in Featured
Voor iedereen die van cinema houdt, is er weinig erger dan een teleurstellende film. Vol verwachting en enthousiasme gaan zitten om een film te bekijken en dan volledig ontgoocheld achterblijven door wat zich op het scherm afspeelt, is een verwoestend gevoel en dat is iets wat Robert Redford nooit is vergeten.
Sterker nog, de ontevredenheid die hij als jongen ervoer bij het bekijken van wat later een van de meest controversiële films aller tijden zou blijken te zijn, hielp zijn carrière vorm te geven. Vanaf dat moment zette Redford zich in voor realisme, wat mogelijk verklaart waarom hij altijd een voorkeur had voor verhalen die geworteld zijn in de echte wereld.
Verhoogde realiteit
Natuurlijk speelde Redford in actievolle westerns, spionagethrillers en genrefilms die zich in een verhoogde realiteit afspelen, maar hij was nooit het type Hollywoodster dat zou wegrennen van CGI-wezens, kogels zou ontwijken of in paniek zou vluchten voor een natuurramp, hoewel hij zijn filmcarrière uiteindelijk wél afsloot met een rol in het Marvel Cinematic Universe.
Redford vermeed de rollen, producties en clichés die de meeste grote sterren van Hollywood op z'n minst één keer aangrijpen, en dat heeft hem er niet van weerhouden om uit te groeien tot een van de bepalende sterren van zijn generatie.
Eigen pad
Hij koos zijn eigen pad in de filmindustrie en met succes. En dat is, technisch gezien, allemaal te danken aan Song of the South. Zoals de meeste kinderen zat Redford niet te kijken naar experimentele, existentiële werken van grensverleggende auteurs, maar hij wist wel al vroeg wat hij goed vond.
"Ik heb altijd een probleem gehad met authenticiteit", legde hij uit. "Toen ik heel klein was, projecteerde mijn vader 8mm-films van Tom Mix op een laken in de woonkamer. Ik ging er volledig in mee."
Smaak evolueerde
Maar zodra hij uit die fase was gegroeid en de westerns van Mix tot het verleden behoorden, evolueerde zijn smaak. "Toen ik ouder werd, stoorde het me dat Gene Autry op onnatuurlijke manier liep en John Wayne op onrealistische wijze reed. De grootste teleurstelling was Disney's Song of the South, omdat het nep was; je kon de draden zien. Dat kon ik niet verdragen."
Deze Disney-film uit 1946 werd geregisseerd door Harve Foster en Wilfred Jackson. Het is gebaseerd op de Uncle Remus-verhalen, zoals aangepast door Joel Chandler Harris, en heeft James Baskett in zijn laatste filmrol. De stemmen van Johnny Lee, Baskett en Nick Stewart zijn ook te horen in de animatiesegmenten.
Verhaal
Song of the South speelt zich af in de Amerikaanse staat Georgia tijdens de Reconstruction-periode, een tijd in de Amerikaanse geschiedenis direct na de Burgeroorlog en de afschaffing van de slavernij. Het volgt de zevenjarige Johnny (Bobby Driscoll), die voor een langere tijd op bezoek is bij de plantage van zijn grootmoeder (Lucile Watson).
Johnny raakt bevriend met Uncle Remus (Baskett), een oudere arbeider op de plantage, en geniet van diens verhalen over de avonturen van Br'er Rabbit (Lee), Br'er Fox en Br'er Bear (Baskett en Stewart). Uit deze verhalen leert Johnny om om te gaan met de uitdagingen die hij op de plantage ervaart.
Keerpunt
Sinds de oorspronkelijke release - toen de film een kassucces werd en zelfs een Oscarnominatie kreeg voor Beste Originele Lied - is het zacht uitgedrukt dat de tijd Song of the South niet gunstig gezind is geweest. Disney heeft de film nooit op homevideo of streaming uitgebracht vanwege de overweldigende kritiek op de inhoud, die je met veel goede wil gedateerd kunt noemen, maar voor velen gewoonweg racistisch is.
Voor Redford betekende het een keerpunt. De combinatie van live-action en animatie wist zijn jonge fantasie niet te grijpen, en zelfs zijn meer fantasierijke favorieten moesten ten minste enigszins geloofwaardig zijn. "Als je me fantasie geeft, geef me dan Scaramouche, Captain Blood, van dat echte werk zoals Rafael Sabatini dat schreef, niet de halfbakken versie."
Grootste teleurstelling
Het is misschien overdreven om te stellen dat Song of the South direct verantwoordelijk was voor Redfords levenslange afkeer van filmische escapades, maar als een film die hij zelf omschreef als "de grootste teleurstelling" die hij ooit had gezien, hem werkelijk motiveerde om zijn rollen zo realistisch mogelijk te kiezen, dan is dat een impact die niet valt te ontkennen.
