Tien jaar terug bouwde Ricky Gervais zijn internationale succes met The Office op met het spelen van een ontzettende klootzak die zelf niet doorheeft hoe vervelend hij is voor zijn omgeving. Daarna speelde hij min of meer variaties op dat personage, waarmee hij beroemd werd. Zijn David Brent was echter niets nieuws onder de zon. Er waren al eerder Britse komedies over klootzakken zonder zelfkennis. Steve Coogans Alan Partridge moet een directe inspiratie voor Gervais zijn geweest. Eigenlijk is Partridge veel leuker dan Brent, en is deels daardoor al twintig jaar lang in verscheidene series en specials te zien geweest op de BBC. En nu in Alan Partridge: Alpha Papa ook op het witte doek.

Het is eigenlijk een vreemde of in ieder geval onverwachte keuze voor op het IFFR, een Britse televisiekomedie als deze. Ergens voelt dat te commercieel aan voor het festival. Aan de andere kant is Steve Coogans personage nooit zo internationaal (of in Nederland) doorgebroken als The Office, en daardoor misschien buiten het Verenigd Koninkrijk een beetje een cultfiguur geworden. In dat licht is het allicht toch niet de vreemdste keuze van de programmeurs geweest. Wat in het ene land commercieel uitmelken is van een oude favoriet, is elders de eerste kennismaking met het fenomeen voor een groot deel van het publiek.

Alan Partridge begint zijn fictieve carrière in 1991 als onwetende sportverslaggever bij het satirische radioprogramma On The Hour op BBC Radio 4, geschreven door onder andere Armando Iannucci. Dat transformeert in 1994 tot het televisieprogramma The Day Today, waar Partridge, nog steeds niet gehinderd door enige kennis van zaken, het sportsegment doet. Datzelfde jaar krijgt hij zijn eigen talkshow, Knowing Me, Knowing You... with Alan Partridge. Hierin probeert de conservatieve, burgerlijke presentator zijn vaak vreemde gasten te kakken te zetten maar delft meestal zelf het onderspit in deze confrontatie. Het duurt niet lang voordat de bliksemcarrière van het eigenlijk een beetje nare mannetje bergafwaarts gaat, en drie jaar later is hij in televisieserie I'm Alan Partridge weer terug op de radio, maar nu slechts bij het lokale Radio Norwich. In 2002 werd daar een tweede reeks van gemaakt, waarin Partridge inmiddels in een caravan woont. Hij heeft nog wel een radioprogramma, maar van vier tot zeven in de ochtend.

Alan Partridge: Alpha Papa is een voortzetting van de Partridge saga, in de stijl van I'm Alan Partidge, dat wil zeggen met een verhaal over Partridge in plaats van slechts het programma dat hij presenteert. Een collega bij Radio Norwich wordt ontslagen en reageert daarop door de nieuwe baas en een aantal medewerkers te gijzelen. Hij wil niet met de politie onderhandelen maar alleen met Alan. Deze opportunistische klootzak ziet natuurlijk zijn kans schoon om hier een mediacircus van te maken en weer terug te keren naar nationale televisie.

Ondanks zijn regelmatig onaardige gedrag is Alan Partridge sympathieker dan ooit te voren, wat de humor toch wat minder sterk maakt. Ook is hij net ietsje slimmer en veel minder een loser dan op televisie. Misschien verdient hij het wel zich op te kunnen richten na een val van bijna twintig jaar, maar het is toch minder grappig. Dat wil niet zeggen dat er niet flink wat te lachen en genieten valt overigens, vooral de dialogen zijn hier en daar nog steeds fantastisch. Vergeleken met wat er op televisie aan vooraf ging stelt de minder scherpe film echter enigszins teleur.

[rating 3.5]

Kijk tijdens het festival op de speciale IFFR 2014 pagina voor meer verslaggeving.