Het komt wel vaker voor, dat een film uitkomt en behoorlijk controversieel wordt onthaald. Dat was niet anders toen de Sovjetfilm Come and See in 1985 verscheen, werd hij meteen bestempeld als een van de meest verontrustende oorlogsfilms ooit gemaakt. Waar komt dat eigenlijk door?
De regisseur van de film, Elem Klimov, baseerde het verhaal op de nazi-invasie van Wit-Rusland in 1943. Deze volgt de kijker door de ogen van de jonge partizanenstrijder Florya. Wat volgde, was geen heldhaftig epos, maar een hallucinerende, nachtmerrieachtige blik op de gruwel van oorlog.
Problematisch
De nodige filmcritici noemden Come and See destijds te choquerend. Zo was er kritiek op de lange takes, het indringende geluid en de camera die de hele tijd het angstige gezicht volgt van de hoofdrolspeler.
Klimov ging dan ook niet voor de gebruikelijke propagandafilm. De beelden zijn niet heroïek, maar juist uitermate rauw. Als gevolg hiervan vonden sommige critici de film te heftig voor het publiek, terwijl de film in het westen juist werd gezien als een moreel propaganda-instrument, iets wat juist precies tegenovergestelde was.
Herwaardering
In de decennia na de Koude Oorlog is de perceptie van Come and See sterk veranderd. Waar sommigen hem in de jaren tachtig als te confronterend of te politiek beschouwden, wordt hij nu wereldwijd geprezen als een meesterwerk.
Vandaag de dag wordt de film beschouwd als een van de meest realistische weergaven van oorlog op film, waardoor deze ook elke keer weer hoog scoort in de lijsten van de beste oorlogsfilms allertijden. Het dient namelijk als een keiharde herinnering aan de menselijke tol van oorlog, waar vele andere regisseurs zich door hebben laten inspireren.
Ook interessant
40 jaar geleden was deze film enorm controversieel, nu is het een cultklassieker
David Lynch kwam begin dit jaar te overlijden. De geliefde regisseur liet ons pareltjes achter als The Elephant Man en Mulholland Drive, maar toen hij in...[Lees verder]
De regisseur van de film, Elem Klimov, baseerde het verhaal op de nazi-invasie van Wit-Rusland in 1943. Deze volgt de kijker door de ogen van de jonge partizanenstrijder Florya. Wat volgde, was geen heldhaftig epos, maar een hallucinerende, nachtmerrieachtige blik op de gruwel van oorlog.
Problematisch
De nodige filmcritici noemden Come and See destijds te choquerend. Zo was er kritiek op de lange takes, het indringende geluid en de camera die de hele tijd het angstige gezicht volgt van de hoofdrolspeler.
Klimov ging dan ook niet voor de gebruikelijke propagandafilm. De beelden zijn niet heroïek, maar juist uitermate rauw. Als gevolg hiervan vonden sommige critici de film te heftig voor het publiek, terwijl de film in het westen juist werd gezien als een moreel propaganda-instrument, iets wat juist precies tegenovergestelde was.
Herwaardering
In de decennia na de Koude Oorlog is de perceptie van Come and See sterk veranderd. Waar sommigen hem in de jaren tachtig als te confronterend of te politiek beschouwden, wordt hij nu wereldwijd geprezen als een meesterwerk.
Vandaag de dag wordt de film beschouwd als een van de meest realistische weergaven van oorlog op film, waardoor deze ook elke keer weer hoog scoort in de lijsten van de beste oorlogsfilms allertijden. Het dient namelijk als een keiharde herinnering aan de menselijke tol van oorlog, waar vele andere regisseurs zich door hebben laten inspireren.
Ook interessant
40 jaar geleden was deze film enorm controversieel, nu is het een cultklassieker
David Lynch kwam begin dit jaar te overlijden. De geliefde regisseur liet ons pareltjes achter als The Elephant Man en Mulholland Drive, maar toen hij in...[Lees verder]
