[header]De zombierevival die een aantal jaar geleden werd ingezet, blijkt nog lang niet over te zijn. Ook op de 24e editie van het AFFF zijn weer heel wat films te bewonderen die worden bevolkt door de levende doden. Het is natuurlijk verleidelijk om er een of ander theorietje op los te laten wat het huidige tijdsgewricht gemeen heeft met die andere periode waarin zombiefilms zo populair waren – de jaren zeventig, een tijd van raciale onrust en de Vietnamoorlog. Zover hoeven we hier niet te gaan. Wel kun je je afvragen wat de huidige makers willen zeggen wanneer zij ons met hun zombiefilms een spiegel voorhouden.[/header]De zombierevival die een aantal jaar geleden werd ingezet, blijkt nog lang niet over te zijn. Ook op de 24e editie van het AFFF zijn weer heel wat films te bewonderen die worden bevolkt door de levende doden. Het is natuurlijk verleidelijk om er een of ander theorietje op los te laten wat het huidige tijdsgewricht gemeen heeft met die andere periode waarin zombiefilms zo populair waren – de jaren zeventig, een tijd van raciale onrust en de Vietnamoorlog. Zover hoeven we hier niet te gaan. Wel kun je je afvragen wat de huidige makers willen zeggen wanneer zij ons met hun zombiefilms een spiegel voorhouden.

Diary of the Dead

Grootmeester van de zombiefilm is natuurlijk George A. Romero, de man die in 1968 het horrorvuur hoog opstookte met de vlijmscherpe Night of the Living Dead. Veertig jaar later blijkt Romero met zijn Diary of the Dead weinig aan zeggingskracht te hebben inboet. Goed, je mag concluderen dat de beste man blijkbaar niet veel meer kan maken dan zombiefilms, maar wat geeft dat als hij er goed in is?

In Diary of the Dead volgen we een groep jongeren op de avond dat de wereld ten prooi valt aan een zombievirus, en de doden opstaan uit hun graven, hongerig naar het vlees der levenden. De kids proberen te ontsnappen aan de grijpgrage menseneters en vechten zich een weg door zombie-country. Diary of the Dead maakt net zoals films als [Rec] en The Blair Witch Project gebruik van personages die zelf de actie filmen. Wat wij zien is het (in de film ter plekke gemonteerde!) materiaal dat een van de jongens heeft opgenomen.

Ondanks de wat suffe, stereotype personages en het oninteressante einde, weet Diary of the Dead een eigen draai te geven aan een uitgekauwd genre door actuele onderwerpen als terrorisme, pandemieën, xenofobie, de macht van sites als YouTube en de altijd aanwezige media een plek te geven in het verhaal. Hier en daar misschien iets te direct en letterlijk, maar Romero komt ermee weg. We bezien deze fucked up wereld door de zoeker van de handycam en vragen ons, samen met een van de personages af: ‘Are we worth saving?’ Wie het weet mag het zeggen.

[rating 3.5]

The Signal

Okay, officieel zijn het misschien geen zombies, maar ook in The Signal lopen er een hoop bloeddorstige freaks rond. Een signaal verandert mensen die met elektronische apparaten in aanraking komen in agressieve gekken die elkaar naar de strot vliegen. Binnen no time verandert de wereld in een absurde, bloederige chaos.

The Signal ademt een haast arthouse-achtig sfeertje uit, met absurde humor en een tegendraadse insteek. De film bestaat uit drie verschillende delen, alle drie behoorlijk anders van toon, alle drie gemaakt door een andere regisseur. De boodschap is duidelijk: mensen zijn slaaf geworden van elektronica en van de media die deze middelen gebruiken. Niet wijzelf, maar reclamemakers bepalen ons leven. ‘It changes the way we look at things’, zegt een van der personages, doelend op de televisie.

Er komt geen eind aan het geweld in The Signal, waardoor de kijker naar het eind toe enigszins murw kan zijn gebeukt. Ondergetekende heeft na The Signal in elk geval snel Bambi in de DVD-speler geschoven.

[rating 3.5]