dat kwam vooral uit frustratie: deze film had een meesterwerk kunnen zijn, maar was het niet. Maar hij kwam heel erg dicht in de buurt. En wat misschien nog belangrijker is: het is een film vol pure schoonheid. In de beelden van de fantastische cinematograaf Roger Deakins. In de muziek van Nick Cave en Warren Ellis. En in de mythische, melancholieke sfeer, het ritme, de stille momenten, en soms gewoon in een blik op een gezicht. Dit is niet een film die ik iedereen zal aanraden, maar een waarvan ik haast de geur kan ruiken of de textuur kan aanraken als ik eraan denk. Het is geen film die je goed kunt beschrijven, maar een die je moet ervaren. Een film die bij je blijft.
2. Death Proof
Wat is er puur aan Death Proof? Het is puur plezier. Het is puur plezier om Tarantino te zien doen wat hij als beste kan, zonder verdere pretenties. Plezier om te kijken naar Kurt Russell als Stuntman Mike, die zowel angstaanjagend als lachwekkend is. En na het kickass einde loop je grijnzend en vol energie de zaal weer uit.
3. Once
Mijn topdrie bestaat uit films die een gevoel puur wisten over te brengen. In het geval van Once is dat: pure romantiek. Zonder frutsels, zonder roze hartjes, zelfs zonder een zoen. Maar wie heeft er gezoen nodig als je twee mensen verliefd kan zien worden via een prachtig stuk muziek? Once verliest zichzelf gelukkig geen ogenblik in leeg sentiment, maar is een warme, lieve film zonder pretenties, die je hart weet te veroveren.
4. Eastern Promises
Cronenberg heeft in Viggo Mortensen zijn muze gevonden, en we mogen er blij om zijn. Eastern Promises is niet zo koel en precies als A History of Violence, maar een stuk dieper dan je op het eerste gezicht zou denken. Geen wonder dat het over families gaat waar nog wel eens wat verborgen blijft en onder het oppervlakte blijft borrelen. Mortensen is zelden zo goed geweest en zijn Nicolai is een figuur vol tegenstellingen, naar wie ik uren zou kunnen kijken. De film eindigt met een simpel shot waarin hij in de verte kijkt, en over zijn gedachtes zou je boeken kunnen volschrijven.
5. Ratatouille
Een film over een rat die chef-kok wil worden. Kan dat? Ja, en het werkt nog wonderbaarlijk goed ook. De film weet zelfs nog iets te zeggen over kunst, kunstenaars, ambitie en nog veel meer. Remy is een rat naar mijn hart en koken mag hij voor mij altijd. Brad Bird mag ondertussen echt wel dé auteur van de Amerikaanse animatie worden genoemd.
6. Zodiac
Zodiac is een vrij koude film. Niet een die inspireert tot lyrische gevoelens. Maar van scène tot scène, frame tot frame, is het formele perfectie. Het is een film over patronen zoeken, codes ontcijferen, puzzels oplossen. En je komt er pas achter hoezeer je wel niet meegaat in de obsessie van de personages als je aan het einde van de film met lege handen achterblijft. En je kunt nooit meer zonder rillingen naar 'Hurdy Gurdy Man' luisteren.
7. The Bourne Ultimatum
Ik weet het, meestal worden de standaard actiefilms niet op toptienlijstjes aangetroffen. Maar dit is geen standaard actiefilm. Het is de ultieme actiefilm. Je zit anderhalf uur op het puntje van je stoel, gierend van de adrenaline. Zit er iets achter? Natuurlijk niet! Maar het valt te betwijfelen of het genre nog te verbeteren valt.
8. Control
De biopic is ondertussen een genre zonder verrassingen. Control is ook niet echt verschillend en Anton Corbijn doet niet echt iets radicaals, maar hij weet wel aan een aantal clichés te ontkomen. Hij heeft daardoor een film gemaakt die nergens plichtmatig voelt, maar die door korte momenten en kleine observaties indruk maakt. Ian Curtis is in deze film geen mythisch figuur, geen rock-'n-rolllegende, maar gewoon een jongen. Een lieve jongen, maar een die helaas de controle verliest. Aan het einde snap je niet echt wat er is gebeurd, of waarom. Maar je hebt wel een film lang genoten van de prachtige zwart-witbeelden.
9. Pan's Labyrinth
Soms moet je een film twee keer zien om te kunnen beoordelen of hij goed is. Misschien Pan's Labyrinth ook. Maar een tweede keer kan ik dit aangrijpende, afgrijselijke, wonderbaarlijke sprookje niet aan denk ik. Wat zeker is, is dat het een film is waar je niet aan ontkomt. Een film zonder genade, maar vol fantasie en gevaar en liefde, die je vastpakt en niet meer laat gaan. Een film waar je wankelend uitkomt.