Sterker nog, de ontevredenheid die hij als jongen ervoer bij het bekijken van wat later een van de meest controversiële films aller tijden zou blijken te zijn, hielp zijn carrière vorm te geven. Vanaf dat moment zette Redford zich in voor realisme, wat mogelijk verklaart waarom hij altijd een voorkeur had voor verhalen die geworteld zijn in de echte wereld.
Verhoogde realiteit
Natuurlijk speelde Redford in actievolle westerns, spionagethrillers en genrefilms die zich in een verhoogde realiteit afspelen, maar hij was nooit het type Hollywoodster dat zou wegrennen van CGI-wezens, kogels zou ontwijken of in paniek zou vluchten voor een natuurramp, hoewel hij zijn filmcarrière uiteindelijk wél afsloot met een rol in het Marvel Cinematic Universe.
Redford vermeed de rollen, producties en clichés die de meeste grote sterren van Hollywood op z'n minst één keer aangrijpen, en dat heeft hem er niet van weerhouden om uit te groeien tot een van de bepalende sterren van zijn generatie.
Eigen pad
Hij koos zijn eigen pad in de filmindustrie en met succes. En dat is, technisch gezien, allemaal te danken aan Song of the South. Zoals de meeste kinderen zat Redford niet te kijken naar experimentele, existentiële werken van grensverleggende auteurs, maar hij wist wel al vroeg wat hij goed vond.
"Ik heb altijd een probleem gehad met authenticiteit", legde hij uit. "Toen ik heel klein was, projecteerde mijn vader 8mm-films van Tom Mix op een laken in de woonkamer. Ik ging er volledig in mee."
Smaak evolueerde
Maar zodra hij uit die fase was gegroeid en de westerns van Mix tot het verleden behoorden, evolueerde zijn smaak. "Toen ik ouder werd, stoorde het me dat Gene Autry op onnatuurlijke manier liep en John Wayne op onrealistische wijze reed. De grootste teleurstelling was Disney's Song of the South, omdat het nep was; je kon de draden zien. Dat kon ik niet verdragen."
Deze Disney-film uit 1946 werd geregisseerd door Harve Foster en Wilfred Jackson. Het is gebaseerd op de Uncle Remus-verhalen, zoals aangepast door Joel Chandler Harris, en heeft James Baskett in zijn laatste filmrol. De stemmen van Johnny Lee, Baskett en Nick Stewart zijn ook te horen in de animatiesegmenten.
Verhaal
Song of the South speelt zich af in de Amerikaanse staat Georgia tijdens de Reconstruction-periode, een tijd in de Amerikaanse geschiedenis direct na de Burgeroorlog en de afschaffing van de slavernij. Het volgt de zevenjarige Johnny (Bobby Driscoll), die voor een langere tijd op bezoek is bij de plantage van zijn grootmoeder (Lucile Watson).
Johnny raakt bevriend met Uncle Remus (Baskett), een oudere arbeider op de plantage, en geniet van diens verhalen over de avonturen van Br'er Rabbit (Lee), Br'er Fox en Br'er Bear (Baskett en Stewart). Uit deze verhalen leert Johnny om om te gaan met de uitdagingen die hij op de plantage ervaart.
Keerpunt
Sinds de oorspronkelijke release - toen de film een kassucces werd en zelfs een Oscarnominatie kreeg voor Beste Originele Lied - is het zacht uitgedrukt dat de tijd Song of the South niet gunstig gezind is geweest. Disney heeft de film nooit op homevideo of streaming uitgebracht vanwege de overweldigende kritiek op de inhoud, die je met veel goede wil gedateerd kunt noemen, maar voor velen gewoonweg racistisch is.
Voor Redford betekende het een keerpunt. De combinatie van live-action en animatie wist zijn jonge fantasie niet te grijpen, en zelfs zijn meer fantasierijke favorieten moesten ten minste enigszins geloofwaardig zijn. "Als je me fantasie geeft, geef me dan Scaramouche, Captain Blood, van dat echte werk zoals Rafael Sabatini dat schreef, niet de halfbakken versie."
Grootste teleurstelling
Het is misschien overdreven om te stellen dat Song of the South direct verantwoordelijk was voor Redfords levenslange afkeer van filmische escapades, maar als een film die hij zelf omschreef als "de grootste teleurstelling" die hij ooit had gezien, hem werkelijk motiveerde om zijn rollen zo realistisch mogelijk te kiezen, dan is dat een impact die niet valt te ontkennen.
