Voor veel Italiaanse acteurs in de filmwereld is het helaas dagelijkse kost om getypecast te worden als lid van de maffia. Het is een verhaal zo oud als de wereld zelf, met films als The Godfather die dit genre populair maakten en het tot een vast onderdeel van mainstreamverhalen maakten.
Maar voor iemand als Stanley Tucci, een acteur die niet verder verwijderd kon zijn van het klassieke maffiastereotype, was het nooit aantrekkelijk om dit soort rollen te spelen. In plaats daarvan wilde hij juist het Italiaanse imago in de cinema verbreden. Na tien jaar brak hij echter zijn belofte om nooit meer zo'n stereotiepe rol te spelen, voor één bepaalde film.
Eigen plek
Terwijl sommige acteurs beroemd werden door ijzingwekkende vertolkingen van gangsters en maffiosi, vond Tucci zijn eigen plek in de industrie en weerstond hij de etiketten die castingdirectors hem probeerden op te plakken.
Van zijn Oscar-genomineerde rol als sinistere buurman in The Lovely Bones (2009) tot zijn vertolking als ceremoniemeester en commentator in de The Hunger Games-films: Tucci groeide uit tot een van de meest ondergewaardeerde karakteracteurs van zijn generatie.
Regiedebuut
Toch kreeg hij voordat hij zijn niche vond, diverse rollen aangeboden die zwaar leunden op die stereotypes. Zo speelde hij harde jongens en criminelen in films als Beethoven, Undercover Blues, The Pelican Brief en Jury Duty.
Zijn frustratie over die rollen leidde er echter toe dat hij bewust besloot ze te vermijden, wat uiteindelijk uitmondde in zijn heerlijke regiedebuut Big Night (1996), waarin hij een heel ander facet van de Italiaanse immigrantenervaring belichtte.
Bijzonder aantrekkelijk aanbod
Big Night vertelt het verhaal van twee Italiaanse broers, Primo en Secondo, die een noodlijdend restaurant runnen dat toevallig het beste Italiaanse eten in de stad serveert. Wanneer ze horen dat Louis Prima in de buurt zal zijn, besluiten ze een 'grote avond' te organiseren, een laatste poging om klanten te trekken en hun familiebedrijf te redden.
Deze nieuwe wending in Tucci's carrière was wellicht het keerpunt dat ervoor zorgde dat hij voortaan andere rollen aangeboden kreeg, ver weg van de uitgekauwde stereotypen die eerder zijn loopbaan bepaalden. Maar zelfs nadat hij zo'n duidelijke keuze had gemaakt om weg te blijven van maffiarollen, werd hij uiteindelijk toch weer verleid toen Sam Mendes met een bijzonder aantrekkelijk aanbod kwam voor een rol in Road to Perdition.
Italiaanse maffiabaas
Road to Perdition, de film van regisseur Mendes uit 2002, had een sterrencast met onder anderen Tom Hanks, Daniel Craig en Paul Newman (in zijn laatste live-action bioscoopfilmrol). Voor Tucci voelde het echter als een stap terug in de tijd toen hij werd overtuigd om opnieuw een Italiaanse maffiabaas te spelen.
De acteur zei: "Ik deed het toen Sam Mendes me vroeg voor Road to Perdition. Omdat het Sam Mendes was, en niemand was goed in het script." Tucci lichtte toe hoe de personages in de film werden neergezet: "De Ieren en de Italianen waren allemaal dubieus. Het was niet zo van: je bent slecht omdat je Italiaan bent, wat meestal wel de manier is waarop Italianen worden neergezet."
Eigen voorwaarden
Hoewel Tucci er ruim tien jaar in slaagde om deze rollen te vermijden, was de aantrekkingskracht van een goedgeschreven personage uiteindelijk groot genoeg om hem toch terug te trekken naar het 'donkere' genre. Dit keer deed hij het echter op zijn eigen voorwaarden, met meer gelaagdheid en inhoud dan ooit tevoren.
Road to Perdition was een groot succes, zowel commercieel als kritisch. De film kreeg lof voor de regie van Mendes, het camerawerk van Conrad L. Hall en de acteerprestaties van de cast. Het werd genomineerd voor zes Oscars, met Hall die postuum bekroond werd met de Oscar voor Beste Cinematografie.
Kijken?
Wil je Tucci zien in Road to Perdition? Je kunt de film huren en kopen op Prime Video en Pathé Thuis.
