Patricia Arquette speelt een van de hoofdrollen in Boyhood van Richard Linklater, een film die over de loop van twaalf jaar is opgenomen. Michelle Iwema sprak namens FilmTotaal met Arquette over haar rol in dit bijzondere project, ouder worden en haar eerste hoofdrol in een tv-serie sinds Medium.
Hoe raakte je betrokken bij dit project?
Rick [Richard Linklater, red.] belde me en vroeg: wat heb je de komende twaalf jaar te doen? Hij vertelde dat hij een film wilde maken, waarvan hij elk jaar een stukje wilde filmen, om zo over de loop van twaalf jaar een film te maken over de jeugd en volwassenwording van een jongetje. Ik vond het geweldig klinken. Ik had op dat moment al een zoon en ik wist hoe snel de jeugd van een kind voorbij vliegt. Het leek mij een mooi uitgangspunt voor een film om dat weer te geven.
Was er een script?
Dat was er niet toen we begonnen. Rick vertelde me aan het begin de grote verhaallijnen en daar bleef hij gedurende het hele project trouw aan. De structuur en wat er per jaar gebeurde, vertelde hij me telkens een paar weken voordat we weer gingen filmen. De dialogen stonden voor we bij elkaar kwamen niet vast. We werkten daar allemaal samen aan. Ik kon bijvoorbeeld zeggen hoe ik iets had ervaren en dat werd er dan in verwerkt.
Kon je je identificeren met je personage?
Toen ik mijn zoon kreeg, was ik 20. Ik was een struggling actress, die op zoek was naar werk en zich afvroeg hoe ze de luiers die week ging betalen. Ik wist dus hoe het voelde om een hoop verantwoordelijkheid te hebben en om zorg te dragen voor een ander. Ik keek voor dit personage ook veel naar mijn moeder en hoeveel ze voor ons heeft gedaan. Ze deed het graag, maar het was niet niks. Ik wilde die offers niet minimaliseren in dit personage. Het vergt namelijk een hoop van jezelf.
Je hebt in de film nu jezelf terug gezien over een periode van twaalf jaar. Dacht je daarbij ook aan je eigen leven en wat je in die tijd voor keuzes hebt gemaakt?
Ik heb al een periode gehad waarin ik de balans opmaakte, zo vlak voor mijn 40e of 45e verjaardag. Ik keek naar mijn leven en wat ik wel en niet had gedaan. Ik vroeg me af of ik het leven leidde dat ik wilde, en of er relaties waren die ik anders wilde invullen. Ik zag met het kijken van de film duidelijk wat het verschil was in keuzes tussen mijzelf en mijn personage in de film. Toen mijn zoon ging studeren, zei ik tegen hem hoe leuk dat zou worden. Ik vond het moeilijk om los te laten, maar het was zijn moment. Pas toen ik hem had afgezet, barstte ik in tranen uit. In de film maakt de moeder dat moment iets negatiefs door -waar haar zoon bij is- te zeggen dat dit de ergste dag van haar leven is. Dat zou ik nooit hebben gedaan.
Was het confronterend om jezelf ouder te zien worden?
Ja. Ik had kunnen proberen er zo jong mogelijk uit te blijven zien, en in Hollywood heb je verschillende manieren om dat voor elkaar te krijgen. Maar dit personage is daar niet mee bezig. Ze weet over de loop van de jaren de intellectuele kant van zichzelf te ontplooien. Ze had geen tijd voor uiterlijkheden. Ze moest werken, haar kinderen voeden en haar opleiding afmaken.
Mocht je tussendoor zien wat er was gefilmd?
De acteurs mochten kiezen of ze dat wilden. Alleen de kinderen mochten het niet zien, omdat ze dan misschien onzeker zouden worden over hoe ze overkwamen. Ik heb een ruwe versie van de eerste vijf jaar gezien. Hoe ik voelde dat de film eruit zou zien, kwam ook op het doek over. Daarna koos ik ervoor om te wachten tot het helemaal af was.
Hoe voelde het om de film in zijn geheel te zien?
Het was zo vreemd om het voor het eerst te zien. Ik keek er op verschillende manieren naar. Allereerst zag ik mezelf als actrice en beoordeelde ik hoe ik het had gedaan. Daarnaast keek ik ernaar als een tijdsdocument. Ik zag de tijd voorbij gaan en herkende van elk jaar met welke mijlpalen dat gepaard was gegaan. Ik herkende de tijd dat mijn dochter was geboren, het jaar dat Ethan [Hawke] trouwde, de make up dame zwanger was, noem maar op. Maar ik zag het ook door de ogen van mijn personage. Ze heeft een hekel aan haar ex. Dat is terecht, want ze heeft de verantwoordelijkheid genomen voor de opvoeding van hun kinderen en het moeilijk gehad. Maar ze zag niet hoe Ethan als vader was. Toen ik de film zag, kon zij door mijn ogen ook zien wat voor een geweldige vader haar kinderen aan hem hadden.
Deed dat besef je ook anders kijken naar de manier waarop je tegen mensen en relaties in je eigen leven aan kijkt?
Het leerde me iets over het leven. Je kan iemand misschien iets kwalijk nemen of niet mogen, maar je ziet niet alle kanten van iemand. Hij heeft misschien ook een hoop mooie eigenschappen.
Hoe voelt het nu het project tot een einde is gekomen en de film is uitgebracht?
Vreselijk! Meestal ben ik blij om iets af te sluiten, zodat ik met iets nieuws kan beginnen. Maar hiermee voelde ik dat niet. Ik wilde elk jaar blijven filmen en ik wilde niet weten wat de wereld vond van de film. Ik was ook bezorgd om de kinderen. Zij hadden twaalf jaar lang de leuke kant van het filmen meegemaakt. Zij hadden het familiegevoel op de set meegemaakt, de artistieke ervaring opgedaan maar wisten nog niet wat er gebeurt als een film uitkomt. Dan kan de kritiek losbarsten over hoe je eruit zag in de film of je prestatie wordt ontleed. Daar was ik bang voor. Dat iemand gemeen zou zijn.
Maar er is enkel ontzettend positief op de film is gereageerd.
Dat voelt heel goed. Ik ben zo blij voor Rick, want hij heeft keihard gewerkt aan zo een mooi idee. Als je zijn oeuvre ziet, besef je dat niemand anders de film zo integer had kunnen maken. Het was zo makkelijk om bepaalde momenten voor een dramatische plotwending te kiezen. Hij volgde geen regels over hoe een film in elkaar moet steken en had geen demografie voor wie hij de film maakte in gedachten. Hij creëerde deze film vanwege zijn liefde voor het maken van een stukje kunst. Als je nu ziet hoeveel mensen erdoor geraakt worden, vind ik dat prachtig.
Je bent binnenkort te zien in de serie CSI Cyber, je eerste hoofdrol sinds Medium. Miste je het om de hoofdrol te spelen in een tv-serie?
Ik heb twee jaar lang een bijrol vertolkt in Boardwalk Empire en het was ook wel eens leuk om niet de spil te vormen. Ik kreeg wel andere tv shows aangeboden, maar vond die rollen niet interessant. Maar deze rol is anders dan alle andere rollen die ik heb gespeeld. Daarbij is de regelmaat van een tv-serie, waarbij ik gewoon in LA kan werken, wel weer fijn.
Lees hier de recensie van Boyhood.
