De Deense documentaire Armadillo uit 2010 is een van de meest indrukwekkende oorlogsfilms ooit gemaakt, maar toch hebben weinig mensen ervan gehoord. Regisseur Janus Metz brengt de ervaringen van soldaten op een ongefilterde, confronterende manier in beeld.
Vanaf het begin voel je de spanning en onzekerheid van de twaalf soldaten die worden uitgezonden naar de Helmand-provincie, een van de gevaarlijkste gebieden in Afghanistan. Daar komen ze in heftige gevechtssituaties terecht, wat leidt tot morele dilemma's en psychologische ontreddering.
Intense stijl
Wat Armadillo zo uniek maakt, is de intense, gespannen manier waarop het gefilmd is. Door de documentairestijl voelt het alsof je als kijker midden in de actie zit, vergelijkbaar met de film Kilo Two Bravo. De camera registreert naast de gevechten ook de onderlinge gesprekken en de manier waarop ze omgaan met de constante dreiging.
De film laat ook de ethische kant van oorlog zien. In een van de meest controversiële scènes wordt een aanval op Talibanstrijders gefilmd, waarna de soldaten juichen. Dit leidde tot discussies onder het publiek en critici over de impact van oorlog op jonge militairen en hun moreel besef.
Prijzen
Ondanks dat Armadillo geen Hollywoodproductie is, kreeg de film veel lof. Hij won de Grand Prix van de Semaine de la Critique op het filmfestival van Cannes. De documentaire werd ook genomineerd voor andere internationale filmprijzen en ontving positieve recensies van gerenommeerde critici.
Qua opbrengst was Armadillo bescheiden succesvol in Europa, maar in de VS bleef hij grotendeels onopgemerkt. Met een budget van slechts 1,8 miljoen dollar leverde de film een indrukwekkende visuele en emotionele ervaring. De impact ervan reikt verder dan de commerciële resultaten.
Must-watch
Als je van realistische oorlogsfilms houdt, is Armadillo een absolute must-see. De documentaire biedt een ongefilterde blik op de realiteit van moderne oorlogsvoering en de psychologische tol die het eist. Dit is geen verheerlijking van oorlog, maar een beklemmende en confronterende kijkervaring.
Vanaf het begin voel je de spanning en onzekerheid van de twaalf soldaten die worden uitgezonden naar de Helmand-provincie, een van de gevaarlijkste gebieden in Afghanistan. Daar komen ze in heftige gevechtssituaties terecht, wat leidt tot morele dilemma's en psychologische ontreddering.
Intense stijl
Wat Armadillo zo uniek maakt, is de intense, gespannen manier waarop het gefilmd is. Door de documentairestijl voelt het alsof je als kijker midden in de actie zit, vergelijkbaar met de film Kilo Two Bravo. De camera registreert naast de gevechten ook de onderlinge gesprekken en de manier waarop ze omgaan met de constante dreiging.
De film laat ook de ethische kant van oorlog zien. In een van de meest controversiële scènes wordt een aanval op Talibanstrijders gefilmd, waarna de soldaten juichen. Dit leidde tot discussies onder het publiek en critici over de impact van oorlog op jonge militairen en hun moreel besef.
Prijzen
Ondanks dat Armadillo geen Hollywoodproductie is, kreeg de film veel lof. Hij won de Grand Prix van de Semaine de la Critique op het filmfestival van Cannes. De documentaire werd ook genomineerd voor andere internationale filmprijzen en ontving positieve recensies van gerenommeerde critici.
Qua opbrengst was Armadillo bescheiden succesvol in Europa, maar in de VS bleef hij grotendeels onopgemerkt. Met een budget van slechts 1,8 miljoen dollar leverde de film een indrukwekkende visuele en emotionele ervaring. De impact ervan reikt verder dan de commerciële resultaten.
Must-watch
Als je van realistische oorlogsfilms houdt, is Armadillo een absolute must-see. De documentaire biedt een ongefilterde blik op de realiteit van moderne oorlogsvoering en de psychologische tol die het eist. Dit is geen verheerlijking van oorlog, maar een beklemmende en confronterende kijkervaring.