Maar voor iemand als Stanley Tucci, een acteur die niet verder verwijderd kon zijn van het klassieke maffiastereotype, was het nooit aantrekkelijk om dit soort rollen te spelen. In plaats daarvan wilde hij juist het Italiaanse imago in de cinema verbreden. Na tien jaar brak hij echter zijn belofte om nooit meer zo'n stereotiepe rol te spelen, voor één bepaalde film.
Eigen plek
Terwijl sommige acteurs beroemd werden door ijzingwekkende vertolkingen van gangsters en maffiosi, vond Tucci zijn eigen plek in de industrie en weerstond hij de etiketten die castingdirectors hem probeerden op te plakken.
Van zijn Oscar-genomineerde rol als sinistere buurman in The Lovely Bones (2009) tot zijn vertolking als ceremoniemeester en commentator in de The Hunger Games-films: Tucci groeide uit tot een van de meest ondergewaardeerde karakteracteurs van zijn generatie.
Regiedebuut
Toch kreeg hij voordat hij zijn niche vond, diverse rollen aangeboden die zwaar leunden op die stereotypes. Zo speelde hij harde jongens en criminelen in films als Beethoven, Undercover Blues, The Pelican Brief en Jury Duty.
Zijn frustratie over die rollen leidde er echter toe dat hij bewust besloot ze te vermijden, wat uiteindelijk uitmondde in zijn heerlijke regiedebuut Big Night (1996), waarin hij een heel ander facet van de Italiaanse immigrantenervaring belichtte.
Bijzonder aantrekkelijk aanbod
Big Night vertelt het verhaal van twee Italiaanse broers, Primo en Secondo, die een noodlijdend restaurant runnen dat toevallig het beste Italiaanse eten in de stad serveert. Wanneer ze horen dat Louis Prima in de buurt zal zijn, besluiten ze een 'grote avond' te organiseren, een laatste poging om klanten te trekken en hun familiebedrijf te redden.
Deze nieuwe wending in Tucci's carrière was wellicht het keerpunt dat ervoor zorgde dat hij voortaan andere rollen aangeboden kreeg, ver weg van de uitgekauwde stereotypen die eerder zijn loopbaan bepaalden. Maar zelfs nadat hij zo'n duidelijke keuze had gemaakt om weg te blijven van maffiarollen, werd hij uiteindelijk toch weer verleid toen Sam Mendes met een bijzonder aantrekkelijk aanbod kwam voor een rol in Road to Perdition.
Italiaanse maffiabaas
Road to Perdition, de film van regisseur Mendes uit 2002, had een sterrencast met onder anderen Tom Hanks, Daniel Craig en Paul Newman (in zijn laatste live-action bioscoopfilmrol). Voor Tucci voelde het echter als een stap terug in de tijd toen hij werd overtuigd om opnieuw een Italiaanse maffiabaas te spelen.
De acteur zei: "Ik deed het toen Sam Mendes me vroeg voor Road to Perdition. Omdat het Sam Mendes was, en niemand was goed in het script." Tucci lichtte toe hoe de personages in de film werden neergezet: "De Ieren en de Italianen waren allemaal dubieus. Het was niet zo van: je bent slecht omdat je Italiaan bent, wat meestal wel de manier is waarop Italianen worden neergezet."
Eigen voorwaarden
Hoewel Tucci er ruim tien jaar in slaagde om deze rollen te vermijden, was de aantrekkingskracht van een goedgeschreven personage uiteindelijk groot genoeg om hem toch terug te trekken naar het 'donkere' genre. Dit keer deed hij het echter op zijn eigen voorwaarden, met meer gelaagdheid en inhoud dan ooit tevoren.
Road to Perdition was een groot succes, zowel commercieel als kritisch. De film kreeg lof voor de regie van Mendes, het camerawerk van Conrad L. Hall en de acteerprestaties van de cast. Het werd genomineerd voor zes Oscars, met Hall die postuum bekroond werd met de Oscar voor Beste Cinematografie.
Kijken?
Wil je Tucci zien in Road to Perdition? Je kunt de film huren en kopen op Prime Video en Pathé Thuis.
Interessant voor jou
De "echt lachwekkende" film waarvan Michael Caine wenst dat hij hem nooit had gemaakt: "Wat zou er in hemelsnaam mis kunnen gaan?"
Tom Hanks opmerkelijke keuze: "Dit ondergewaardeerde pareltje is mijn beste film"
