De Nederlandse regisseur George Sluizer maakte in 1988 internationaal indruk met Spoorloos, een ijzingwekkende psychologische thriller over een man die geobsedeerd raakt door de verdwijning van zijn vriendin. De film werd wereldwijd geprezen om zijn sfeer, montage en vooral vanwege het schokkende einde.
Zelfs Stanley Kubrick noemde Spoorloos de engste film die hij ooit had gezien. Hij was zo onder de indruk dat hij Sluizer persoonlijk opbelde om over de montage te praten. Het succes van de film leidde tot een Amerikaanse remake, wederom onder regie van Sluizer.
Remake
In 1993 verscheen The Vanishing, met grote namen als Kiefer Sutherland en Sandra Bullock. Hoewel de plot grotendeels hetzelfde bleef, koos Sluizer voor een totaal andere toon en vooral een veel minder duister einde dan in het origineel.
Deze beslissing viel slecht bij critici én het publiek. Waar Spoorloos werd geroemd om zijn rauwheid en psychologische kracht, werd The Vanishing juist bekritiseerd vanwege het Hollywood-achtige slot en gebrek aan spanning. De film flopte in de bioscoop en verdween snel uit de schijnwerpers.
Groot verschil
Het contrast tussen de twee films laat zien hoe sterk sfeer en eindtoneel een verhaal kunnen beïnvloeden. De Amerikaanse versie had een budget van rond de $23 miljoen, maar bracht wereldwijd slechts zo'n $14 miljoen op, geen succes voor 20th Century Fox.
Toch blijft Spoorloos een klassieker binnen de Nederlandse filmgeschiedenis. De film werd geselecteerd als Nederlandse inzending voor de Oscars, al haalde hij de nominatie niet. Tot op de dag van vandaag geldt het originele einde als een van de meest verontrustende ooit.
Moeilijke opdracht
Dat een regisseur zélf een remake maakt van zijn meesterwerk is zeldzaam. Maar Sluizer bewees daarmee dat zelfs de maker zelf het moeilijk heeft om de essentie van een kunstwerk opnieuw te vangen, vooral als de commerciële verwachtingen zwaarder gaan wegen dan de artistieke.
Zelfs Stanley Kubrick noemde Spoorloos de engste film die hij ooit had gezien. Hij was zo onder de indruk dat hij Sluizer persoonlijk opbelde om over de montage te praten. Het succes van de film leidde tot een Amerikaanse remake, wederom onder regie van Sluizer.
Remake
In 1993 verscheen The Vanishing, met grote namen als Kiefer Sutherland en Sandra Bullock. Hoewel de plot grotendeels hetzelfde bleef, koos Sluizer voor een totaal andere toon en vooral een veel minder duister einde dan in het origineel.
Deze beslissing viel slecht bij critici én het publiek. Waar Spoorloos werd geroemd om zijn rauwheid en psychologische kracht, werd The Vanishing juist bekritiseerd vanwege het Hollywood-achtige slot en gebrek aan spanning. De film flopte in de bioscoop en verdween snel uit de schijnwerpers.
Groot verschil
Het contrast tussen de twee films laat zien hoe sterk sfeer en eindtoneel een verhaal kunnen beïnvloeden. De Amerikaanse versie had een budget van rond de $23 miljoen, maar bracht wereldwijd slechts zo'n $14 miljoen op, geen succes voor 20th Century Fox.
Toch blijft Spoorloos een klassieker binnen de Nederlandse filmgeschiedenis. De film werd geselecteerd als Nederlandse inzending voor de Oscars, al haalde hij de nominatie niet. Tot op de dag van vandaag geldt het originele einde als een van de meest verontrustende ooit.
Moeilijke opdracht
Dat een regisseur zélf een remake maakt van zijn meesterwerk is zeldzaam. Maar Sluizer bewees daarmee dat zelfs de maker zelf het moeilijk heeft om de essentie van een kunstwerk opnieuw te vangen, vooral als de commerciële verwachtingen zwaarder gaan wegen dan de artistieke.
