Sommige mensen hebben een hoofd dat gemaakt lijkt te zijn voor de cinema. Jean Reno heeft zon hoofd. De Franse karakteracteur weet in al zijn rollen, of het nu gaat om het tussendoortje The Pink Panther of een gangsterfilm als The Immortal, een bepaalde intensiteit aan de dag te leggen die de kijker altijd boeit, hoe slecht de film soms ook is. Met The Immortal, de film die Reno in Nederland komt promoten, keert de acteur terug naar het gangstergenre waar hij eerder veel succes mee had. Ik ben niet geïnteresseerd in gangsters, ik ben geïnteresseerd in mensen.
Jean Reno werd in 1942 geboren in Marrakech, Marokko en verhuisde op zijn zeventiende naar Frankrijk en speelde pas op zijn tweeëndertigste in zijn eerste film. Zijn grote doorbraak kwam toen hij regisseur Luc Besson leerde kennen, die Reno zijn eerste hoofdrol gaf in de film The Big Blue. Reno en Besson zouden vervolgens nog vaker samenwerken in films als La Femme Nikita en Léon, de film die ook de internationale doorbraak van Reno zou betekenen. Vanaf dat moment wisselt Reno rollen in grote Amerikaanse producties als Mission: Impossible en Ronin af met kleinschalige Europese films. De laatste jaren is de balans met bijrollen in films als The Da Vinci Code, The Pink Panther en zelfs de romantische komedie Couples Retreat echter doorgeslagen naar Hollywood. Met The Immortal, die vanaf deze week in de bioscopen te zien is, keert hij weer terug naar de Franse cinema.
De film vertelt het verhaal van Charly Matteï, een gangster die zijn wapens aan de wilgen wil hangen om de rest van zijn leven in alle rust met zijn gezin door te brengen. Dat plan wordt echter bruut verstoord doordat een aantal van zijn vijanden hem met kogels doorboort. Matteï overleeft en zweert wraak op zijn oude jeugdvriend Tony Zacchia, het brein achter de aanslag.
Hoewel de marketing rondom de film graag wil doen geloven dat The Immortal een gangsterfilm is in de lijn van The Godfather, ziet Jean Reno zelf dat heel anders. Dit is geen film over gangsters, maar een film over een man die wil veranderen. Iemand die een tweede kans wil in het leven, ondanks de vreselijke dingen die hij heeft gedaan. Op de vraag of het feit dat de hoofdpersonen deel uitmaken van de maffia dan helemaal niets uitmaakt, twijfelt Reno, maar stelt uiteindelijk het volgende: Het gangsteraspect is absoluut niet het belangrijkste van de film, maar het helpt wel mee om de urgentie van de film te vergroten en zorgt ervoor dat je wordt opgeslokt door het verhaal. Reno vindt het vele expliciete geweld in de film dan ook te verantwoorden. Het is nodig zodat je begrijpt hoe moeilijk het is voor Matteï om zich terug te trekken uit dit wereldje, dat zo diep in hem zit.
Om mee te kunnen leven met Charly Matteï, in feite een misdadiger die veel op zijn kerfstok heeft, is het belangrijk dat een acteur van naam als Jean Reno hem vertolkt. Zelf ziet hij dat anders. Iedereen moet maar voor zichzelf uit zien te maken wat ze van deze man vinden. Het was mijn doel om te laten zien hoe hij ermee worstelt zijn verleden achter zich te laten en echt te veranderen, iets wat maar heel weinig mensen kunnen. Ik vind dat onze samenleving mensen die in hun verleden iets slechts hebben gedaan veel te snel veroordeelt. Als mensen echt willen veranderen en een nieuw leven willen beginnen, verdienen ze die kans.
Hoewel acteurs die gepokt en gemazeld zijn in Hollywood, zoals Jean Reno, vaak heel professioneel de loftrompet uiten over de regisseurs met wie ze samenwerken, lijkt Reno oprecht positief te zijn over Richard Berry, de regisseur van The Immortal. Ik ken Richard al meer dan twintig jaar en hij heeft niet alleen een ontzettend goed oog voor het visuele, maar het is ook een genot om als acteur met hem samen te werken. Hij is namelijk zelf ook acteur en weet heel veel van het acteervak, waardoor hij gelijk doorheeft als je een nuance ergens anders legt of iets kleins verandert aan je houding. Dat is een verademing ten opzichte van regisseurs die geen idee hebben van wat je als acteur aan het doen bent. Voorbeelden hiervan wil Reno helaas niet kwijt.
Waar Jean Reno vooral naam maakte met zware, intense rollen, lijkt hij de laatste jaren in toenemende mate voor wat luchtigere films te kiezen. Zo speelde hij onder andere in The Pink Panther met Steve Martin en had hij afgelopen jaar een onbegrijpelijke bijrol in de desastreuze romantische komedie Couples Retreat. Ik wil niet bestempeld worden als de acteur die alleen intense actiefilms wil doen, verklaart Reno. Het is leuk om af en toe wat af te wisselen en dingen te doen die je nog nooit gedaan hebt. Dan maakt het me helemaal niets uit als mensen zeggen dat ik mijn geloofwaardigheid er door verspeel of mijn imago een deuk oploopt. Ik ben goede vrienden met Steve Martin en een fan van het werk van Vince Vaughn en Jon Favreau, dus ik speelde graag mee in die films. Ik ben blij dat ik het gedaan heb.
