Voordat Quentin Tarantino wereldberoemd werd als regisseur van films als Pulp Fiction en Inglourious Basterds, probeerde hij door te breken als acteur. Maar een cv vol geloofwaardige filmrollen had hij nog niet. Dus deed hij wat veel beginnende acteurs doen: hij loog.
In de vroege jaren '80 beweerde Tarantino een kleine rol te hebben gespeeld in Dawn of the Dead, de iconische zombiefilm van George A. Romero. Die leugen hield hij jarenlang vol, en hij ging ver om het geloofwaardig te maken.
"Die gast lijkt toch op mij?"
In zijn podcast The Video Archives onthulde Tarantino het verhaal zelf. Op zijn allereerste acteer-cv zette hij Dawn of the Dead, in de hoop dat niemand het zou controleren. Hij verwees naar een jonge biker met bruin haar en een tommygun in een zijspan. "Die gast lijkt een beetje op mij. We hadden ongeveer dezelfde leeftijd, zelfde haar, ik droeg ook altijd leer..."
Zijn collega's bij de videotheek Video Archives, waaronder mede-podcasthost Roger Avary, een groot Romero-fan, begonnen zelfs met het analyseren van de film om te kijken of het misschien écht Tarantino was. En Tarantino ging mee in het spel, alsof het een acteeropdracht was.
De leugen ging jaren mee
Hoewel sommigen vermoedden dat het verhaal niet klopte, hielden ze het "mogelijk" open. "Ik wist dat jij het niet was, maar dat je het nu zegt is toch een beetje een klap," reageerde een collega toen Tarantino de waarheid bekende.
De filmmaker gaf later toe dat hij de rol volledig verzonnen had, net als een zogenaamd cameo in Jean-Luc Godard's King Lear. Zelfs Leonard Maltin, de beroemde filmcriticus, trapte erin: "Kijk uit naar een jonge Quentin Tarantino," zei hij in zijn recensie van de film. Tarantino grapte later: "Ik had net zo goed echt in die film kunnen zitten."
Toch nog Romero gehaald
Ironisch genoeg werkte Tarantino later alsnog samen met Romero. In 2007 kreeg hij een stemrol in Diary of the Dead, de moderne zombiefilm van de horrormeester. Geen leren jas of tommygun deze keer, maar wél een officiële credit.
Met die cameo sloot Tarantino de cirkel, op zijn eigen unieke manier. En zijn vroege cv-incident? Dat past misschien wel perfect bij de man die van filmgeschiedenis een genre op zich maakte.
In de vroege jaren '80 beweerde Tarantino een kleine rol te hebben gespeeld in Dawn of the Dead, de iconische zombiefilm van George A. Romero. Die leugen hield hij jarenlang vol, en hij ging ver om het geloofwaardig te maken.
"Die gast lijkt toch op mij?"
In zijn podcast The Video Archives onthulde Tarantino het verhaal zelf. Op zijn allereerste acteer-cv zette hij Dawn of the Dead, in de hoop dat niemand het zou controleren. Hij verwees naar een jonge biker met bruin haar en een tommygun in een zijspan. "Die gast lijkt een beetje op mij. We hadden ongeveer dezelfde leeftijd, zelfde haar, ik droeg ook altijd leer..."
Zijn collega's bij de videotheek Video Archives, waaronder mede-podcasthost Roger Avary, een groot Romero-fan, begonnen zelfs met het analyseren van de film om te kijken of het misschien écht Tarantino was. En Tarantino ging mee in het spel, alsof het een acteeropdracht was.
De leugen ging jaren mee
Hoewel sommigen vermoedden dat het verhaal niet klopte, hielden ze het "mogelijk" open. "Ik wist dat jij het niet was, maar dat je het nu zegt is toch een beetje een klap," reageerde een collega toen Tarantino de waarheid bekende.
De filmmaker gaf later toe dat hij de rol volledig verzonnen had, net als een zogenaamd cameo in Jean-Luc Godard's King Lear. Zelfs Leonard Maltin, de beroemde filmcriticus, trapte erin: "Kijk uit naar een jonge Quentin Tarantino," zei hij in zijn recensie van de film. Tarantino grapte later: "Ik had net zo goed echt in die film kunnen zitten."
Toch nog Romero gehaald
Ironisch genoeg werkte Tarantino later alsnog samen met Romero. In 2007 kreeg hij een stemrol in Diary of the Dead, de moderne zombiefilm van de horrormeester. Geen leren jas of tommygun deze keer, maar wél een officiële credit.
Met die cameo sloot Tarantino de cirkel, op zijn eigen unieke manier. En zijn vroege cv-incident? Dat past misschien wel perfect bij de man die van filmgeschiedenis een genre op zich maakte.
