Door de filmgeschiedenis heen is er een reeks films verschenen die werkelijk absurd zijn. Hoewel films als Pink Flamingos en Happiness noemenswaardige pogingen zijn, zijn er weinig films zo absurd als de zwartkomische horrorfilm The Greasy Strangler uit 2016.
The Greasy Strangler werd geregisseerd door Jim Hosking en geschreven door Hosking en Toby Harvard. In de film spelen onder anderen Michael St. Michaels, Sky Elobar, Elizabeth De Razzo, Gil Gex, Abdoulaye NGom en Holland MacFallister.
Verhaal
De film draait om Big Ronnie (St. Michaels) en Big Brayden (Elobar), een vader-zoonduo dat samen een disco-themagebaseerde wandeltocht organiseert. Big Ronnie laat zijn zoon bij hem wonen op voorwaarde dat hij voor hem extreem vette maaltijden blijft koken.
Dat sluit naadloos aan bij Big Ronnie die in het geheim een tweede leven leidt als een seriemoordenaar die zijn slachtoffers wurgend vermoord terwijl hij volledig onder het vet zit. De relatie tussen vader en zoon is giftig, kinderachtig en vreemd afhankelijk, en wordt verder op scherp gezet wanneer Janet (De Razzo), Big Braydens liefdesinteresse, ook gevoelens krijgt voor Big Ronnie.
Grotesk en absurd
"Grotesk" is zonder twijfel het perfecte woord om The Greasy Strangler te beschrijven, samen met "absurd". Er is veel herhaalde dialoog en er zijn bijzonder vreemde grappen, vaak geplaatst tussen lange stiltes. Terwijl Big Ronnie zijn vettige moordtocht voortzet en zijn zoon in een robotachtige en beledigende toon toespreekt, wordt Hoskings film steeds surrealistischer.
Esthetisch gezien is The Greasy Strangler eigenlijk behoorlijk indrukwekkend, zeker wat betreft de visuele stijl. Er hangt een opzichtig, bijna schreeuwerig randje aan de film dat fungeert als een eerbetoon aan low-budgetfilms uit de jaren zeventig. Dit is echter een bewuste keuze die het absurde gevoel van de film alleen maar versterkt.
Invloed van John Waters en David Lynch
De invloed van John Waters en David Lynch is duidelijk merkbaar in The Greasy Strangler, vooral die van Waters. Er zijn immers momenten in de film die ronduit moeilijk te bekijken zijn, vergelijkbaar met wat Waters deed in Pink Flamingos en Female Trouble.
Dit surrealistische absurdisme laat het publiek echter kopje-onder gaan in de vreemdheid van de film, en zodra je je overgeeft aan de vettige aard ervan, volgt de hilariteit vanzelf. Ook is er in The Greasy Strangler een emotionele laag te vinden, die de relatie tussen een vader en zijn zoon verkent.
Oorspronkelijke inspiratie
In een interview met The Independent sprak Hosking ooit over zijn oorspronkelijke inspiratie voor The Greasy Strangler. Hij zei: "Ik herinner me dat ik een visioen had van een naakte man, bedekt met een soort papachtige substantie, die in een deuropening stond met een grijnzende glimlach en slanke, onderontwikkelde armen uitgestrekt in een ideale wurgpositie."
Dat was de oorspronkelijke inspiratiebron en eigenlijk ook een treffende beschrijving van wat de film uiteindelijk zou worden. Hosking legde daarnaast uit dat hij iets "absurd zelfingenomen" moest schrijven nadat hij een reeks "serieuze, strak geconstrueerde" scenario's had afgerond. Omdat hij behoefte had aan een pauze, besloot hij de "willekeur" en het "experimentele karakter" van The Greasy Strangler te verkennen.
Gemengde recensies
Hoskings film is zonder twijfel vreemd en soms moeilijk om naar te kijken. De ontvangst was dan ook zeer polariserend: kijkers haten of houden van de film. Dat zie je ook aan de reacties van critici. The Greasy Strangler kreeg gemengde recensies en heeft een score van 62% op Rotten Tomatoes.
De film werd geprezen om zijn compromisloze visie, maar vaak bekritiseerd als "onverteerbaar" of "weerzinwekkend". Toch werd het een cultfilm, vooral onder liefhebbers van bizarre en extreme cinema.
Kijken?