Lees ook de recensie van The Immortal.
Jean Reno werd in 1942 geboren in Marrakech, Marokko en verhuisde op zijn zeventiende naar Frankrijk en speelde pas op zijn tweeëndertigste in zijn eerste film. Zijn grote doorbraak kwam toen hij regisseur Luc Besson leerde kennen, die Reno zijn eerste hoofdrol gaf in de film The Big Blue. Reno en Besson zouden vervolgens nog vaker samenwerken in films als La Femme Nikita en Léon, de film die ook de internationale doorbraak van Reno zou betekenen. Vanaf dat moment wisselt Reno rollen in grote Amerikaanse producties als Mission: Impossible en Ronin af met kleinschalige Europese films. De laatste jaren is de balans met bijrollen in films als The Da Vinci Code, The Pink Panther en zelfs de romantische komedie Couples Retreat echter doorgeslagen naar Hollywood. Met The Immortal, die vanaf deze week in de bioscopen te zien is, keert hij weer terug naar de Franse cinema.
De film vertelt het verhaal van Charly Matteï, een gangster die zijn wapens aan de wilgen wil hangen om de rest van zijn leven in alle rust met zijn gezin door te brengen. Dat plan wordt echter bruut verstoord doordat een aantal van zijn vijanden hem met kogels doorboort. Matteï overleeft en zweert wraak op zijn oude jeugdvriend Tony Zacchia, het brein achter de aanslag.
Hoewel de marketing rondom de film graag wil doen geloven dat The Immortal een gangsterfilm is in de lijn van The Godfather, ziet Jean Reno zelf dat heel anders. Dit is geen film over gangsters, maar een film over een man die wil veranderen. Iemand die een tweede kans wil in het leven, ondanks de vreselijke dingen die hij heeft gedaan. Op de vraag of het feit dat de hoofdpersonen deel uitmaken van de maffia dan helemaal niets uitmaakt, twijfelt Reno, maar stelt uiteindelijk het volgende: Het gangsteraspect is absoluut niet het belangrijkste van de film, maar het helpt wel mee om de urgentie van de film te vergroten en zorgt ervoor dat je wordt opgeslokt door het verhaal. Reno vindt het vele expliciete geweld in de film dan ook te verantwoorden. Het is nodig zodat je begrijpt hoe moeilijk het is voor Matteï om zich terug te trekken uit dit wereldje, dat zo diep in hem zit.
Om mee te kunnen leven met Charly Matteï, in feite een misdadiger die veel op zijn kerfstok heeft, is het belangrijk dat een acteur van naam als Jean Reno hem vertolkt. Zelf ziet hij dat anders. Iedereen moet maar voor zichzelf uit zien te maken wat ze van deze man vinden. Het was mijn doel om te laten zien hoe hij ermee worstelt zijn verleden achter zich te laten en echt te veranderen, iets wat maar heel weinig mensen kunnen. Ik vind dat onze samenleving mensen die in hun verleden iets slechts hebben gedaan veel te snel veroordeelt. Als mensen echt willen veranderen en een nieuw leven willen beginnen, verdienen ze die kans.
Hoewel acteurs die gepokt en gemazeld zijn in Hollywood, zoals Jean Reno, vaak heel professioneel de loftrompet uiten over de regisseurs met wie ze samenwerken, lijkt Reno oprecht positief te zijn over Richard Berry, de regisseur van The Immortal. Ik ken Richard al meer dan twintig jaar en hij heeft niet alleen een ontzettend goed oog voor het visuele, maar het is ook een genot om als acteur met hem samen te werken. Hij is namelijk zelf ook acteur en weet heel veel van het acteervak, waardoor hij gelijk doorheeft als je een nuance ergens anders legt of iets kleins verandert aan je houding. Dat is een verademing ten opzichte van regisseurs die geen idee hebben van wat je als acteur aan het doen bent. Voorbeelden hiervan wil Reno helaas niet kwijt.
Waar Jean Reno vooral naam maakte met zware, intense rollen, lijkt hij de laatste jaren in toenemende mate voor wat luchtigere films te kiezen. Zo speelde hij onder andere in The Pink Panther met Steve Martin en had hij afgelopen jaar een onbegrijpelijke bijrol in de desastreuze romantische komedie Couples Retreat. Ik wil niet bestempeld worden als de acteur die alleen intense actiefilms wil doen, verklaart Reno. Het is leuk om af en toe wat af te wisselen en dingen te doen die je nog nooit gedaan hebt. Dan maakt het me helemaal niets uit als mensen zeggen dat ik mijn geloofwaardigheid er door verspeel of mijn imago een deuk oploopt. Ik ben goede vrienden met Steve Martin en een fan van het werk van Vince Vaughn en Jon Favreau, dus ik speelde graag mee in die films. Ik ben blij dat ik het gedaan heb.
Lees ook de recensie van The Immortal.
