De neo-noir thriller Point Blank uit 1967, geregisseerd door John Boorman, is een hypnotiserende film over wraak en verraad. Met Lee Marvin in de hoofdrol als de kille en vastberaden Walker, word je als kijker langzaam meegesleurd in een sfeer van spanning en mysterie.
De film opent op Alcatraz, waar Walker door zijn partner Reese wordt neergeschoten en achtergelaten. Hij overleeft, keert terug naar San Francisco en zint op wraak en op zijn deel van de buit na een mislukte misdaad.
Chaotische momenten
Wat Point Blank zo bijzonder maakt, is het hypnotische ritme van de film. De rustige, trage scènes worden plotseling onderbroken door gewelduitbarstingen, wat zorgt voor een desoriënterende ervaring die de kijker steeds op scherp zet.
Ook het kleurgebruik speelt een grote rol. Van het kille, zilveren interieur van Lynn's appartement tot de wisselende kleuren van Walkers pakken: alles draagt bij aan de vervreemdende sfeer en het ongrijpbare karakter van het hoofdpersonage.
Andere karakters
De emotionele kern van de film ligt in Walkers relaties. Zijn vrouw Lynn, die hem heeft verraden, leeft in schuldgevoel en pleegt uiteindelijk zelfmoord. Haar zus Chris (Angie Dickinson) helpt Walker dichter bij Reese te komen, maar ook hun band blijft afstandelijk en beladen.
De cast levert uitstekende prestaties: John Vernon is perfect als de gladde verrader Reese, terwijl Keenan Wynn als de mysterieuze Yost voortdurend vragen oproept. De regie van Boorman tilt het geheel naar een hoger niveau, met suggestieve montage en symboliek.
Einde
De film eindigt zoals hij begon: op Alcatraz. Daarmee blijft het onduidelijk of de hele reis echt is geweest, of slechts een droom of visioen van een stervende man. Deze ambiguïteit maakt Point Blank tot een film die blijft nazinderen.
De film opent op Alcatraz, waar Walker door zijn partner Reese wordt neergeschoten en achtergelaten. Hij overleeft, keert terug naar San Francisco en zint op wraak en op zijn deel van de buit na een mislukte misdaad.
Chaotische momenten
Wat Point Blank zo bijzonder maakt, is het hypnotische ritme van de film. De rustige, trage scènes worden plotseling onderbroken door gewelduitbarstingen, wat zorgt voor een desoriënterende ervaring die de kijker steeds op scherp zet.
Ook het kleurgebruik speelt een grote rol. Van het kille, zilveren interieur van Lynn's appartement tot de wisselende kleuren van Walkers pakken: alles draagt bij aan de vervreemdende sfeer en het ongrijpbare karakter van het hoofdpersonage.
Andere karakters
De emotionele kern van de film ligt in Walkers relaties. Zijn vrouw Lynn, die hem heeft verraden, leeft in schuldgevoel en pleegt uiteindelijk zelfmoord. Haar zus Chris (Angie Dickinson) helpt Walker dichter bij Reese te komen, maar ook hun band blijft afstandelijk en beladen.
De cast levert uitstekende prestaties: John Vernon is perfect als de gladde verrader Reese, terwijl Keenan Wynn als de mysterieuze Yost voortdurend vragen oproept. De regie van Boorman tilt het geheel naar een hoger niveau, met suggestieve montage en symboliek.
Einde
De film eindigt zoals hij begon: op Alcatraz. Daarmee blijft het onduidelijk of de hele reis echt is geweest, of slechts een droom of visioen van een stervende man. Deze ambiguïteit maakt Point Blank tot een film die blijft nazinderen.