10. Das Leben der Anderen
Wat valt hier nog meer over te zeggen? Das Leben Der Anderen klopt als een klok, en alleen al voor de hoofdrol van Ulrich Mühe een must-see.
Sara Madou
1. Control
Anton Corbijn en Sam Riley zijn betoverend in hun debuut op het witte doek. Een intrigerend beeld van een nog intrigerender muzikant. Je kruipt in de huid van de zanger van Joy Division en de zwart-witbeelden passen perfect bij de trieste stemming. Bovendien was er nog nooit een film met zo'n magnifieke soundtrack, door Sam Riley en zijn collega's wonderbaarlijk goed gelijkend live gespeeld.
2. Little Children
Een portret van de troosteloosheid die soms schuil kan gaan achter de normaalst ogende huwelijken. Geweldige acteerprestaties van onder andere Kate Winslet en Patrick Wilson, een narratieve voice-over die hier eens niet irriteert (integendeel) en de ene op het netvlies brandende scène na de andere. Het einde stemt aan de ene kant triest, maar stemt aan de andere kant ook vrolijk omdat romantische verhalen kennelijk ook origineel kunnen eindigen.
3. Atonement
Boekverfilmingen zijn altijd moeilijk, maar deze filmversie van Ian Mc Ewans Boetekleed stelt nergens teleur. Keira Knightley bewijst dat ze meer kan dan piraatje spelen en James McAvoy zet zichzelf definitief op de kaart. Originele toevoegingen, zoals het gebruik van de typmachine in de soundtrack, zorgen ervoor dat zelfs de lezers van het boek zich nog kunnen laten verrassen op weg naar het schokkende einde.
4. Pan's Labyrinth
Veel gegruwel, martelpraktijken en sprookjesachtige engerds. In dat alles weet de tienjarige Ophelia zich prima staande te houden. Een oog was nog nooit zo eng als in de hand van het bleke monster en ook hier is het bewonderenswaardig hoe het geheel tot een einde wordt gebracht. Zeer originele en dappere film.
5. Inland Empire
Net zoals alle andere films van David Lynch moet ook deze herhaaldelijk worden gekeken om enigszins begrijpelijk te worden. Maar Inland Empire zuigt je wel een intrigerend verhaal binnen dat je niet snel meer vergeet, al was het maar omdat je nog steeds loopt te denken hoe het nu precies zat.
6. Grindhouse
Het is écht een schande dat we dit concept niet in zijn originele vorm hebben kunnen zien in Nederland. Heerlijk om twee filmfreaks als Tarantino en Rodriguez helemaal los te zien gaan met oude genres. Zelden zo genoten. En ik ben 100% voor echte films van die trailers!
7. Zodiac
Het ware verhaal achter de Zodiac-killer is nooit helemaal duidelijk geworden, en of het verhaal dat David Fincher vertelt het juiste is, weet dan ook niemand. Maar dat maakt niet uit; want hij maakt een ontzettend spannende film, terwijl je eigenlijk niet veel meer ziet dan 'talking heads' en een puzzelende Jake Gyllenhaal
8. Hot Fuzz
Na tv-serie Spaced en de film Shaun of the Dead was ik een enorme fan van het Pegg/Frost/Wright-team. Ook met Hot Fuzz hebben ze weer een genre (actiefilm) weten om te turnen naar iets compleet anders, iets hilarisch. Bizar weliswaar, maar met een postmoderne twist en een wederom geweldige Pegg (wanneer krijgen komedies nou Oscarnominaties?)
9. Ratatouille
Het is nog steeds wachten op de eerste écht slechte film van Pixar. Cars bijvoorbeeld veel wel een beetje tegen, maar slecht was-ie niet. En met Ratatouille keren ze weer terug naar Finding Nemo-achtige hoogtes. Een knappe prestatie om ervoor te zorgen dat publiek een hele colonne ratten in een restaurantskeuken prima accepteert en er nog om kan lachen ook.
10. Knocked Up
Nieuwe sterren aan het komediefront, Judd Apatow/Seth Rogen en de hunnen, beloven nog een aantal interessante producties te gaan maken de komende jaren. Superbad was óók erg grappig, maar met Knocked Up bewezen ze al eerder definitief dat ze niet meer van de komediekaart te trappen zijn. Eindelijk weer eens een film met een lekker hoge grappendichtheid.
Einduitslag
