Grotendeels ondanks het imposante staatsapparaat van communistisch China is dit land toch een van de grootsten in de filmwereld. Voor de Tweede Wereldoorlog maakte men al goede films, en na de onafhankelijkheidsstrijd bloeide er een grote industrie op in Hong Kong en later produceerden de zogenaamde Vijfde en Zesde Generatie Chinese regisseurs in China ook behoorlijk wat moois. Op het IFFR draaide dit jaar een titel uit Hong Kong die een ode is aan het Shanghai van de jaren dertig en twee films van de leden van die Zesde generatie. Één oude film over hoe dat staatsapparaat op lokaal niveau helemaal niet zo imposant is en een nieuwe film over het huidige China (over die laatste morgen meer).

Once Upon a Time in Shanghai speelt zich af in het verleden dus is in een bijna monochroom kleurenpalet dat doet alsof het zwart-wit is. Net zoals in andere recente kung-fu films uit Hong Kong, zoals de Ip Man reeks. Het komt een beetje als een verplicht nummer over in plaats van een sterke stilistische keuze, en geeft het geheel een wat al te serieuze toon. Die vloekt met het cartooneske van gedeeltes van de film. Tonaal zijn dit soort films wel vaker inconsequent en heeft men daar in Hong Kong simpelweg een andere visie op, maar hier ondermijnen de verschillende tonen elkaar een beetje.

Dat komt vooral doordat de vele gevechten naast af en toe in extreme slow-motion zijn (zoals je kunt verwachten, heel vaak versneld worden afgespeeld. Hierdoor zijn ze niet goed te volgen en bovendien ogen de bewegingen van de acteurs en stuntmannen vrij onnatuurlijk, soms zelfs digitaal. Dat zou niet zo erg zijn als de hele film dat kunstmatige zou omarmen, maar op andere momenten gaat men keihard voor oprecht drama en beiden werken elkaar een beetje tegen. Ondanks dat is de actie verder heel erg goed; Hoe kan het ook anders met choreografie van Yuen Woo-ping?

De aanwezigheid van Sammo Hung (na Jackie Chan en Jet Li misschien toch wel de grootste levende Hong Kong actieheld) stelt helaas verder niet zo veel voor, hij heeft slechts een kleine rol vechten doet hij nauwelijks. Het is duidelijk dat Once Upon a Time in Shanghai als vehikel moet dienen voor Phillip Ng, om hem te lanceren als ster. Dat lukt aardig, want vechten kan hij goed en op sommige momenten doet hij qua intensiteit denken aan Bruce Lee. Een connectie die men graag wil maken, gezien zijn kapsel en sommige outfits in de film, als mede het beroemde bloed likken uit Enter the Dragon. Maar is het wel zo verstandig om die vergelijking op te roepen?

[rating 3.5]

On The Beat is al een wat oudere film, van 1995, die draait in het kader van het vieren van het vijfentwintig jarige bestaan van het Hubert Bals Fonds. Het is een absurde komedie over het ineffectieve politieapparaat van Beijing midden jaren negentig. Waarbij de absurditeit komt van de prioriteiten en regels van de politie, de maffe oplossingen die ze bedenken en hoe weinig ze daarmee bereiken. Zo beginnen ze een klopjacht op één loslopende hond die vermoedelijk hondsdol, maar de rapporten van hondenbeten blijven komen, dus worden honden maar helemaal verboden. Tenzij je rijk bent, want dan kun je gewoon een boete betalen. Maar als je weigert hem eerst in te leveren om daarna pas te betalen en je beest weer terug te krijgen, dan kan je op een nachtelijke urenlange ondervraging op het politiebureau rekenen. Scherpe, soms hilarische persiflage op hoe de Chinese overheid op absurde wijze het leven van de Chinezen probeert te regelen en controleren.

[rating 4]


Kijk tijdens het festival op de speciale IFFR 2014 pagina voor meer verslaggeving.