[header]Een tip voor mensen die zichzelf van kant willen maken: het hiernamaals voor zelfmoordenaars is geen leuke plek! Een saaie, grijze, vervelende wereld vol zwaarmoedige doden. Althans, dat is het geval in Wristcutters: A Love Story. [/header]Wristcutters: A Love Story
Een tip voor mensen die zichzelf van kant willen maken: het hiernamaals voor zelfmoordenaars is geen leuke plek! Een saaie, grijze, vervelende wereld vol zwaarmoedige doden. Althans, dat is het geval in Wristcutters: A Love Story.
We volgen Zia, een jonge man die een eind aan zijn leven heeft gemaakt vanwege een vrouw. Na enige tijd in het hiernamaals te hebben doorgebracht, komt hij erachter dat deze vrouw zichzelf ook van kant heeft gemaakt. Zia springt meteen in de auto en gaat naar haar op zoek, ook al weet hij niet precies waar ze zich precies ophoudt. Wristcutters ontvouwt zich als een bizarre roadmovie, waarin Zia keer op keer personages tegenkomt met elk een droeve geschiedenis.
Wristcutters moet het niet hebben van een sterk narratief of uitmuntend acteerwerk. Het hoofdpersonage is tamelijk suf en onuitgesproken, en een vreemd subplotje met zanger Tom Waits en een hond is niet bijster interessant. De grootste teleurstelling is uiteindelijk dat een film met een dergelijk originele insteek zich uiteindelijk toch weer conformeert aan de wensen van het grote publiek en verwordt tot een plat, romantisch verhaaltje. Dat het zich afspeelt in het hiernamaals doet daar weinig aan af.
Toch is Wristcutters de moeite waard. Het begin is ijzersterk, zonder protserig te zijn, de toon is soms heerlijk cynisch en de verbeelding van het leven na de dood voor de zelfmoordenaar is grauw en effectief. De wereld van Wristcutters is een somber schimmengebied, waarin niet gelachen wordt. Dat veel kijkers dit niet eens zal opvallen, zegt misschien vooral iets over onze wereld in het hier en nu.
[rating 3]
Doomsday
Het 24e Amsterdam Fantastic Film Festival sluit zaterdagavond af met Doomsday, de nieuwe film van Neil Marshall, regisseur van Dog Soldiers en The Descent. Doomsday past in de lange rij AFFF-titels waarin het er niet bepaald rooskleurig uitziet voor de toekomst van de mensheid. Dit keer zijn t alleen geen zombies, monsters of elektronische signalen die de wereld naar de verdommenis helpen, maar heerlijk ouderwets een dodelijk virus.
In een poging het virus te stoppen, besluit de Britse regering het noorden van het land af te sluiten met een enorme muur en de geïnfecteerden aan hun lot over te laten. Wanneer het virus dertig jaar later toch weer opduikt, wordt een groep militairen de afgesloten zone ingestuurd om te zoeken naar een mogelijk medicijn. Zoals je vast wel kunt raden, blijkt het aan de andere kant van de muur niet zo rustig te zijn als verwacht. De geïnfecteerden leven nog. En ze zijn pissed.
28 Days Later meets Mad Max zo zou je Doomsday kunnen omschrijven. De film combineert de virus-gerelateerde ranzigheid uit de eerste titel met de futuristische auto-actie uit de laatste. Maar helaas houdt het leentjebuur spelen daar niet op. Net zoals in Mad Max wordt de postapocalyptische wereld in Doomsday voornamelijk bevolkt door agressieve punkers met te veel make-up op. Dat werkte misschien nog in de jaren 80, maar anno 2008 ziet het er allemaal wel erg campy uit.
Doomsday begint nog wel okay, en het moment dat de militairen zich aan de overzijde van de muur wagen, is zelfs erg spannend. Maar zodra de punkers verschijnen, vervliegt de spanning is het weer ouderwets knallen geblazen. En niet op een goede manier. Doomsday is een lawaaierig rommeltje, vol met actie-clichés en een iets te vette jaren 80-knipoog. Wist Neil Marshall met The Descent het horrorgenre nieuw leven in te blazen, met Doomsday doet de beste man praktisch het tegenovergestelde.
[rating 2.5]