Wil je The Greasy Strangler zien? Je kunt de film huren en kopen op Prime Video en het is ook beschikbaar op dvd en blu-ray.
The Greasy Strangler werd geregisseerd door Jim Hosking en geschreven door Hosking en Toby Harvard. In de film spelen onder anderen Michael St. Michaels, Sky Elobar, Elizabeth De Razzo, Gil Gex, Abdoulaye NGom en Holland MacFallister.
Verhaal
De film draait om Big Ronnie (St. Michaels) en Big Brayden (Elobar), een vader-zoonduo dat samen een disco-themagebaseerde wandeltocht organiseert. Big Ronnie laat zijn zoon bij hem wonen op voorwaarde dat hij voor hem extreem vette maaltijden blijft koken.
Dat sluit naadloos aan bij Big Ronnie die in het geheim een tweede leven leidt als een seriemoordenaar die zijn slachtoffers wurgend vermoord terwijl hij volledig onder het vet zit. De relatie tussen vader en zoon is giftig, kinderachtig en vreemd afhankelijk, en wordt verder op scherp gezet wanneer Janet (De Razzo), Big Braydens liefdesinteresse, ook gevoelens krijgt voor Big Ronnie.
Grotesk en absurd
"Grotesk" is zonder twijfel het perfecte woord om The Greasy Strangler te beschrijven, samen met "absurd". Er is veel herhaalde dialoog en er zijn bijzonder vreemde grappen, vaak geplaatst tussen lange stiltes. Terwijl Big Ronnie zijn vettige moordtocht voortzet en zijn zoon in een robotachtige en beledigende toon toespreekt, wordt Hoskings film steeds surrealistischer.
Esthetisch gezien is The Greasy Strangler eigenlijk behoorlijk indrukwekkend, zeker wat betreft de visuele stijl. Er hangt een opzichtig, bijna schreeuwerig randje aan de film dat fungeert als een eerbetoon aan low-budgetfilms uit de jaren zeventig. Dit is echter een bewuste keuze die het absurde gevoel van de film alleen maar versterkt.
Invloed van John Waters en David Lynch
De invloed van John Waters en David Lynch is duidelijk merkbaar in The Greasy Strangler, vooral die van Waters. Er zijn immers momenten in de film die ronduit moeilijk te bekijken zijn, vergelijkbaar met wat Waters deed in Pink Flamingos en Female Trouble.
Dit surrealistische absurdisme laat het publiek echter kopje-onder gaan in de vreemdheid van de film, en zodra je je overgeeft aan de vettige aard ervan, volgt de hilariteit vanzelf. Ook is er in The Greasy Strangler een emotionele laag te vinden, die de relatie tussen een vader en zijn zoon verkent.
Oorspronkelijke inspiratie
In een interview met The Independent sprak Hosking ooit over zijn oorspronkelijke inspiratie voor The Greasy Strangler. Hij zei: "Ik herinner me dat ik een visioen had van een naakte man, bedekt met een soort papachtige substantie, die in een deuropening stond met een grijnzende glimlach en slanke, onderontwikkelde armen uitgestrekt in een ideale wurgpositie."
Dat was de oorspronkelijke inspiratiebron en eigenlijk ook een treffende beschrijving van wat de film uiteindelijk zou worden. Hosking legde daarnaast uit dat hij iets "absurd zelfingenomen" moest schrijven nadat hij een reeks "serieuze, strak geconstrueerde" scenario's had afgerond. Omdat hij behoefte had aan een pauze, besloot hij de "willekeur" en het "experimentele karakter" van The Greasy Strangler te verkennen.
Gemengde recensies
Hoskings film is zonder twijfel vreemd en soms moeilijk om naar te kijken. De ontvangst was dan ook zeer polariserend: kijkers haten of houden van de film. Dat zie je ook aan de reacties van critici. The Greasy Strangler kreeg gemengde recensies en heeft een score van 62% op Rotten Tomatoes.
De film werd geprezen om zijn compromisloze visie, maar vaak bekritiseerd als "onverteerbaar" of "weerzinwekkend". Toch werd het een cultfilm, vooral onder liefhebbers van bizarre en extreme cinema.
Kijken?
Wil je The Greasy Strangler zien? Je kunt de film huren en kopen op Prime Video en het is ook beschikbaar op dvd en blu-ray.
