Er zijn regisseurs die niet graag over hun films praten. Ze vinden dat de kijker zelf moet bepalen wat zij uit hun film halen en voelen zich niet geroepen alles zelf te moeten invullen. Iedereen heeft recht op een eigen interpretatie, is een vaak gehoorde dooddoener. De Franse Mia Hansen-Løve is niet zo’n regisseur. Zij heeft een visie in haar hoofd met het maken van de film en wil die visie graag toelichten. Ze heeft zelfs kritiek op de mensen die haar films bekijken. “Mensen identificeren zich alleen met winnaars, ook in mijn film. Dat vind ik jammer en verkeerd”.

Mia-Hansen Løve is de eenendertigjarige regisseur van de film Un Amour de Jeunesse, die vanaf deze week in de Nederlandse bioscopen te zien is (lees hier de recensie). Ze maakte eerder de films Tout est Pardonné en Le Père de Mes Enfants. Vooral met die laatste maakte ze veel indruk en liet ze zien tot een van de grootste talenten van de Europese cinema te behoren.

Un Amour de Jeunesse is een film over de eerste liefde, en alle pijn en geluk die daarmee gepaard gaan. De vijftienjarige Camille heeft een relatie met Sullivan. Ze is tot over haar oren verliefd en wil het liefst elk moment van de dag bij hem zijn. Sullivan ziet dat wat minder zitten en is gesteld op zijn vrijheid. Hij wil reizen, experimenteren en weet niet of hij de rest van zijn leven met Camille wil doorbrengen. Als hij Camille besluit te verlaten, raakt zij in een enorme depressie.

Films over eerste liefdes zijn niet nieuw. Toch voelt uw film fris en origineel aan. Hoe bent u daarbij te werk gegaan?

Ik begon niet aan de film met het idee een verhaal te vertellen over een eerste liefde. De film begon met Camille. Het is haar verhaal dat ik in de film probeer te vertellen en de obstakels die zij tegenkomt in het leven. Die eerste liefde is iets wat haar overkomt en een grote invloed heeft op de rest van haar leven.

Het is een film over een meisje, niet over een thema.

Ja, films zijn portretten van mensen. Zo wil ik films maken. Personages laten zien en de gevoelens illustreren die komen kijken bij het leven dat ze leiden. Maar deze film is evenzeer een portret van Camille als van de twee mannen van wie ze houdt.

Waarom voelt Camille zich aangetrokken tot Sullivan? Hij komt in de film niet bepaald naar voren als een aardig persoon.

Ik vind hem juist wel sympathiek. Natuurlijk had ik ook een personage kunnen bedenken dat meer voldoet aan het Romeo-ideaal, maar dat vond ik niet interessant. Sullivan heeft een donkere kant en een bepaalde koppigheid en dat is ook een stuk realistischer. Hoe vaak gebeurt het nu dat een eerste liefde ook direct voldoet aan alle eisen van de ideale partner?

Maar Sullivan verbreekt in de film de relatie met Camille op een niet bepaald sympathieke wijze.

Daar ben ik het niet mee eens. Ik vind hem juist volwassener dan Camille. Het feit dat hij die brief durft te schrijven en daarin uitlegt waarom hij niet verder met haar wil, zie ik als teken van volwassenheid. Camille zou dat niet kunnen. Ik vind dat het publiek Sullivan te hard veroordeelt. Maar misschien is het gewoon een kwestie van smaak. Hij is een type man dat ik interessant vind.

Dus als u vijftien was zoals Camille, zou u direct met hem meegaan?

Absoluut. Ook al zou mijn omgeving mij vertellen dat hij een slechte invloed op me zou hebben.

Ook al is Camille enorm door hem gekwetst, als Sullivan jaren later weer voor haar deur staat, gaat ze zonder twijfelen met hem mee. Waarom?

Ze heeft iets destructiefs in zich. Ze weet dat het slecht voor haar is, maar toch gaat ze weer met hem mee. Ik wil niet zeggen dat hun hele relatie destructief is, omdat er ook een heel pure, gepassioneerde kant aanzat, maar dat destructieve heeft altijd in hun verhouding gezeten. Als ze elkaar jaren later weer ontmoeten, is dat destructieve er nog steeds, net als die passie. Ik denk dat Camille door weer naar hem terug te gaan het verhaal tot het einde wil afmaken. Alsof ze het nodig had nog een keer met hem samen te zijn en misschien zelfs nog een keer door hem verlaten te worden, voor ze verder kon met haar leven.

Hoeveel van u zelf zit in Camille?

Dat is moeilijk te kwantificeren, maar ze lijkt wel op mij. Het is niet zo dat alle gebeurtenissen ook mij zijn overkomen, maar de weg die zij bewandelt en de gevoelens die daar bij komen kijken wel. Dat is ook een reden dat ik Sullivan aardiger en sympathieker vind dan Camille. Zij lijkt zoveel op mij dat ik haar regelmatig wil toeschreeuwen: wat doe je nu? Word eens volwassen! Ik ben natuurlijk niet verliefd op mezelf, hoewel ik me wel met Camille kan identificeren.

Hebt u zelf dan ook iets destructiefs in u?

Het enige wat ik daar over kan zeggen is dat er voor mij een verband is tussen liefdesverdriet en de energie die ik nodig had om films te gaan maken. Daar begon het ook mee bij Un Amour de Jeunesse. Het gevoel om de leegte die iemand heeft achtergelaten door je te verlaten te vullen met iets creëren.